"De stal van ECM telt namen, die al járen op de loonlijst staan. Dat heeft als nadeel dat van vernieuwing nauwelijks sprake is en als voordeel dat verdieping nergens zon kans krijgt als bij het Duitse label van producer Manfred Eicher. Daar is dit ook weer een sprekend voorbeeld van. Een juweeltje van klankrijkdom, vakmanschap, ingetogenheid en fijne smaak. Van de 9 composities zijn er 7 van de hand van Surman. De versie van Billy Strayhorns ontelbaar vaak vertolkte "Chelsea Bridge" verheft die aspecten die de plaat tot zon juweel maken, tot de grootste macht. Het duel tussen Surman en John Abercrombie is ontroerend tot op het bot; ragfijn gaan de klanken van baritonsaxofoon en gitaar in elkaar op. Je hoort alles: de nagels die over de gitaarsnaren schuren, de ademhaling die de zachte baritonklank optilt. Prachtige muziek, die lijkt uit een tijd te komen die voorbij is, omdat aan dit soort opvattingen geen tijd en geld meer wordt besteed. Bij ECM dus wel, gelukkig maar." (Rinus van der Heijden, Jazzenzo)
Sinds 1967 in Europa residerend bassist, wiens muziek ook meer een exponent is van Europese jazz. Op dit ECM-album uit 1976 werkt hij met o.a. John Surman (saxen, cl, synth) en John Abercrombie (g). Ze creëren impressionistische klankschilderingen, soms weerbarstig en raadselachtig, maar altijd boeiend en uitdagend en vaak gewoonweg mooi.
Uit 1994. De Brit (bts, ss, bc) herenigd met de meeste musici van 'Morning Glory' (1973): John Taylor (p), Chris Laurence (b) en John Marshall (d). Abstracte, impressionistische, inventieve jazz van instrumentalisten van gelijke grote sterkte.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
