"Veel muziekliefhebbers horen graag de verschillen tussen de mono- en stereoversies. Net als een aantal jaren geleden bij The Beatles is er nu daarom ook een Stones-mono-box. Verdeeld over 15 CDs wordt de carrière belicht tot en met "Let It Bleed". Aan beide kanten van de grote plas verschilden de releases en het uitgiftebeleid nogal en daarom vinden we "Out Of Our Heads" en "Aftermath" terug in zowel de Engelse als de Amerikaanse configuratie, wat overigens wel voor doublures zorgt. De laatste CD heeft de titel "Stray Cats" meegekregen en bevat single A- en B-kanten en EP-tracks die niet op de andere platen te vinden zijn. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor de singleversies van "We Love You" en "You Cant Always Get What You Want". Muzikaal valt er veel te genieten, waarbij vooral het vroege werk in mono-vorm aan kracht wint. Tevens krijgen we zo een mooi overzicht van de vroege carrière van deze grootheden -en van de tegenwoordig vaak vergeten Brian Jones in het bijzonder." (Hermen Dijkstra, Platomania)
"Sinds het overlijden van Brian Jones in 1969 was er veel veranderd bij de Stones. Diens plek was overgenomen door de 20-jarige 'wonder boy' Mick Taylor. Zijn soepele gitaarsoli bleken het perfecte tegenspel voor Richards' hoekige riffs. Een belangrijke verandering was ook dat Mick Jagger zelf gitaar had leren spelen: vanaf dan componeert hij ook gitaarnummers. Aan goede songs geen gebrek. Op een van de opnamedagen kwamen pianist Al Kooper en gitarist Eric Clapton langs. Zij speelde mee op een versie van "Brown Sugar", die volgens Richards beter was dan de hitversie. Dat kun je nu zelf beoordelen, want die uitvoering staat op de extra CD met outtakes. Heel opzienbarend zijn die niet. De arrangementen waren al uitgekristalliseerd voordat op de opnameknop werd gedrukt. De gemoedstoestand van de Stones laat zich gemakkelijk raden: de songs gaan allemaal over seks, drugs en rock & roll. De Stones maakten meerdere sterke platen, maar "Sticky Fingers" vat hun gedachtegoed wel heel compact samen." (Jan vd Plas, Oor)
Als kroon op de remaster- en rereleasecampagne van The Rolling Stones is dit dan eindelijk de opgepoetste versie van een van de meest legendarische Stones-albums, die vooral ook door critici hooggewaardeerd werd. Hij gaat vergezeld van een extra disc met nooit eerder uitgebrachte outtakes, waaronder "Plundering My Soul". Dit nummer werd tijdens de "Exile..."-sessies opgenomen maar was totaal vergeten, totdat het weer opdook bij het voorbereiden van deze editie. Tijdens Record Store Day, 18 april 2010, was er al even een speciale vinyl-single verkrijgbaar met alleen dit nummer. Overigens waren veel van deze outtakes zo incompleet dat ze anno 2010 zijn herbewerkt. Dat maakt die outtakes relatief gepolijst ten opzichte van het album zelf: een relatief rauw en rafelig album in de Stones-discografie, waarop de heren ruim baan geven aan hun creativiteit, zonder na te denken over hitsingles. In 1972 vonden velen het album daarom eerst maar ondoorgrondelijk. Pas later kreeg het zijn huidige legendarische status.
"Dit is de leukste en ook beste Stones-plaat in 35 jaar. Mick Jagger zingt eindelijk weer alsof er iets op het spel staat en speelt echt fabelachtig mondharmonica. Meteen al in het eerste nummer, Buddy Johnsons "I'm Just Your Fool", krijg je het gevoel alsof er een lekker stel jonge honden de blues opnieuw aan het uitvinden is. Alles klopt. De gortdroge klappen waarmee drummer Charlie Watts een shuffle-ritme aangeeft, het rauwe vervlochten gitaarspel van Keith Richards en Ron Wood, en Jagger die zingt met een mengeling van verbetenheid en plezier in zijn stem. Een stem die door producer Don Was het hele album net iets overstuurd is opgenomen, wat Jaggers zang voor het eerst sinds pakweg "Start Me Up" (1981) weer iets vervaarlijks geeft. Het maken van een coverplaat was nooit de opzet maar je vraagt je af waarom ze niet eerder zo nadrukkelijk teruggrepen naar het repertoire van Willie Dixon, Muddy Waters en Howlin' Wolf waarmee ze bijna 55 jaar geleden begonnen." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
2002-Remaster van het eerste Stones-album, uit 1964, dat in Europa gewoon "The Rolling Stones" heette. Maar toen het later met licht gewijzigde tracklisting in de VS werd uitgebracht werd het dus "England's Newest Hitmakers". Verschil is dat de Amerikaanse versie begint met de hit "Not Fade Away". Het album bevat een ruwe, energieke, doch simpele benadering van de rock 'n' roll en rhythm & blues. Met o.a. de eerste Jagger/Richards-compositie "Tell Me" en verder covers van o.a. Chuck Berry, Willie Dixon en Phil Spector, die zélf marracas speelt op zijn "Little By Little" (waar Gene Pitney piano op speelt).
"In 1981 hadden de Stones een tournee gepland in Amerika. Terwijl hun tours tot dan altijd voorafgegaan waren door een nieuwe studioplaat, zat dat er dit keer niet in. Enter Chris Kimsey, hun vaste geluidstechnicus. Kimsey kreeg de opdracht om in de archieven te duiken en uit te vlooien of er tijdens de opnames van hun vorige vijf platen misschien pareltjes door de mazen van het net waren geglipt. Dat bleek het geval, en geen klein beetje. Ook de negen outtakes die we vandaag op de 40th Anniversary Edition van Tattoo You aantreffen, dateren van de opnames van de platen die eraan voorafgingen. Living in the Heart of Love is leuk, Troubles A Comin deelt de slepende swing van Tumbling Dice, en Drift Away is een cover van Dobie Gray die de Stones op het lijf is geschreven. Alleen Fast Talking Slow Walking had, met iets meer genialiteit van Jagger (die dit keer voor de afwerking de hulp inriep van Ronnie Wood), niet op het originele Tattoo You misstaan." (HUMO)
"Steel Wheels Live is opgenomen in Atlantic City in 1989. De Stones hadden met Steel Wheels een soort comeback gemaakt en de vrede tussen Jagger en Richards leek ook weer getekend. Naast Izzy Stradlin en Axl Rose van GnR, die act de presence geven op en fijne versie van Salt Of The Earth, mag ook een aantal andere gasten meedoen. Zo doet Eric Clapton een duit in het zakje op Little Red Rooster, dat we overigens samen met Sad Sad Sad al van Flashpoint kennen, en komt John Lee Hooker, die net weer helemaal hip is met het net verschenen The Healer, erbij om op zijn eigen Boogie Chillen van ruim veertig jaar eerder mee te spelen en te brommen. In de setlist zit een zestal nummers van Steel Wheels inclusief de opener Continental Drift. Op de bijgevoegde registratie zien we een jeugdig ogende Jagger als vanouds onvermoeibaar tekeer gaan terwijl ook de rest van de band, inclusief de immer rustig ogende Bill Wyman, flink plezier lijkt te hebben." (Platomania)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
