"Arthur Cave stortte, onder invloed van LSD, op 14 juli 2015 van een klif bij Brighton. Dit is het verhaal over hoe de ergste nachtmerrie van een ouder werkelijkheid wordt en, hoe wrang, uiteindelijk uitmondt in een van de meest imponerende albums van de laatste jaren. Het is een van de krachtigste beelden van deze in sfeervol zwart-wit geschoten documentaire: tijdens de opnamesessies lopen Caves vrouw Susie en zijn 16-jarige zoon Earl (tweelingbroer van Arthur) voorzichtig de studio in, terwijl Earl zijn moeder beschermend begeleidt. Pas als hij zeker weet dat alles oké is, laat hij haar los. Die geste laat zien hoe het gezin Cave door de noodlottige gebeurtenis nader tot elkaar is gekomen en hoe ze proberen hun leven weer op de rails te krijgen. Toch is dit geen depressief makende film. Niet alleen de interactie tussen Cave en familie is ontroerend en mooi om te zien, ook de diepe vriendschap tussen de zanger en muzikale partner Warren Ellis is prachtig in beeld gebracht." (Martin Cuppens, Lust For Life)
"Dertig jaar Nick Cave. Samen met zijn Bad Seeds. Dertig jaar weggezet in vijfenveertig nummers, waarvan het gros geen inleiding nodig heeft. De keuze voor juist deze tracks is vrij divers, gekozen vanuit het oogpunt van de band zelf én haar fans. Ze zijn het meest blijven hangen. Nemen een verhaal mee. Zijn het populairst onder liefhebbers van de band. Of symbolisch. Zoals opener "From Her To Eternity", waar het in 1984 allemaal mee begon. De verzamelaar doorkruist een van het meest eigenzinnige en inventieve oeuvre in het hedendaagse muzieklandschap. De klassiekers "Stagger Lee", "The Mercy Seat" en "Where The Wild Roses Grow" worden afgewisseld met recente fan-favorieten als "Jubilee Street" en "We No Who U R", moeiteloos aangevuld met nieuwelingen als "O Children" en "Red Right Hand". Samen met de bandleden én founding father Mick Harvey is Cave in de archieven gedoken. Fraaie fotos zijn aan het geheel toegevoegd. "Lovely Creatures" is een must have!" (Jelle Teitsma, Platomania)
"In juli 2015 overleed de 15-jarige zoon van Nick Cave, na een val van een klif. Cave (57) was net begonnen aan het 16de album met The Bad Seeds. Logisch dat die opnamen op de kop werden gezet, maar 't resultaat is hartverscheurend mooi. Al de eerste regels zorgen voor kippevel: 'You fell from the sky/Crash landed in a field/Near the river Adur.' Ontregelende muziek volgt. 'With my voice, I am calling you.' De songs zijn even dwingend als emotioneel, zonder dat Cave uit lijkt op medeleven. Cave's stem is soms dun en bevend en lijkt een enkele keer zelfs te breken. Niet de stoere, bronstige grommende heer en meester over zijn muziek van weleer. We horen een zanger tot het uiterste gaan in pogingen het onmogelijke en onzegbare in muziek en tekst te vatten. Vooral violist en soulmate Warren Ellis is een grote steun in het scheppingsproces. De liedjes zijn minder verhalend, maar de vele associaties en beelden die Cave oproept, zijn fascinerend. Imponerend kunstwerk." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 5 uit 5 sterren)
"Wie november 2013 getuige was bij een van de twee weergaloze concerten in de Amsterdamse Heineken Music Hall, zal ernaar verlangen: een nieuwe liveplaat van Nick Cave And The Bad Seeds. In die behoefte voorziet Cave met "Live From KCRW" slechts ten dele. Bewust is er tijdens een sessie, opgenomen in april van dit jaar in Santa Monica, gekozen voor rustig, ingetogen materiaal. Alleen in slotstuk "Jack The Ripper" gaat Cave echt tekeer. Deze liveplaat ligt muzikaal verder volledig in het verlengde van het begin dit jaar verschenen "Push The Sky Away". Vier songs ervan doet Cave nu ook. Wat tijdens de concerten ook opviel: live klinken ze nog beter. De arrangementen zijn soberder en toch spannender. Mooi dreigend uitgevoerd is ook "Stranger Than Kindness", van het album "Your Funeral, My Trial" uit 1986. Terwijl Cave van het altijd donderende en naar een climax voerende "The Mercy Seat" ineens een mooi liedje maakt, met een glansrol voor violist Warren Ellis." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Plaat vol sobere maar toch gedragen en sfeervolle ballads. Deze japanse editie heeft twee bonustracks in dezelfde stijl.
Met mooi geïllustreerd dik boekwerkje. Dat is handig want de teksten laten zich lezen als korte verhalen over moordenaars en vermoorden. Deze worden gezongen over zwaar op Europese traditie leunende muziek met typische Bad Seed-hoekigheid.
"Bij een nieuw album van Nick Cave weet je nooit met welke Cave je te maken zult krijgen. De piano-Cave van "The Boatman's Call" (1997)? De lyrische Cave van "Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus" (2004)? De lawaai-Cave van "Dig, Lazarus, Dig!!!" (2009)? Indrukwekkende platen maakte hij in alle gedaanten, maar het waren niet altijd platen die je makkelijk in je hart sloot. Dat is wel geval met het rustig en warm klinkende "Push The Sky Away". Zijn vijftiende album hoort tot Caves mooiste. Dit is de Cave van de verraderlijke kalmte, de verteller van sinistere verhalen tegen een decor van onheilspellend, ingehouden Bad Seeds-spel. Vooral naar deze Cave kun je ademloos luisteren. Dreiging is voelbaar in de geweldige opener "We No Who U R". Een gitaarloopje hypnotiseert in het magistrale "Jubilee Street". "We Real Cool" wordt gedragen door een nerveus baspatroontje, het titelstuk door een eenvoudige synthesizer. Heel spaarzaam allemaal, maar het effect is groots." (Menno Pot, waardering: 5 uit 5 sterren!!)
"De naar Berlijn verkaste Bad Seeds, muzikaal afgebakend door enerzijds multi-instrumentalist Harvey en anderzijds de welgemikt met gitaareffecten morsende non-muzikant Blixa Bargeld, blijken prima in staat om tradities naar hun hand te zetten: "Kicking Against The Pricks" (1986) geldt nog altijd als een geslaagd coveralbum, waarop Cave verdienstelijke pogingen tot mooizingerij doet, de groep regelmatig een geloofwaardig gospelkoortje neerzet en men zelfs nog wat leven weet te persen uit het aloude "Hey Joe". De heruitgave in de vorm van deze fraai verzorgde dubbelaar is volkomen terecht, al is t maar omdat je telkens op de extra DVD naast een 5.1 surround-versie en een paar bonustracks en videoclips een op deel van de docu Do You Love Me Like I Love You vindt, toegespitst op dit album: een lange stoet ex-Bad Seeds, journalisten, muzikanten, intimi, fans, studiotechnici en andere deskundigen, die allemaal wel wat boeiends, hilarisch of ontroerends te melden hebben. Prachtpakket." (Erik vd Berg, Oor)
CDR-kopie van een unieke 'grijze' uitgave. Het betreft een registratie, gemaakt in 1986 tijdens de "Your Funeral My Trial"-tournee. 1986 was ook het jaar van de coverplaat "Kicking Against The Pricks" en tijdens dit optreden werden diverse songs gespeeld die op dat album terecht kwamen: covers van o.a. Johnny Cash, The Velvet Underground en Glen Campbell. De opname-kwaliteit is prima, wat doet vermoeden dat het hier een voor radio-uitzending gemaakte opname betreft.
"Op het dubbelalbum "Abattoir Blues/ Lyre Of Orpheus" (2004) toonde de Australische zanger Nick Cave zich weer eens in ouderwetse vorm en ook in de daaropvolgende tour trok hij bezield de wereld door. Daarbij maakte hij in Nederland een stop in de Heineken Music Hall en sloot hij Lowlands 2005 af met een onvergetelijk concert. DVD1 van deze set werd opgenomen in de London Brixton Academy. Naast zijn Bad Seeds wordt Cave daarbij bijgestaan door vier leden van een Londens gospelkoor. De vlam slaat behoorlijk in de pan bij nummers als "Supernaturally" en "Stagger Lee". Het feit dat Cave soms vals zingt deert niet, dit is eerder een fysieke ceremonie (voor een devoot publiek) dan een concert. DVD2 toont beelden van een meer ingetogen optreden (met een verrassende uitvoering van de Birthday Party-klassieker "Wild World") en videoclips. Na het zien van de clip van Babe, "Im On Fire" kun je Cave ook niet meer betichten van gebrek aan gevoel voor humor. De 2 CD's bevatten opnamen uit dezelfde tour." (MR, Muziekweb)
"Album uit de overgangs naar een tijdperk van inkeer, bezinning en vaderschap. Ook overwint hij zijn drugsverslaving, en experimenteert met een uitgebreidere band: de kern van multi-instrumentalist Mick Harvey, gitarist Blixa Bargeld en drummer Thomas Wydler wordt aangevuld met bassist Martyn Casey en pianist Conway Savage. De muziek wint intussen aan melodie en precisie, wat dit tot een opvallend ingetogen plaat maakt, met als uitschieter het bijna koddige vader/zoon-duet "The Weeping Song" (met Bargeld in de vaderrol). Opnieuw is een DVD bijgevoegd met daarop, naast een audiogedeelte met een 5.1 Surround-mix en een handvol bonustracks, een aflevering van de documentairereeks "Do You Love Me Like I Love You", waarin een lange stoet pratende hoofden van ex-Bad Seeds, journalisten, technici, collega-musici en andere ingewijden herinneringen ophaalt. Het levert opnieuw een schat aan feitjes, weetjes, anekdotes, meningen en ander amusants op. Kortom, voorbeeldige recyclekunst." (Erik vd Berg, Oor)
"Onvoorstelbaar: 30 jaar meedraaien in de rock & roll zonder ook maar één moment je urgentie te verliezen, zonder één noot muziek te hebben geproduceerd die nu gedateerd of potsierlijk klinkt. Dat Nick Cave & The Bad Seeds altijd zo authentiek overeind zijn gebleven, heeft natuurlijk grotendeels te maken met de blues: het niet te vervalsen fundament waarvoor de groep vanaf dit tweede album, uit 1985, nadrukkelijk kiest, hip of niet. Het opent met het drammende en inmiddels klassieke "Tupelo". An absolutely perverted blues album, zegt Caves trouwste sidekick Mick Harvey in de liner notes. But theres barely anything thats actually a traditionally blues form on the album. De extra DVD bevat naast een 5.1 surround-versie en een paar bonustracks en videoclips een docu met een lange stoet ex-Bad Seeds, journalisten, muzikanten, intimi, fans, studiotechnici en andere deskundigen, die allemaal wel wat boeiends, hilarisch of ontroerends te melden hebben. Prachtpakket." (Erik vd Berg, Oor)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
