"Op As I Try Not To Fall Apart bekennen de Britse postpunkers neonkleur en herpakken ze de ingeslagen Five weg. Het is een feest van herkenning en aangenaam opveren bij de kerkelijke orgeltoetsen van het grimmige The End en het zichzelf overwinnende There Is No Cure for It die zeker niet op die vijf sterren eersteling zouden misstaan. Verder dus heel veel catchy new wave bas funk, wijd uitwaaiende synths en een typisch jaren tachtig zanggeluid. White Lies is geen vernieuwende band met een nieuw geluid, in alles hoor je de eighties postpunk door. Dat kunnen we kort en bondig concluderen. Maar het is heerlijk herkenbaar en het nodigt vervolgens zo uit om die prachtige klassiekers uit de kast te trekken, gewoon omdat ze er naadloos op aansluiten. Dit Londense drietal verkeert wederom tekstueel en muzikaal in topvorm. Keyboards als kloppend hart met elke denkbare mechanische draadverbinding om het heden aan het verleden te bundelen." (Written In Music)
"Op deze vierde plaat van het Britse White Lies klinkt het ene nummer nog vrolijker dan het andere, daarbij de geest oproepend van feelgoodfilms uit de jaren tachtig - inclusief de synthesizers uit die tijd. Erg verrassend klinkt "Friends" dus niet, maar je kunt er wel fijn op meedeinen." (Caya Forman, Lust For Life)\n"De plaat heeft weer alles in zich om de charts te bestormen: grootse refreinen, empatische teksten en een berg bombast in de productie." (Tom Springveld, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
