"Spain maakt inmiddels al meer dan twintig jaar indruk met bijna verstilde en zich in een uiterst langzaam tempo voortslepende muziek. Het is een geluid dat ook op de nieuwe plaat van de band rond Josh Haden weer opduikt, maar Spain klinkt dit keer ook rauwer, dynamischer, psychedelischer, jazzier en experimenteler. Het gaat geen moment ten koste van de bezwering van de vorige platen van de band, want deze bezwering is gebleven. Een mooi volgend hoofdstuk in het boek van een van de meest bijzondere bands die ik ken. (...) Mandala Brush klinkt hierdoor als een mix van Low, Songs:Ohia, Cowboy Junkies, American Music Club, Pink Floyd in haar psychedelische jaren, Soft Machine en de muziek van vader Charlie Haden, maar uiteindelijk klinkt het vooral als Spain, dat 23 jaar na het zo bijzondere debuut nog steeds weet te verrassen en te vernieuwen". (Erwin Zijleman, De krenten uit de pop)
"Dit is het 7de album van het Californische slowcore-collectief en het eerste dat bandleider/bassist/zanger Josh Haden maakte na het verscheiden van zijn vader, de fameuze jazzbassist Charlie. Josh liet steevast zijn nieuwe composities keuren door pa. Charlie gaf ook zijn fiat aan de teksten die zijn zoon met sombere stem zong. Josh' verbale inbreng was de laatste albums inhoudelijk weinig verheffend. En wat wil het geval? "Carolina" behoort tot de betere Spain-albums, tekstueel en zeker ook muzikaal. Het levert trage muziek met een enkel wat sneller nummer en meermaals intrigerende teksten. Spannend suggestief is Haden in de sterke opener "Tennesee". Spain roept een kaar keer de somberte van Jason Molina op. Applaus, Josh kan het dus zonder Charlie. Zoon heeft ook accenten aangebracht die pa zou waarderen. Geen jazz-, maar countryaspecten die Kenny Lyon met banjo, lap- en pedalsteel heeft aangebracht. Ook de viool van zus Petra zorgt voor memorabele momenten. Spain staat weer op de kaart." (René Megens, Oor)
De groep rond singer/songwriter Josh Haden heeft een zogenaamde 'residency' in The Love Song Bar (met spatie!) in Los Angeles. De band treedt er één keer per week op en experimenteert dan, al of niet met een speciale gast met zijn songs. Het heeft soms het karakter van een openbare repetitie. Er zijn vele opnames gemaakt, waar voor dit live-album een selectie uit gemaakt is. De bekende ultiem intieme, bedaarde stijl van de band (waar de naam 'slowcore' vaak voor gebruikt wordt) uit zich hier in voor de gelegenheid opgerekte stukken met jazzy improvisaties. De Spain-nummers dienen daarbij als vertrekpunt. Bijzondere gasten zijn o.a. Josh' zus Petra en jazzgitarist Bill Frisell, die veel met Josh' vader Charlie heeft gespeeld. Als luisteraar heb je het gevoel deelgenoot te zijn van het experiment, alsof je zelf in de zaal zit. Let wel: de plaat heeft een 'official bootleg'-achtig karakter: de geluidskwaliteit is niet super en je hoort het (niet al te talrijke publiek) ook vaak duidelijk op de achtergrond praten.
Late night muziek van zoon van Charly Haden, die zich fluister-zingend door het ultra relaxte ademende atmosferische repertoire werkt. Af en toe jazzy trekjes, dan weer Talk Talk- en Tindersticks-trekjes door de cello's in de begeleiding.
Tindersticks zonder viool. "Over een verstilde begeleiding van akoestische en elektrische gitaar, piano, orgel, bas en drums zingt Josh Haden met fluwelen stem over verloren liefdes. Van elke franje gespeende, betoverende muziek." (GH, Oor)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
