"De Berlijners zijn er nog en hoera voor de conservatieve aanhang: ze zijn geen spat veranderd. De strenge, industriële gitaarriffs trekken op met minstens zo verbeten riffs op de synthesizers. En we verwelkomen de theatrale en overdreven scherp articulerende stem van Lindemann, in openingsknaller Deutschland maar ook in het fijne nummer Radio. En die vaste dichtsels van hem, over brandende harten en haat en vuisten in de buik. Ja, Rammstein lijkt erg op zichzelf en de band dreigt daarmee ook een soort AC/DC te worden, een band die stug vasthoudt aan de glorieuze oervorm. Maar de riffs van Rammstein zijn nog steeds indrukwekkend, zoals ze dat bij AC/DC ook altijd waren. In de teksten van Lindemann is ook meer moois te halen dan je op het eerste gehoor misschien zou denken. (...) De nieuwe Rammstein is soms plezierig hard, soms wat te voorspelbaar en bij vlagen verlekkerd sentimenteel. Typisch Rammstein dus op alle fronten." (Volkskrant)
Een album van Rammstein luistert als een aflevering van Little Britain, Rembo & Rembo of Benny Hill. Het zijn cartoons van Gummbah en Kamagurka op muziek. Het absurde van de mensheid wordt uitvergroot. Zie het perspectief van een trieste man op Dicke Titten of Meine Tränen. Of de Angst voor het onbekende (‘Alle haben Angst vorm schwarzen Mann’) en de uitwassen van de plastische chirurgie. Toch begint dit achtste album met een aantal serieuze toetsen. Armee Der Tristen, Zeit, Schwartz en Giftig zijn serieus venijnige uithalen. Bekijk de serieus imposante clip voor Zeit maar eens. Daarna gaat het luikje naar de absurditeit toch echt open, met OK (dat staat voor ‘ohne Kondom’, gezongen door een keurig vrouwenkoor) en even later Lügen als klinkende voorbeelden. De sketchprogramma’s, de cartoons én de albums van Rammstein – ze houden de maatschappij een pijnlijke spiegel voor. Hopelijk gaan ze daar nog lang mee door en is de op Heino-leest geschoeide afsluiter Adieu geen voorteken.(OOR)|
"Ergens halverwege het openingsnummer "Sonne" weet je al dat het goed komt met deze concertfilm. De vuurzee die van het scherm vlamt, brandt écht in je gezicht. 'Een concert van Rammstein naar film vertalen is eigenlijk onmogelijk', zegt de Zweedse regisseur Jonas Åkerlund (51). 'Het is te groot, een haast fysieke ervaring. Maar ik kon filmen vanuit onmogelijke camerastandpunten, van waaruit het publiek Rammstein nog nooit heeft gezien. Ik kon inzoomen op kleine details; slow-motion-shots gebruiken, om de show nog theatraler te maken. Kleuren toevoegen, filters gebruiken. Ik kon meer dan alleen registreren en echt een fílm maken, ik kon mijn visie op Rammstein geven. Ik wilde een concertfilm maken met dezelfde manische precisie als waarmee ik videoclips maak: beeld voor beeld. Dat betekende dus dat het monteren van "Rammstein: Paris" jaren zou gaan duren.' Åkerlund nam in 2012 meerdere concerten van Rammstein op in het stadion Omnisports Paris-Bercy, met dertig camera's." (Robert van Gijssel, Volkskrant)
Ooit liet men de fans lang wachten op nieuw materiaal, maar dit album verschijnt koud een jaar na "Reise Reise". De groep klinkt bij tijd en wijle bombastischer dan ooit en steek daarmee zelfs orkestrale gothic metal naar de kroon. Er is nu overigens ook plaats voor melancholieke momenten en een heus duet met een zangeres. Daarnaast is het Spaanstalige "Te Quiero Puta!" opvallend te noemen. De DVD is een bonusschijfje van een kwartier: een voorbode op de full length DVD "Rammstein On Tour 2005".
"Concerten van Rammstein zijn altijd spectaculair, inclusief metershoge vlammen, vuurwerk, verkleedpartijen, een waanzinnig decor en, oh ja, een uitstekende liveband. Deze dubbel-DVD bevat een compleet optreden in Madison Square Garden in New York, waar de band in december 2010 zaal en publiek in vuur en vlam zette. Verrassend rustig gefilmd (met zo'n show hoef je als regisseur ook niet terug te vallen op vervelende trucjes natuurlijk), een beresterke setlist met oude krakers als "Du Hast" en "Sonne", maar ook genoeg materiaal van het toen redelijk recente "Liebe Ist Für Alle Da" en een band in topvorm: zo hoort het. En dus sluit "Rammstein In Amerika" naadloos aan bij de eerdere uitstekende live-DVD's van de band. Ook de documentaire over de avonturen van de band in Amerika is een dikke aanrader, waarbij vooral de beelden van de jonge Rammstein-mannen die halverwege de jaren 90 de VS ontdekken erg leuk zijn. Meer dan een leuk zoethoudertje, dit pretpakket." (Martin Cuppens, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Flink opgeblazen Gothic-achtige, Duitstalige RAMM-muziek. Als Laibach met metal-impulsen. De zang is ook super-Laibach-achtig. Plaat stamt uit '95, maar wordt twee jaar later pas veel gedraaid. Resultaat: te zien op Pinkpop '97.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
