"Taj Mahal's second album opens with more stripped-down Delta-style blues in the manner of his debut, but adds a little more amplification (partly courtesy of Al Kooper on organ) before moving into wholly bigger sound on numbers like "She Caught The Katy" and "The Cuckoo" -- the latter, in particular, features crunchy guitars and Gary Gilmore playing his bass almost like a lead instrument. Most notable, however, may be "You Don't Miss Your Water" and "Ain't That a Lot of Love," which offer Taj Mahal working in the realm of soul. This is particularly notable on "You Don't Miss Your Water," which achieves the intensity of a gospel performance and comes complete with a Stax-style horn arrangement that sounds more like the real thing than the real thing. "Ain't That a Lot of Love," by contrast, is driven by hard electric guitar and a relentless bass part that sounds like a more urgent version of the bassline from the Spencer Davis Group's "Gimme Some Lovin'"." (Bruce Eder, Allmusic; waardering: 5 uit 5 sterren)
Na "Hula Blues" (1997) is dit Taj Mahals's tweede album met de Hawaïaanse Hula Blues Band, die hij zelf had opgericht toen hij in 1981 op Hawai ging wonen. Naast enkele eigen nummers wordt de CD gevuld met traditionals (o.a. 'Staggerlee') en covers als 'All Along The Watchtower', veelal in verrassende arrangementen. Zie ook de twee recensies. (GT, Muziekbank)
"Een ideale match, Mahal en Mo'. Laatstgenoemde was ooit de protegé van de eerste en hoewel ze qua temperament danig van elkaar verschillen, zijn de overeenkomsten belangrijker. Beiden kunnen moeilijk voor puristen doorgaan en hebben van meet af aan hun blues met een flinke dot folk en andere idiomen vermengd. Ook op "TajMo" getuigen de heren ervan een broertje dood te hebben aan hokjesgeest. Uitstekende covers van The Wo's "Squeeze Box" en John Mayers "Waiting On The World To Change" zijn hier de meest overtuigende bewijzen, maar ook de eigen kweek voorziet in uitstapjes naar regionen waar de met name door Keb'Mo' aanbeden Robert Johnson nooit vertoefd zou hebben. Smaakmakende gastbijdragen van o.a. Joe Walsh en Bonnie Raitt verhogen de feestvreugde. Het zou een vijfsterrenplaat zijn geweest als het meer dan zes minuten durende "Soul" niet reeds na drie minuten het kruit verschoten had en daarna alleen nog maar losse flodders produceerde." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Twee albums, uit 1973 en 1974, op één CD-uitgave uit 2009. "There are a couple of solid reasons why the combination of these two albums work so well. First, it showcases two recordings from a transitional period in Taj Mahal's work rather than two blues recordings back to back. "Mo' Roots", recorded in 1974, reveals his Caribbean roots and his use of reggae fused with American blues for the first time, making this album a historical necessity. Added to 1973's "Oooh So Good 'N Blues" showcases Mahal practicing the acoustic blues medium at its zenith, making his transition a fresh listening experience in the 21st century. The second reason is simply BGO's presentation: the remastering is terrific with warm, full sound that picks up the detail. Add this to a killer booklet with an excellent historical liner essay by John Tobler. These are two recordings best heard together, not separately." (Thom Jurek, Allmusic; 3,5 uit 5 sterren)
"Taj Mahal's musicologists approach to African-based roots music - which saw the singer and multi-instrumentalist exploring fusions of reggae, Caribbean folk, jazz, gospel, R&B, zydeco, various West African styles, and, of course, traditional country blues - was often a sort of hit-or-miss process, and if he now seems to be the clear forerunner of contemporary blues artists like Keb' Mo', Guy Davis, Corey Harris, and Alvin Youngblood Hart, Mahal was out there on his own stylistic island in the 1960s and 1970s, a maverick who confused traditionalists. This interest in what came to be known as world music seems obvious now, but when the LPs combined in this set, 1975s "Music Keeps Me Together" (which explored Jamaican and Caribbean rhythms) and 1976s "Satisfied N Tickled Too" (which contained almost no blues at all and was more an R&B album with some reggae tossed in), were released, few understood what he was aiming for, but here's where he got the ball rolling." (Steve Legett, Allmusic; 3 uit 5 sterren)
"Best of Taj Mahal provides a concise career overview. One of the most prominent figures in late 20th century blues, singer/multi-instrumentalist Taj Mahal played an enormous role in revitalizing and preserving traditional acoustic blues. Not content to stay within that realm, Mahal soon broadened his approach, taking a musicologist's interest in a multitude of folk and roots music from around the world -- reggae and other Caribbean folk, jazz, gospel, R&B, zydeco, various West African styles, Latin, even Hawaiian. The African-derived heritage of most of those forms allowed Mahal to explore his own ethnicity from a global perspective and to present the blues as part of a wider musical context. Yet while he dabbled in many different genres, he never strayed too far from his laid-back country blues foundation." (Allmusic).
Verzamelaar met geremasterde songs uit de jaren '70 van de Amerikaanse bluesmuzikant. Hierin verwerkte hij elementen uit de wereldmuziek, zoals cajun, reggae en Caribische folk.
Album uit 1996. Met gastbijdragen van o.a. Eric Clapton en Bonnie Raitt.
Pas in 1992 uitgebrachte opnamen van de band Rising Sons, waarin dit duo in 1964 begon. Een voor die dagen ongekende mix van rock 'n' roll en countryblues, schrijft de Oor Encyclopedie.
Het Mexicaanse Los Cenzontles is niet zozeer een groep alswel een soort muzikantenplatform van wisselende samenstelling. In Mexico zijn Los Cenzontles ('de spotvogels') een waar begrip. De groep heeft al zeventien albums uitgebracht met een mooie kruising tussen traditionele Mexicaanse muziek met o.a. rock 'n' roll, tejano music en country & western. De bedoeling is om zo voor een breed (en ook jong) publiek de Mexicaanse roots levend te houden en nieuwe injecties te geven. Nu kijkt men nog nadrukkelijker naar de noorderbuur, door de medewerking van twee Texaanse muzikale giganten: Taj Mahal en David Hidalgo (bekend van Los Lobos). Gevolg is een broeierige kruisbestuiving - een bijzondere vorm van Tex-Mex, als het ware, mede nodige elementen uit rhythm & blues en diverse americanavormen.
Gitarist/zanger Taj Mahal laveert in z'n werk op geheel eigen wijze tussen blues, rhythm & blues en diverse andere rootsstijlen uit het zuiden van de VS door, daarbij diverse gitaarspelstijlen etalerend. Zo ook tijdens deze live-opname uit 1988, bijgestaan door zijn International Rhythm Band.
"Weinigen kunnen blues, gospel en folk zo natuurlijk combineren als Taj Mahal, geboren Henry Fredericks, oud-compaan van Ry Cooder. Met een ontspannenheid, zijn West-Indische roots eigen, en een jaloersmakende stem, zet hij hier een standaard neer die zelden is overtroffen." (Louis Nouws, Heaven)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
