"Vanaf de piepende vervormde gitaar aan het begin lijkt de Engelse rockband Suede uit te willen roepen: dit is onze terugkeer naar de basis. In interviews noemt zanger Brett Anderson Autofiction zelfs hun punkalbum. Dat is wat overdreven, maar de band zet de vaart er flink in en als je door de elf nieuwe liedjes heen bent, kun je niet anders dan vaststellen dat dit hun beste, meest coherente en opzwepende plaat is sinds Coming Up uit 1996. Suede debuteerde 30 jaar geleden, heeft zich sindsdien een paar keer opnieuw uitgevonden, maar klonk zelden een heel album zo overtuigend rauw en getergd als op Autofiction. De gitaren galmen als die van The Cure in de vroege jaren tachtig, terwijl in een nummer als That Boy on the Stage ook invloeden van The Fall uit die tijd handig worden toegeëigend. Anderson zingt minder gewild mooi dan op recentere platen en zijn teksten volgen de openhartige lijn van zijn twee autobiografische boeken. Knap werk. (Volkskrant)|
Suede goes progressive? Het lijkt er wel op. "Night Thoughts" is een verhalend concept-album dat ook nog eens vergezeld gaat van een film op DVD, geregisseerd door topfotograaf Roger Sargent. Hoewel je niet moet verwachten dat de band ineens op vintage keyboards is overgestapt of iets dergelijks, is op het album wel een volledige strijkerssectie te horen. De songs zijn uiterst sfeervol en worden vol emotie gezongen, maar niet met de gemaakte theatraliteit die de zang van Brett Anderson voor sommigen in het verleden onverteerbaar maakte. De film haalt volgens regisseur Robert Sargent universele thema's aan: het leven, de dood, liefde, angst en wanhoop. We kruipen in het brein van een verdrinkende man en zien in de film de gedachten en herinneringen die aan hem voorbijtrekken. "Comeback-album "Bloodsports" bleek slechts een voorzichtige vingeroefening voor het ijzersterke "Night Thoughts", dat het beste Suede-album sinds "Coming Up" (1996) mag worden genoemd." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Zelden heeft een band zon transformatie doorgemaakt als Suede. In de jaren 90 waren zij de muzikale belichaming van grootstedelijke decadentie. Een kwart eeuw na de release van hun legendarische debuut staat de band tot de enkels in de modder van het Britse platteland. Dat lijkt tenminste de setting van het verhalende The Blue Hour. De glam is er vanaf gebladderd, de neonlichten zijn uitgedoofd. Wat overblijft is een magisch realisme, dat met evenveel bravoure en grandeur wordt gebracht als het oudere werk, maar wat emotioneel veel meer schuurt en wringt. (...) Deze nieuwste van Suede is heel duidelijk een luistertrip van 50 minuten, die je als luisteraar van begin tot eind moet ondergaan. Die alles of niets-benadering is in tijden dat mensen vooral nog in losse tracks of playlists lijken te denken gewaagd. Het resultaat zit echter zo goed in elkaar, dat je vooral zou willen dat meer bands zich weer op deze ambacht van het smeden van een echt album zouden storten". (Written In Music)
Alle 20 single-A-kanten (B-kanten werden al 'ns verzameld op de prachtige dubbelaar 'Sci-Fi Lullabies') die tussen mei 1992 en oktober 2003 verschenen op een rijtje, plus 1 nieuw nummer.
"Een nieuwe plaat van britpopband Suede is, 11 jaar na de voorlaatste, "A New Morning", al bijzonder. Dat "Bloodsports" zich kan meten met het beste van de band mag verrassend heten. Zeker gezien de wat zwalkende experimenten waaraan Suede zich op "A New Morning" en het voorvoorlaatste "Head Music" (1999) te buiten ging. Om van het drakerige solowerk van zanger Brett Anderson maar te zwijgen. Maar "Bloodsports" klinkt als de enig juiste opvolger van "Coming Up" (1996). Lekkere puntige glamrocksongs in de Bowie-traditie van de vroege jaren zeventig, waarmee Suede in 1992 voor het eerst naam maakte. Anderson galmt als vanouds over een krachtige bedding van gitaren, gespeeld door Richard Oakes, die steeds meer schatplichtig lijkt aan de betreurde meester in het genre, Mick Ronson. Wellicht heeft producer Ed Buller, ook verantwoordelijk voor de eerste 3 Suede-albums, bijgedragen aan het vertrouwde, zelfverzekerde geluid. Maar ook de songs zijn helemaal vintage Suede." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Op verzoek van de Teenage Cancer Trust kwam Suede na zeven jaar weer bij elkaar voor wat destijds werd gedacht een eenmalig optreden te zijn. De geweldige performance en de reactie van het publiek deed de band echter beslissen er weer helemaal voor te gaan. Het op 24 maart 2010 in de Royal Albert Hall gehouden concert werd in 2011 in zeer gelimiteerde oplage op DVD uitgebracht maar gelukkig kunnen we er nu volop van genieten middels deze dubbelaar plus DVD, aangevuld met vele fotos en liner notes van alle bandleden. (Bron: Edsel / Bertus)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
