Fleetwood Mac, één van de meest geliefde en succesvolle bands uit de rockgeschiedenis, komt, ter ere van de 35ste verjaardag van het album "Rumours" met een uitgebreide deluxe versie van dit album. Mick Fleetwood, John McVie, Christine McVie, Lindsey Buckingham en Stevie Nicks namen "Rumours" op tegen een achtergrond van persoonlijke onrust. Zij uitten hun emoties in emotioneel rauwe nummers als "Go Your Own Way", "Gold Dust Woman" en "Dreams". Laatstgenoemde werd hun eerste grote hit. "Rumours" zorgde ervoor dat Fleetwood Mac één van de meest iconische bands van de jaren 70 werd. Deze editie bevat: CD1 Album: 2004 remastered edition + B-side track Silver Springs; CD2 Live: Performances compiled from the 1977 tour; CD3 Unreleased Sessions: Newly compiled set of tracks from unreleased vault recordings, including stripped down unplugged and demos versions. CD2 and CD3 are compiled of all unreleased material, different from the 2004 deluxe reissue; great content available for the first time!
Ter gelegenheid van 50 jaar Fleetwood Mac is deze 3cd set uitgebracht. Voor het eerst is op een Mac compilatie muziek uit alle periodes van de band bij elkaar gebracht. Van de 50 (!) nummers zijn er 47 uit de periode 1968-1998 en 3 van de laatste 20 jaar.
6CD-box met al 't materiaal uit hun bluestijd: De albums 'Fleetwood Mac', 'Mr Wonderful', 'The Pious Bird Of Good Omen', 'Blues Jam In Chicago' en 'Original Fleetwood Mac' met 33 onuitgebrachte tracks: extra songs en alternative takes.
De huidige samenstelling van Fleetwood Mac maakte haar debuut in de zomer van 1975 toen de band hun tweede gelijknamige album uit bracht. Het album was een gigantische hit, en bracht meer dan een jaar door in de Amerikaanse top 40, mede dankzij hits als Landslide, Say You Love Me en Rhiannon. Deze Expanded editie komt met een remastered versie van het originele album met additionele single mixes van Over My Head, Rhiannon en Say You Love Me. Ook inbegrepen is een tweede disc met nog nooit eerder uitgebrachte outtakes van elke album track en diverse live opnames uit 1976.
"Met "Rumours" (1977) leverde Fleetwood Mac een van de mooiste en bestverkochte albums in de popmuziek af. Maar liefst veertig miljoen keer ging de plaat over de toonbank. Terug in de studio begonnen de problemen. Want hoe volg je in hemelsnaam zon succes op? Behoedzaam kozen de muzikanten voor de weg van de minste weerstand: een dubbelalbum waar iedereen al zijn liedjes op kwijt kon. De componisten mochten zelf ook bepalen hoe hun liedjes zouden gaan klinken. Kosten noch moeite werden gespaard om het succes van "Rumours" te evenaren. Voor Stevie Nicks en Christine McVie was dat prima. Hun songs ademden de sfeer van het succesalbum en voegden daar ook iets van wereldwijsheid aan toe. Zanger/gitarist Lindsey Buckingham dacht daar heel anders over. Hij was in de ban geraakt van de punk en New Wave die in de tussentijd waren opgekomen. Alles wat neigde naar het kopiëren van het succesgeluid torpedeerde hij met vervormde gitaren die een schril en tegendraads geluid creëerden. In eindeloze sessies werden talloze versies van liedjes opgenomen, vaak na verhitte discussies. Zo bleven op de snijtafel prachtige opnames liggen, zoals de versie van "Brown Eyes" waarvoor de oorspronkelijke bandleider Peter Green vanuit Engeland was overgevlogen. Uiteindelijk werden de vervormde gitaren beperkt tot Buckinghams eigen songs. Was het maken van "Tusk" alleen maar kommer en kwel? Nee, op sommige dagen vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Zoals in het majestueuze titelnummer, de ballad "Beautiful Child" en "Sara", dat de grote hit van de plaat zou worden. Met een kritischer songkeuze en een producer van buitenaf was er op de golf van creativiteit wellicht een briljant album uitgerold, nu werd "Tusk" meer een peperduur uitgevoerd schetsboek. Dat er slechts vier miljoen in plaats van veertig miljoen werden verkocht, spreekt boekdelen. Toch kent het album fervente voorstanders en dat is wel te begrijpen. Vooral de afsluitende vierde plaatkant is sfeervol. Deze 3CD-heruitgave bevat een CD met outtakes en een CD met een volledige alternatieve uitvoering van het album, met o.a. de nooit eerder uitgebrachte "Brown Eyes"-versie met Peter Green." (Jan vd Plas, Oor)
"Je zou bijna vergeten dat na "Rumours" "Tango In The Night" (1987) de best verkochte Fleetwood Mac-plaat is. Het was een nieuw hoogtepunt, maar tevens de laatste plaat in de klassieke Buckingham/Nicks/McVie/McVie/Fleetwood-bezetting en daarmee een sluitstuk van een periode. Onder andere gedoe rond Stevie Nicks (afkicken, een eigen tour en andere zaken) zorgde er voor dat Buckingham een beoogd soloproject gebruikte voor een deze plaat, iets wat hij overigens jaren later zou herhalen met "Say You Will". Het gevolg was dat Buckingham een flinke vinger in de pap had, ditmaal met een ongelofelijk commercieel succes. "Big Love", "Seven Wonders", "Little Lies", "Everywhere" en "Family Man" werden dikke hits en stuwden de albumverkoop flink omhoog. Ook vandaag de dag is de plaat prima te verteren. De tweede CD bevat naast sessieversies en demos ook de volledige versie van "You And I". Ook de als single-B-kanten uitgebrachte nummers "Ricky" en "Down Endless Street" zijn hier te vinden." (Hermen Dijkstra, Platomania)
Dubbel-CD-editie met 36 (geremasterde) songs. Slaat de bluesperiode met Peter Green over en begint met de eerste plaat met Buckingham & Nicks, "Fleetwood Mac" uit 1975, belicht natuurlijk uitgebreid de succesplaten "Rumours" en "Tango In The Night" en bevat ook een paar songs van de live-plaat "The Dance" (1997).
"Ten tijde van de opnamen van "Mirage" in 1981 werden de onderlinge verhoudingen in de band even naar de achtergrond verschoven. Dit gaf ruimte om een plaat te maken die, zoals destijds verkondigd werd, in het verlengde lag van het meesterlijke "Rumours". "Tusk" had door het experimentele karakter beduidend minder verkocht. Stijltechnisch hangt de plaat tussen beide eerder genoemde titels in: net wat minder experimenteel dan "Tusk", maar zeker ruwer dan "Rumours". Duidelijk is dat Lindsey Buckingham de productionele broek aan heeft en dat hij na "Tusk" de bepalende man is geworden. Hij mag dan in de canon lager aangeslagen worden dan "Rumours" en "Tusk", als losstaand album is het wel degelijk een plaat van zeer hoge kwaliteit, die zeer veel energie uitstraalt. e uitgebreide 2016-versie bevat naast de originele plaat een bonusschijf met twintig extra tracks variërend van vroege en alternatieve versies van het bekende werk tot outtakes en jams." (Hermen Dijkstra, Platomania)
Hoe maak je een opvolger na een megaseller als "Rumours" (1977) dat ook nog eens onthaald werd als artistieke triomf? Het had wat voeten in de aarde, maar in 1979 kwam men zelfs met een dubbel-LP op de proppen, met liefst 20 liedjes. Bijna even wispelturig van karakter als The Beatles' witte, maar net als met dat album biedt "Tusk" voor elck wat wilsch. Zowel afgeronde mooie liedjes, geknipt voor FM-radio, als tracks met plaats voor wat vormexperiment. Voor dat laatste is vooral Lindsey Buckingham verantwoordelijk. De andere liedjes komen, net als op de voorgangers, van Stevie Nicks (wiens werk altijd iets mysterieus heeft) en Christine McVie (ambachtelijke MOR-popsongs). De naamgevers Mick Fleetwood en John McVie vormen de ritmesectie. De oorspronkelijke dubbel-LP past in z'n geheel op CD1. Op CD2 vindt u liefst 21 aanvullende tracks, die aangeven dat de sessies voor "Tusk" behoorlijk vruchtbaar waren, want naast vroege versies van latere albumtracks zijn hier ook een handvol niet gebruikte songs te vinden.
"Onwaarschijnlijke combi van resten van Britse bluesgroep met excentriek Californisch duo leverde pure pop van exquise kwaliteit. Onder de 17 extra tracks veel demo-versies, maar ook onbekende nummers, o.a. Nicks' 'Silver Springs'." (FS,Oor)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
