"Wat een levenslust is er plots weer merkbaar bij die onvermoeibaar doorzeurende Mark E. Smith. Wat heet, sommige tracks van "Fall Heads Roll" kunnen zich, vinden wij, qua energie, boodschap en gedrevenheid ("What About Us?", "Assume", "Blindness", "Youwanner") meten met zijn beste werk van "Slates" (1981) en "Hex Enduction Hour" (1982). Niemand zal echter om de ironie van de ballade "Early Days Of Channel Führer" heen kunnen. Smith blijft hiermee moeiteloos mijn favoriete geweten én working class hero, en een schoolvoorbeeld voor vakbondsman Van Der Scheur op de barricaden. Dat zijn band strakker dan ooit is en hij met de heerlijke cover van "I Can Hear The Grass Grow" van The Move uit 1967 een brug slaat tussen punk- en hippietijd, doet de toegankelijkheid van deze CD alleen maar toenemen. Misser "Breaking The Rules", met dat afgrijselijke orgeltje, is hem bij deze vergeven. The Fall blijft onverwoestbaar. Wijlen John Peel zou trots zijn geweest." (Willem Jongeneelen, Oor)
"Vraag een Fall-aficionados naar de beste Fall-plaat aller tijden en 90% zal dit vierde reguliere album noemen. Het is de eerste echte tour de force van de band rond de onnavolgbare Mark E. Smith, die inderdaad een vol uur duurde en het experiment in tekst én muziek bepaald niet uit de weg ging. The Fall bleek ineens in staat tot langgerekte, midtempo sfeerstukken (zoals het fameuze "Hip Priest"), melodieën die bleven hangen en tegen improvisatie aanleunende exercities die onwillekeurig aan The Ex deden denken. Maar bovenal was de fel-sarcastische Smith uitzonderlijk op dreef, met een speciale vermelding voor het lekker drammerige "Who Makes The Nazis?" en het aan het Britse popjournaille geadresseerde "Mere Pseud Mag. Ed." Deze Deluxe Edition is dus alleszins gerechtvaardigd. De extra disc voegt daar o.a. twee songs uit een John Peel Sessie, een single en zes live-tracks aan toe." (Erik van den Berg, Oor)
"Mark E Smith is het wel toevertrouwd om in tijden van muzikale misantropie voor een trap tegen 't achterste te zorgen. Onmiskenbaar: de riddims, de geluidsmuur, de slecht verstaanbaarheid en onbegrijpelijke 'zang'. Stimulerend!" (BvdK, Oor)
2de Studio-album, uit 1980, van de band rond Mark E. Smith. Hij produceert z'n snerende praatzang en dwingende declamaties over enigszins zwalkend-jengelende gitaarriffjes, vooral niet te strakke ritmes en vele weirde additionele sounds.
"Een van de zekerheden in het leven is dat er iedere paar jaar minimaal één plaat van The Fall verschijnt. Anno 2013 is de teller EPs meegerekend de 30 al ruim gepasseerd. De tegendraadse autodidact Mark E. Smith heeft inmiddels al tientallen bandleden versleten maar met de huidige bezetting houdt hij het al een jaar of 5 vol. Zelfs naar Fall-maatstaven is "Re-Mit" een erg losse plaat. Anti-intellectualistische rock-n-roll zou je kunnen zeggen, al is dat bij de belezen en maatschappijkritische Smith natuurlijk relatief. Smith reduceert nu zijn toch al beperkte zang regelmatig tot wat gemurmel en andere woordloze klanken. Alsof je een tandeloze zwerver hoort i.p.v. een (ahum) postpunklegende. "Kinder Of Spine" is een klassieke, stuiterende Fall-track waar Smith alle vocale krochten langsgaat. Leuk maar vreemd. Op 't strakke "Victrola Time" horen we hoe hij als een geflipte alchemist Stereolab en Devo met de hoofden tegen elkaar slaat. Hoe ouder hoe gekker." (Edwin Hofman, WrittenInMusic; 3 uit 5 sterren)
De band heeft weer een ingrijpende bezettingswisseling ondergaan. De voordracht van Fall-baas Mark E Smith (monotone bijna dronken praatzang-pamfletten) verandert nooit; de hortende muziek, vol monotoon-trancy patronen, is erg psychedelisch.
Uit 1997. "Scherper, eigenwijzer, afwisselender en spannender dan 'Light User Syndrome'. De CD start met jungleritmes en bevat ook flirts met industrial, poppy deuntjes ontbreken ditkeer." (Opsc) Edwyn Collins (EC op de hoes) doet soms mee.
