"Na het vertrek van pianist Orrin Evans in 2021, stonden bassist Reid Anderson en drummer Dave King, twee van de oprichters van het progressieve jazz trio The Bad Plus voor hetzelfde dilemma als toen Ethan Iverson, pianist van het eerste uur, in 2017 de groep verliet. De twee besloten het over een heel andere boeg te gooien. The Bad Plus is tegenwoordig geen trio maar een kwartet, zonder piano bovendien. Ben Monder (gitaar) en Chris Speed (saxofoon, klarinet) zijn de nieuwe bandleden. Op het titelloze album horen we dat de band nog steeds uitblinkt in dynamische stukken, met grote uitschieters. Zeker door het stevige gitaarwerk van Monder is die bandbreedte nog een beetje verder opgerekt. Als Speed en Monder (net niet) unisono aan de haal gaan met schurende melodieën, terwijl King als een bezetene zijn drumstel afranselt (Sun Wall) weet je even niet waar de rockband ophoudt en het jazzensemble begint. Concluderend: met deze bezetting kan The Bad Plus zeker nog wat jaren door." (JV Muziekweb)
Op zaterdag 11 juli 2015 op North Sea Jazz. "De heren Iverson, Anderson en King, ook bekend als The Bad Plus, hebben met tien platen in de afgelopen vijftien jaar hun sporen verdiend met jazz die zich niets aantrekt van grenzen en genres. Ze schrijven meestal hun eigen stukken, maar namen ook muziek op van Stravinsky, ABBA, Rush, David Bowie en Nirvana. Op deze plaat werken ze samen met befaamd saxofonist Joshua Redman, die ook niet bang is om vernieuwende muziek te maken. Het levert een geweldig spannende plaat op. Saxofoon, piano, bas en drum slaan elkaar met vernuftige melodieen om de oren en zoeken elkaar daarna net zo zachtjes weer op. Je hoort Ornette Coleman en John Coltrane net zo hard als Frank Zappa en Radiohead. In zeven nieuwe composities en twee oudere favorieten van The Bad Plus krijg je alles wat moderne jazz zo leuk maakt." (Louk Vanderschuren, Platomania; cijfer: 8,0)
"Wat is de overeenkomst tussen Johnny Cash, Ornette Coleman, Kraftwerk en Cyndi Lauper? Dit is geen flauwe mop. Ze worden namelijk allen gecoverd op deze elfde plaat van The Bad Plus. Net zoals The Yeah Yeah Yeahs, Crowded House, Barry Manilow en Peter Gabriel trouwens. Op deze plaat verkent dit trio (piano, bas, drums) dus nadrukkelijk de grenzen tussen rock en jazz, wat ze eigenlijk al hun hele carrière doen. De ruwheid van rock gecombineerd met de vrijheid van jazz, de vrijheid om zachtaardig te zijn incluis. In handen van The Bad Plus blijft "Dont Dream Its Over" dus gevoelig maar wordt sentimentele draak "Mandy ineens een subtiele ballad. In "I Walk The Line" wordt er vrolijk op los gestruikeld en "Games Without Frontiers" is gewoon weer verontrustend. Zo verfrissend te werk gaan met zulke verschillende nummers is maar weinigen gegeven; The Bad Plus doet het zeer overtuigend." (Louk Vanderschuren, Platomania)
Pianotrio dat een heftig-moderne schwung geeft aan pianojazz, wellicht om ook pop-fans te overtuigen. Die instelling proeven we ook bij bv. Trio Toykeat (met flink wat humor) of Esbjörn Svensson Trio (dat soms neigt naar postrock en electronica). The Bad Plus doet het heftig, zonder subtiele oorstrelendheid uit de weg te gaan. Hoogtepunt is de Pixies-adaptatie 'Veloria': eerst tussen drukke ritmische spielerij hintend naar de melodie, vervolgens met grove streken overdonderend.
Modern trio met rock-attitude, dat inventief producer Tchad Blake hun clash van melancholie (vooral in 't harmonisch rijke pianospel) en heftigheid (vooral de drums) te accentueren. Met opmerkelijke covers van Nirvana, Blondie en Aphex Twin.
Opname: 2008
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
