"Vertrouwd als altijd opent "Nucleus" het vierde album van de Duitse postrock-formatie. Lekker complexe instrumentale muziek, eigenzinnig met vele stijlwisselingen, vette gitaren die overtuigend aanwezig zijn en stevige drums. Soms uptempo, dan weer rustig met een bluesy gitaarsolo. Alle muzikanten lijken hun eigen muziek te maken, maar het geheel past wonderlijk goed in elkaar. Maar toch sinds het vorige album Long Distance Calling is er wel het een en ander veranderd. Medeoprichter en het elektronische brein van de band, Reimut van Bonn, is opgestapt en Martin "Marsen" Fischer is als zanger aangetrokken bij deze van nature instrumentale band. Hoewel hij wordt aangekondigd als vaste zanger, zingt hij overigens slechts op drie van de acht nummers. Daarnaast werken ook diverse gastmuzikanten mee. Zo hebben Vincent Cavanagh (Anathema) en Petter Carlsen, die de zang op "Welcome Change" voor hun rekening nemen. Toch komen de instrumentale stukken beter over dan de gezongen nummers." (Mario van Os, Progwereld)
"Dit achtste album van Long Distance Calling weer geheel instrumentaal. Dat wil niet zeggen dat dit “Eraser” nergens over gaat: het is juist een conceptalbum over de grote bedreigingen voor onze natuur waardoor allerlei soorten op het punt van uitsterven staan. In 8 stukken staat een bedreigde diersoort centraal, van de neushoorn tot de tijger. In het afsluitende negende stuk “Eraser” wordt de boosdoener benoemd, de homo sapiens dus, die juist niet bedreigd is. Veel nummers laten een stevig postrockgeluid horen, waarbij over een doormalend ritme uit ronkende gitaren strakke riffs weerklinken. Rustpunt is er halverwege met “Sloth”, waarin de bedreigde Escudo-eilandluiaard muzikaal is getracht uit te beelden. Niet alleen gaat het tempo hiervoor omlaag, er is een voorname rol voor melancholiek saxofoonspel door gastmuzikant Jurgen Menkery van Shining Norway. Ook de gevoelige, haast bluesy gtaarsolo draagt eraan bij dat dit centraal geplaatste nummer een hoogtepunt op “Eraser” is." (AAFM's Xymphonia)|
"Zonder dat het een herhalingsoefening is, klinkt "How Do We Want To Live?" precies zoals u mag verwachten. Strak, spannend, opbouwend, onderhoudend en bovendien geweldig geïnstrumenteerd. Dat kunnen die Duitsers toch goed hoor. Samengevat krijgen we simpelweg ruim 50 minuten postrock van de bovenste plank. Zoals altijd schuwen de mannen daarbij de vijf-minutengrens niet. Een knap staaltje vakmanschap. Maar doen ze dat dit keer dan helemaal alleen? Goede vraag, want laten we eerlijk zijn: De samenwerking met zangers was gewoon niet zo'n daverend succes. Toch waagt de band zich nog aan een vocale samenwerking middels het opzwepende "Beyond Your Limits". Ze hebben daartoe hun landgenoot Eric A. Pulverich van Kyles Tolone bereid gevonden. De beste man heeft een aardige strot, maar weet zich gelukkig goed te beheersen. Hij zingt in functie van het liedje in plaats van alle aandacht op te eisen." (Wouter, Metalfan.nl; score: 83/100)
Het Duitse Long Distance Calling was ooit een instrumentale postrock- of zo u wilt postprog-band. Op voorganger "The Flood Inside" was er al een zanger ingelijfd, Marsen Fischer, maar toch was niet meer dan een derde van het album vocaal, waaronder één stuk dat gezongen werd door externe kracht Petter Carlsen. Op deze opvolger is het vocale gehalte verhoogt tot ongeveer de helft. Fischer is nu alleen muzikaal betrokken en alle zang wordt nu gedaan door Carlsen. Diens vocalen zijn intens en emotioneel en doen wat denken aan die van Maynard James Keenan (Tool). Hij weet zijn ziel en zaligheid zowel in een rustige song, bijvoorbeeld "Rewind", als heftiger stukken te leggen, zoals in het middengedeelte van "Plans". Dat nummer kent ook een flink instrumentaal stuk, dat goed laat horen hoe Long Distance Calling nog steeds aan spanningsopbouw volgens postrockstramien doet. Het lange instrumentale "Flux" voldoet ook aan al die voorwaarden en daarmee zijn de oudste volgers van de band vast ook tevreden te houden.
Naar aanleiding van het grote succes van "TRIPS" is het label InsideOut begonnen met het her-uitbrengen van ouder repertoire van deze Duitse band. De bijzondere combinatie van postrock en progressieve metal (en meer) kwam namelijk niet uit de lucht vallen. Dat kunnen we constateren als we dit debuut uit 2007 beluisteren. Het is voor de gelegenheid geremasterd en aangevuld met het materiaal dat een jaar eerder op de demo "DMNSTRTN" was verschenen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
