Een van de sterkste symfonische rockplaten die er in 2008 verschenen. Neem bijvoorbeeld het enerverende titelnummer. een prachtig opgebouwd stuk met een schitterend thema, dat o.a. gespeeld wordt hobo. Hoe vaak hoor je dat instrument nu in progressieve rock? Het hele album is van een grote muzikale rijkdom en bevat ook veel subtiele mellotronklanken in ingenieuze composities die nergens te bedacht, maar juist heel vloeiend klinken. Er is een lichte verwantschap hoorbaar met het iets eerder verschenen "The Difference Machine" van Big Big Train. Ook dat is een album dat in feite de neo-progressieve rocktraditie volgt, maar toch buiten de gebaande paden treedt. Drummer/bandleider Mark Robotham speelde ooit bij Grey Lady Down, maar met het warme "The Water Road" heeft hij die band én eerder (mechanischer klinkend) werk van Thieves' Kitchen ver overtroffen.
