Op Lowlands 2014: "Now, bring me that horizon, mompelde Jack Sparrow in 2003 in de eerste Pirates Of The Caribbean, en daar hadden zanger Oliver Sykes en gitarist Lee Malia hun bandnaam. Net zo onvervaard als Sparrow en zijn mannen schuimden de vijf Yorkshire lads vervolgens de wereldzeeën af met hun steeds epischer klinkende mix van death metal, hardcore en emo. Vooral dat laatste ingrediënt onderscheidt het steeds beter wordende Bring Me The Horizon van de concurrentie." "Bring Me The Horizon is op dit album meer metal dan ooit. Luister maar naar "Anthem" en je weet dat de graatmagere, volgetatoeëerde Britten het laatste jaar veel naar Machine Head hebben geluisterd. De samenwerking met de Canadese electropopzangeres Lights op "Dont Go" pakt verrassend goed uit. Sikes spuwt zijn woorden uit, terwijl Lights vol overgave de rol van meisje-meisje speelt. Bring Me The Horizon laat met deze CD zien meer te zijn dan die band die je alleen live gaat bekijken vanwege alle gekke capriolen." (Tim Veerwater, Oor)
"Now, bring me that horizon, zei Jack Sparrow in de film Pirates Of The Caribbean: The Curse Of The Black Pearl. En juist horizonverbredend is een van de termen die past bij deze band. Met elk van de vijf full-lengths bewoog de Britse formatie zich verder van de deathcore. De bijdrage van de gitarist beperkt zich niet tot heavy akkoorden, maar er zijn ook veel fraaie postrockeffecten aanwezig, zoals in het deels Editors-achtige "What You Need". In het donkergetinte "Blasphemy" zit zelfs een bluesrocksolo. "Thats The Spirit" is een frisse, energieke, organische plaat die een groot publiek zal aanspreken. Middels toegankelijke rocksongs met meezingrefreinen verwelkomen de Britten ongetwijfeld veel nieuwe fans. Een aantal fans van de eerste albums zal de Britten bekritiseren dat ze nu te soft klinken. Bring Me The Horizon doet met dit vijfde album echter het enige juiste: ongeacht wat anderen van je vinden, je eigen hart volgen en geloven in jezelf. Thats the spirit!" (Jeffrey, Metalfan.nl; score: 82/100)
"Goed, het is 2019 en dus is het logisch dat Bring Me The Horizon een album vol electropop gemaakt heeft. Echt waar. Eerste single MANTRA is nog een soort overgangsnummer, maar vanaf nihilist blues waarop Grimes gezellig meedoet gaat de voormalige metalband helemaal los met synths en andere elektronische toeters en bellen. Dat werkt in dit specifieke geval overigens best goed, omdat er halverwege toch nog wat gitaren te horen zijn en er een Bring Me The Horizon-sausje over het nummer hangt. Hetzelfde geldt voor wonderful life, waarop we ook metalgrootheid Dani Filth horen, en medicine, beide tracks waarin frontman Oliver Sykes excelleert en zelfs de autotune niet (teveel) afleidt van de zeer aardige tekstuele vondsten." (OOR)
