"Meteen vanaf het debuut van de Texaanse psychrockers The Black Angels was duidelijk dat ze niet slechts voortborduurden op een trotse traditie van psychedelische Texaanse garagerockbands teruggaand tot sixtiesgroepen als The 13th Floor Elevators, The Golden Dawn en The Red Crayola. Ze voegden een nieuwe sensibiliteit toe, geheel van deze tijd. Uitstekende liedjes schreef de band altijd al, maar nog nooit zo consistent en aanhoudend interessant als op "Death Song". Het enigszins 'gothic' sfeertje heeft klaarblijkelijk heel inspirerend gewerkt. Met een titel als "Death Song" mag je een 'downer' van een album verwachten, maar de Texanen klinken beter, gevarieerder en meeslepender dan ooit, zonder in te boeten aan eigenheid. Sterker nog, we moeten steeds meer terugdenken aan Engelse bands uit het doemtijdperk zoals Echo & The Bunnymen, The Sound en Siouxsie & The Banshees. Ze klinken niet zo, maar de sfeer is, vooral op de tweede helft van het album, heel verwant." (Eric van Domburg Scipio, Heaven; cijfer: 8+)
"Zoals gewoonlijk zit de geest van The Velvet Underground de psychedelische rockband The Black Angels op de hielen. De band onder leiding van Alex Maas ontleende niet voor niets zowel zijn eigen naam als die van het vijfde album (Death Song) aan Velvets-song The Black Angel’s Death Song. Ook op Wilderness Of Mirrors, album nummer zes, is het weer raak. Deze keer gaat het om een verwijzing naar zangeres Nico op het stevige Icon, een van de hoogtepunten. De invloed van de Velvets is op muzikaal gebied in even grote mate als altijd aanwezig, want heel veel evolutie heeft de sound van het vijftal niet doorgemaakt. The Black Angels specialiseren zich nog altijd in lome psychedelische rock en schakelen daarin tussen stevige geluidsmuren en midtempo jams. In die eerste categorie blinkt vooral de eerste helft van het album uit, met openingstrack Without A Trace als dampend hoogtepunt." (OOR)|
"Psychedelische rock heeft het altijd goed gedaan in Texas. Denk maar eens aan legendarische acts zoals The 13th Floor Elevators en Red Krayola. Met dit vierde album mag de uit Austin afkomstige band The Black Angels zich gerust in dat rijtje aansluiten, gezien de muziek in de traditie van de garagerock uit de jaren zestig. Een heerlijk rammelend Farfisa-orgeltje, een scheurende gitaar met een fuzzpedaal, een sturende basgitaar en dito drumwerk. De band, die vernoemd werd naar een liedje van Velvet Underground, heeft zich duidelijk laten inspireren door hun naamgever op dit album. Net als The Besnard Lakes valt ook The Black Angels onder de noemer neo-psychedelica, zij het met meer korte nummers met kop en staart. Er worden opvallende instrumenten gebruikt, zoals een bass-moog, een harmonium, een Mellotron en zelfs Tibetaanse klankschalen. Resultaat is een prima in het gehoor liggende plaat, geschikt voor eenieder die van de rauwe randjes van de psychedelica houdt." (Willem, Foknieuws.nl)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
