"Jordi Savall geeft een stem aan de ruim tien miljoen Afrikaanse slaven die tussen 1444 en 1888 de Atlantische oversteek maakten, die op zee in de duistere ruimen zoals Galeano schrijft - schreeuwend ontwaakten als ze over hun moederland droomden, die weggerukt werden van hun families, van hun tradities, die leefden in angst voor draconische straffen, maar die hun vertrapte trots op vrije zondagmiddagen in de muziek konden terugvinden. Dan zweefde de ziel weer even over het grote water naar huis. Later namen deze muzikale tradities een eigen Amerikaanse afslag. Maar Savall richt zich op de periode van de slavernij zelf. In die eeuwenoude muziek hoor je al de eerste invloeden, de ritmes van de pop. Lieve God, red onze drums! begint het Braziliaanse lied Vida ao jongo. En in het oude religieuze Colombiaanse volksliedje Velo que bonito herken je moeiteloos de voorouder van Ramirez' Misa Criolla. De ritmes ademen een vrijheid, die haaks op het slavenleven stond." (Joost Galema, NRC; 4 uit 5 sterren)
Voudou is een muzikale trip van New Orleans naar West-Afrika, op het ritme van de voodoogoden. Het geloof in voodoo heeft niets te maken met naalden en poppetjes, maar alles met een pantheon van goden die zichzelf alleen tonen als de juiste ritmes worden gespeeld. Het is de soundtrack bij het boek van muziekjournalist Leendert van der Valk. Beiden laten zien dat voodoo van grote invloed is op moderne muziek. Van der Valk sprak met voodoopriesters en muzikanten in New Orleans, Haïti, Suriname, Togo en Benin en behandelt ook Cubaanse muziek. Over de enorme invloed op genres als jazz, blues, afrobeat, kaseko, rumba en salsa is weinig bekend omdat het niet past in het gangbare verhaal over popmuziek vanuit vooral wit perspectief. Maar er is een voodoo-revival gaande onder jonge muzikanten. Op de CD staan naast obscure parels dan ook artiesten van wie je de link zelf misschien nooit gelegd had. Voudou neemt je mee van oud naar nieuw, langs vier werelddelen, een reis vol muzikale verrassingen. (bron: Excelsior/V2)
This is an album that does pretty much what it promises, and highlights a number of the main players in the klezmer revival that's now been going on for a quarter of a century. So, along with the Klezmatics, who are committed to a new klezmer sound, there are acts like Budowitz and the Klezmer Conservatory Band, who looks back to more classical 19th century klezmer -- before it crossed the Atlantic and grew wild and jazzy in America. There's plenty of variety, like the mandolin of "Flatbush Waltz," but throughout there's a strong sense of Jewish identity and some superb playing (kudos to many clarinet players). A couple of omissions -- David Krakauer and Kroke -- stand out, and at times the compilation seems to be stretching a bit with major names in the field, although perhaps that's more an indication that it's a very small field. Still, for anyone interested in discovering klezmer, this is a fine place to begin. Chris Nickson (AllMusic)
"Wederom een juweeltje van Ellipsis Art. Nu drie cd's gevuld met elk 12 tot 14 boeiende muziekfragmenten waarin ritme en ritme-instrumenten centraal staan, voorafgegaan en gevolgd door jungle-opnamen van Bernie Krause. Een begeleidend boekje op cd-formaat geeft achtergrondinformatie en bevat citaten uit diverse muziektijdschriften en inleidende verhalen van Krause en Jon Anderson van Yes. Het idee dat aan deze opzet ten grondslag ligt is dat ritme wordt gezien als de basis van alle muziek. Al luisterend kom je er achter dat wat de moderne componisten in naam belijden, de zogenaamde 'natuur'volkeren al eeuwen lang praktizeren. Speciale aandacht wil ik vragen voor een traditioneel uitgevoerd nummer door het "Orchestra of Chinese Central Music College". Een prachtig nummer dat meer dan voldoende bewijst dat er ook buiten de op een voetstuk geplaatste westerse muziekwereld heel interessante en waardevolle muziek wordt gemaakt. (Muziekweb)
Door het Franse culturele exportbureau uitgegeven sampler die een overzicht geeft van wereldmuziek die in Frankrijk is opgenomen. Er wonen veel uit de Franse voormalige kolonieën in Afrika afkomstige muzikanten in Frankrijk en dat vindt zijn weerslag op een hele CD Afrikaanse muziek (CD1). De tweede CD gaat de hele wereld over, maar blijft ook een enkele keer in eigen land middels de presentatie van Franse folkartiesten.
Live-opnamen van artiesten uit Portugees sprekende landen, de voormalige Portugese koloniën. Lusofonie behelst de gedeelde identiteit van de Portugees sprekende volken. Ondanks de verschillende muzikale genres zijn er overeenkomsten. Het "sambagevoel" in de muziek van Bonga uit Angola is herkenbaar voor Brazilianen; de Braziliaanse samba uit de jaren '20 en '30 van de 20ste eeuw klinkt mensen uit Kaapverdië bekend in de oren. En de "saudade" - heimwee, melancholie, weemoed - ontbreekt nergens. De opnamen zijn gemaakt tijdens het HeimatKlänge Festival Berlin 1995. Met o.a. Margareth Menezes (Brazilië) en Bonga (Angola).
"The work of female vocalists has been a core part of the Real World's releases since the label's inception. Charismatic and stylistically flexible artists like Sheila Chandra and Yungchen Lhamo have the kind of listener-friendly sound that allows for easy crossover into pop without having to sacrifice too much musical heritage. So, it isn't surprising to see Real World commemorate their roster of female artists with this compilation. Originally sponsored as part of a promotion for Perfumes Cacharel, this compilation delivers much higher quality than one might expect from a cross-branded product. Indeed, the disc is a pleasant mix of pop hits like Sheila Chandra's "Ever So Lonely" with still-strong but lesser-known songs like Assitan Mama Keita's "Baro." Excellent tracks from Susana Baca, Eleftheria Arvanitaki, Estrella Morente, and Shruti Sadolikar help round out the rest of a consistently strong roster." (Stacia Proefrock, Allmusic)
Womad en Real World zijn altijd twee met elkaar verstrengelde entiteiten geweest. Womad is de naam van het sinds 1982 op initiatief van Peter Gabriel georganiseerde festival dat de bakermat kan worden genoemd van de term 'world music', ofwel 'wereldmuziek'. Popartiesten werkten er samen met volksmuziekartiesten uit alle hoeken van de wereld, die op hun beurt ook weer de handen ineensloegen. Maar er bleef daarnaast genoeg ruimte over voor pure, ongerepte etnische muziek. In 1989 startte Gabriel zijn eigen label Real World. Niet alleen bracht hij sindsdien zijn eigen platen op dat label uit, ook via Womad ontdekte volksmuziekartiesten kreeg een nieuw publiek. Daarnaast verschenen er projectplaten waarop artiesten uit de stal samen te horen waren in 'jams', die opgenomen waren in Gabriels Real World Studios. Deze dubbelaar viert het 30-jarige jubileum van de Womadfestivals middels een staalkaart aan artiesten die op die festivals hebben gespeeld en vervolgens op Real World hun platen uitbrachten.
Nederland heeft heel wat te bieden op het gebied van de wereldmuziek. Binnen de grenzen van ons kleine land wordt namelijk authentieke muziek vanuit tal van landen vanover de hele wereld gespeeld. Muziek uit de ex-koloniën in de Oost en de West, de muziek van de gastarbeiders en de muziek van de vluchtelingen en allerlei andere migranten die in Nederland een nieuw bestaan opbouwen. Muziek die te horen is bij privé aangelegenheden als bruiloften en dergelijke, in de culturele centra en musea. Gespeeld voor publiek uit de eigen kring en voor een breder publiek. Ook vele Nederlanders zijn gegrepen door de nieuwe geluiden en zijn zich daarin gaan bekwamen. Terwijl er ook veel vermenging van stijlen ontstaat. Met de jazz en met de populaire stijlen in de pop. Ga wereldreis binnen Nederland en beleef de ontmoeting tussen oost en west, tussen traditie en vernieuwing. (GR Muziekbank)
"This compilation gathers a baker's dozen of diverse but restful songs aimed at - but not restricted to - children. The collection takes care to represent as many countries and continents as possible, and likewise presents its liner notes in 4 different languages (English, Spanish, French, and German) and offers phonetic pronunciations of the artists' names and song titles. However, the eclecticism and egalitarianism of the album feel anything but forced, as calming but beautifully distinct songs such as Angélique Kidjo & Carlos Santana's West African-inspired "Naïma," a lullaby written for and named after Kidjo's daughter, and Eric Manana's ode to his mother and his homeland of Madagascar, "Ny Fitiaavako An'I Mama," flow into each other. At other times the album makes unique cultural and musical contrasts, putting Teresa Doyle's wintry "A Lullabye," a traditional Scottish-Canadian song, next to the considerably warmer and softer "Thula Mama" by Sowetan vocalist Sibongile Khumalo." (Heather Phares, Allmusic)
"De grootste jodeldeskundige van de wereld woont in Amsterdam, en heet Bart Plantinga. In 2004 verscheen van zijn hand het standaardwerk 'Yodel-Ay-Ee-Oooo'. Nu is daar eindelijk de bijbehorende CD: "The Rough Guide to Yodel", van Pygmeeën tot eskimo's, van avantgarde tot sirtaki en van Hawai tot de Zwitserse Alpen. Plantinga is met deze CD definitief de man die de jodel weer salonfähig maakt." (Ariejan Korteweg, Volkskrant; 4 uit 5 sterren) Plantenga schreef ook de begeleidende teksten in het boekje bij de CD en er is een interview met hem te zien als CD-ROM-track op de CD. Zoals Korteweg al aangeeft in z'n recensie is de CD uitermate afwisselend en daardoor ook aldoor entertainend. We beginnen met een flitsjodelcursus door Cathy Fink: in iets meer dan een minuut krijgen we de beginselen van het jodelen voorgeschoteld. Natuurlijk is jodelen niet alleen vrolijkmakend, ook onbedoeld werkt het soms op de lachspieren. Tegen het eind is er ook plaats voor bedóelde humor, in "Yodeling Robot" van Ed Sanders.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
