"Christian Fennesz, Weens tovenaar met gitaar (luister diens prachtalbum "Venice") met Ryuichi Sakamoto, Japans elektronicapionier (Yellow Magic Orchestra). Net als in zijn samenwerking met Alva Noto, nog zon radicale elektronicagast, speelt Sakamoto hier vooral piano, in een tedere, impressionistische, tegen Debussy en Satie hangende stijl. Fennesz zorgt voor de abstractere, elektronische lagen, Ze werkten solo ideeën uit, die pas in de mixfase werden samengevoegd. Toch klinkt iedere noot en elke veeg alsof ze altijd al bij elkaar gehoord hebben, werkelijk waar. Er schuilt een wonderlijke schoonheid in Sakamotos pianospel, dat losjes en ontspannen klinkt. Dat moois wordt door Fennesz van een soort donkere, maar even ontroerende tegenhanger voorzien. Dat leidt samengevoegd, tot een luisteravontuur dat veel meer spanning genereert dan je op het eerste gehoor zou zeggen. Oost, west, akoestisch, elektronisch: zulke tegenstellingen worden hier finaal opgeheven; voorwaar geen kleinigheid." (Jacob Haagsma, Oor)
Een web aan ruisende en tikkende electronica-lagen die prikkelend over en langs elkaar schuren. Soms noisy en jeukend irritant, dan weer verstild ambientesk. David Sylvian zingt weer een nummer en er is zelfs een rustieke gitaarinstrumental.
"Een nieuw soort lyrische elektro-akoestische improvisatie. Zo wordt deze muziek aangeduid door het label ECM waarop deze band rond Thomas Stronen en (drums, live-elektronica) en Iain Ballamy (saxen) debuteert. Op 4 van de 7 stukken doet Nils Petter Molvaer (trompet) mee, op de andere is de immer intrigerende Christian Fennesz te horen is met zijn typerende pruttelende elektronica. ECM beschrijft de muziek als 'melodic improvising, trancelike pulses and shifting clouds of sound'. Een associatie die opkomt is Jon Hassell, ook wanneer de trompet van Molvaer niet van de partij is. Stronen legt virtuoos percussietapijtjes maar kan ook stevig uitpakken. Bellamy trekt daar meest lange melodieuze saxlijnen overheen. Molvaers trompet mengt perfect met de sax. Regelmatig wordt de verstilling gezocht wordt en magie gevonden. De combinatie met Fennesz' industriele klankblokken leidt tot meer energie. De afwisseling is bevlogen, zeer dynamisch en ruimtelijk. Vaag wordt deze muziek nergens." (Jan Luijsterburg, Hifi.nl)
Was te zien op North Sea Jazz 2010: "Als er een prijs zou bestaan voor de beste albumtitel aller tijden dan zou de creatie van deze drie Oostenrijkers hoog eindigen. Daarnaast zegt dit album ook veel over de werkwijze van gitarist/laptopmuzikant Christian Fennesz, drummer Martin Brandlmayr en bassist Werner Dafeldecker. Ze sloopten elkaars composities met hoorbaar plezier en bouwden daar in de loop van vier jaar weer een nieuwe compositie mee. Daarbij dienden als gereedschap moderne elektronica én akoestische instrumenten. Fennesz maakte de afgelopen jaren naam als geluidsalchemist die vredig zoemende gitaarlagen met ruisende elektronica fuseert en waaruit (voor de goede verstaander) allerlei prachtige melodieën opstijgen. Martin Brandlmayr wordt door kenners gezien als een van de meest innovatieve drummers ter wereld. Zijn bedrieglijk losse stijl is tegelijkertijd verschrikkelijk precies. Bassist Dafeldecker is oprichter van de groep Polwechsel en werkte met onder meer David Sylvian en Gene Coleman."
"3de CD van Oostenrijker op schemergebied tussen techno, ambient en avantgarde, waar clicks & cuts de functie van beats hebben. Strooit ook met gouden melodieen, soms bedolven onder de bruutste noise. Van ongeëvenaarde schoonheid." (KP, Oor)
"De spaarzame, elektronische country van Mark Linkous en losse en scherpe ambientnoise van Fennesz bewijzen samen tot chemie te kunnen komen in wederom een prachtige "In The Fishtank". Hoe enkele absurde combinaties tot iets meesterlijks kunnen leiden. Het is een delicate balans die deze plaat bij elkaar houdt. Aan de ene kant de naaktheid van Sparklehorse, met zijn timide gitaar- en strijkerspartijen, zijn stem verborgen in effecten en aan de andere kant de massieve constante golven van elektronische noise van Fennesz. Het geheel is enorm atmosferisch, maar op een wijze die je aandacht opeist. Laag over laag aan vervorming, glitch, statische en borende golvende aan geluid die aanzwellen en afnemen... Op de momenten dat Linkous de hoofdrol op zich neemt, verandert de sfeer meteen. Intiemer, stralender, hier vindt iets waardevols en pijnlijks plaats. Dit is een perfecte plaat om bij weg te zakken in mistige dagdromen. Net als de eerste Sigur Rós-albums. Buitenaards en organisch tegelijk." (Sara Spanu, Nu.nl)
Debuut uit 1997 van Oostenrijks electronica-artiest. Creeert met geluiden die los doen denken aan drilboren, schuurmachines en stofzuigers 'n gelaagd palet dat gewenning vereist, maar dat een verpletterende schoonheid in zich blijkt te hebben.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
