Catalogus

The Köln Concert (complete versie) (1975)

Totnogtoe vond u bij ons een hele vroege CD-versie van dit oorspronkelijk op 2 LP's verschenen concert uit 1975. En daarop ontbrak vreemd genoeg het laatste deel (hoewel het er makkelijk bijop past). Die fout is bij deze hersteld, want dit is een latere versie met de complete dubbel-LP. Het is verreweg het beroemdste album van de veelzijdige pianist, die hiermee uitgroeide tot één van DE iconen der moderne jazz. Dit solo-concert is volledig geïmproviseerd. Free jazz dus in feite. Veel mensen denken dan aan wild gebeuk en aan experimentele, a-melodieuze grensverkenningen. Niets van dat al hier. Jarrett speelt dan misschien wat 'm invalt, maar het resultaat is verrassend toegankelijk, lyrisch en warm. En eigenlijk heel songmatig. De ene melodieuze vondst buitelt over de ander. Je kunt 't net zo goed klassiek als jazz noemen - en soms misschien zelfs pop. Dat gaat vooral op voor Part IIc, het slotstuk in kwestie dat de eerste CD-uitgave ontbeerde: in feite een heel lief instrumentaal liedje.

Changeless

Standards In Norway (1989)

"Keith Jarrett has recorded quite a few albums with his "Standards Trio," which also features bassist Gary Peacock and drummer Jack DeJohnette, and virtually all of their releases are enjoyable. The music that they create is in some ways an update of the type of interplay that took place between Bill Evans and his sidemen, where all three musicians often act as equals (although Jarrett, like Evans, has most of the solo space). An uptempo "Love Is a Many-Splendored Thing" is a surprising highpoint of this disc but also quite memorable are "All of You," "Old Folks" and "How About You?"; none of the eight performances from the concert appearance are throwaways. Jarrett's vocal sounds are more restrained than usual while his piano playing is in peak form." (Scott Yanow, Allmusic)

Belonging

1ste plaat met z'n 'Europese groep', uit 1975, met Garbarek (s), Palle Danielsson (b) en John Christensen (d). Prachtig open en vrij spel van Jarrett, de Scandinaviers (met volstrekt vibratoloze Garbarek) sluiten daar superb op aan. (naar PJG)

Inside Out Recorded live in London

Op een gevoelige 'When I Fall In Love' na is de muziek volledig geimproviseerd. Het aan elkaar gewaagde trio begint vanuit bijna-stilte aan een diepe intense muzikale communicatie, waarbij niet meer te horen is wie er leidt en wie er volgt.

Testament: Paris (2009)

"Sinds het vermaarde "Köln Concert" uit 1975 verschenen regelmatig geluidsdragers van pianist Keith Jarrett met daarop registraties van zijn volledig geïmproviseerde soloconcerten. Ze zijn allemaal de moeite waard. Zodanig zelfs dat er zelfs pianisten zijn die ze instuderen en ze weer tijdens concerten ten gehore brengen. Ze zijn meestal genoemd naar de plek waar ze zijn opgenomen. Vaak kreunt Jarrett mee met zijn muziek. Muzikaal gezien kun je over het recent verschenen doosje met Parijs (26 november 2008) en Londen (1 december 2008) lang bomen. Je kunt je afvragen waarom van Parijs een schijfje overbleef en van Londen twee. Maar dit doosje met drie cds roept heel andere vragen op. Hoe moeten we het interpreteren dat Jarrett het Testament noemt? En dan de openhartigheid in de bijsluiter. Jarrett vertelt in het boekje vrijmoedig over zijn leven: hij geeft veel informatie die je helemaal niet wil weten. Maar de muziek, tsja die staat recht overeind." (Ton Ouwehand, Tubantia / TwenteUitDeKunst)

The Carnegie Hall Concert (2006)

"Dit soloconcert uit 2005 was zijn eerste in 10 jaar op Amerikaanse bodem. De 3000 gelukkige aanwezigen onthaalden hun held dan ook met extatisch enthousiasme. Voor Jarrett was de match dus al op voorhand gewonnen, wat niet betekent dat hij een simpele 'best of' serveerde. Hij schudt 10 improvisatiestukken uit zijn piano, variërend in lengte van 3 tot bijna 10 minuten en in een geheel eigen, moeilijk definieerbare stijl, ergens tussen jazz, hedendaags klassiek en avant-garde. Jarrett slaat en zalf, hamert en streelt afwisselend de toetsen, laat bij wijlen de noten over mekaar struikelen, creëert climaxen en bouwt plotse stops in en last soms een flinke portie dissonantie in. Dit alles brengt hij op smaak met zijn typisch gekreun, gehijg en zelfs geschreeuw. Pas in de uitgebreide bisronde doet Jarrett - aangemoedigd door een publiek in delirium - een greep in zijn omvangrijk oeuvre en speelt hij nog 5 "gewone" nummers, waarbij vooral het breekbare "My Song" indruk maakt. Mooie dubbelaar." (Soundslike.be)

Spirits

album uit 1985 waarin de meester himself op z'n minst 18 instrumenten bespeeld en deze met een multi-tracking systeem in elkaar zet.

Melody At Night, With You

1999-solo-piano-album. Z'n eigen, verstilde interpretaties van beroemde nummers uit het American Songbook als 'I Loves You Porgy', 'Someone To Watch Over Me', 'I'm Through With Love'.

The Celestial Hawk (1980)

Driedelig stuk voor orkest, percussie en piano; Jarrets exploratie in de wereld van Third Stream dus, zogezegd.

The Cure Live At Town Hall New York (1991)

Album uit 1991 met adaptaties van jazzclassics naast 1 eigen compositie. Dit trio bracht indertijd wel erg veel platen uit. Maar wat als er met zoveel creativiteit en gevoel gespeeld wordt als tijdens dit prachtig opgenomen concert? (naar AMG)