"Karen Lee Orzolek (geboren in Zuid-Korea) is de frontvrouw van Yeah Yeah Yeahs: een luid, clever, opwindend, arty, bedacht, very New York bandje. "Crush Songs" is een andere wereld: 15 naakte, rammelende, kwetsbare, onvolledige, morsige tracks. Een zeer persoonlijke verzameling. Je hoort het aan de teksten en aan hoe haar stem af en toe breekt, je ziet het aan de zelfgeschetste hoes. Bij de plaat stopte ze een handgeschreven boodschap: dat ze de tracks opnam rond haar 27ste, toen ze aldoor van scharrel naar vluchtige verliefdheid ging, maar de Grote Liefde haar ontsnapte. Vijftien aanzetten, elk niet langer dan anderhalve minuut, die herinneren aan de lichamen die toen net haar lakens bevuild hadden. Soms teder en breekbaar; op andere momenten gaat het van kregelig naar ziedend. Geluidskwaliteit, doordachte songcomposities, spanningsboog, originaliteit? Daar gaat het hier niet om, ga weg. Het is: je hart openzetten en vóélen dat dit songs zijn met pijn op de juiste plaats." (Humo; 3,5 uit 4 sterren)
"Daniele Luppi verraste in 2011 met "Rome": soundtrack bij een denkbeeldige spaghettiwestern waarvoor Ennio Morricone inspiratie was. Met bijdragen van Chuck White, Danger Mouse en Norah Jones werd dat een prachtig verzorgd album. Op deze opvolger wordt de sfeer van jaren 80-Milaan opgeroepen. Volgens Luppi hoorde je in het bruisende, hedonistische Milaan toen vooral New Yorkse no wave en postpunk. Daar heeft hij de juiste muzikanten bij gezocht. De geweldige indiegitaarband Parquet Courts en zangeres Karen O (Yeah Yeah Yeahs) weten mooi de New York-sound van rond 1980 te vangen: dissonante gitaren, zanger Andrew Savage die klinkt als een kruising tussen Lou Reed en Jonathan Richman, en Karen O die haar beste Lydia Lunch-kirretjes laat horen. Het kraakt allemaal wat minder dan de muziek van DNA en Lounge Lizards destijds. Luppi heeft dan ook echt een stel sterke, transparante liedjes geschreven. Niet-New Yorkers The Fall en Pere Ubu zijn andere referenties hier." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Lux Prima is a hypnotic listen. Its title track (which means first light), the albums opener, clocks in at nine minutes and goes on its own odyssey within an odyssey, morphing from sci-fi score to elegant pop and back again. Closer Nox Lumina (last light) pulls you in with a glacial string line, underpinned by electronic burbles like the distant chatter of extra-terrestrials, and Karens poised delivery of simple, repetitive lyrics. By the time she gets to the final Turns me into someone new, youve already long been vying to relocate to her and Danger Mouses intergalactic utopia." (nme.com)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
