"In 1979 debuteerden Specials met een unieke mix van punk en ska en het duurde maar even of iedereen liep met die zwart/witte Two Tone mannetjes op hun buttons en t-shirts. Dikke hits werden er gescoord, maar na twee albums liep het spaak. Opperhoofd Jerry Dammers maakte met The Special AKA nog een derde plaat en scoorde een hit met "Free Nelson Mandela", daarna was de koek op. De band is zonder Dammers (en inmiddels ook zonder toaster Neville Staples) heropgericht, maar teert daarbij louter op de successen van weleer - hoe goed ze die ook uitvoeren. De in 2015 verschenen Deluxe Edities maken de historie compleet. Dit debuut bevat als extra op CD2 de "Too Much Too Young EP" en een live concert: BBC In Concert - The Specials At The Paris Theatre (15.12.79)." (Bert Dijkman, Platomania; cijfer: 9)
"Jerry Dammers richtte in 1978 Special AKA én het platenlabel 2-Tone op, voor liefst multiraciale bands die een nieuwe mix brachten van Jamaicaanse dansmuziek met snelle punky rock n roll. Dammers greep daarvoor terug op de rocksteady uit de jaren '60. Een meesterzet, zo bleek. Meteen al vanaf de eerste single "Gangsters" (bewerking van Prince Busters' "Al Capone") sloeg de mengvorm enorm aan. Niet alleen werd het nu The Specials hetende septet razend populair, maar ook Madness, The Beat en The Selecter. Maar Dammers raakte snel verveeld. De laatste single "Ghost Town" (1981) was ook de meest succesvolle. Het werd de soundtrack voor een Britse zomer vol rassenrellen. De groep was toen net 2 jaar actief geweest. Drie ex-leden, waaronder zanger Terry Hall, begonnen Fun Boy Three; Dammers zelf ging door als The Special AKA." (Gijsbert Kamer, Volkskrant) Deze set bevat zowel de hits van The Specials als van Special AKA (zoals "Free Nelson Mandela"). Op de DVD staan vooral videoclips plus enkele live-opnamen.
"In 1979 debuteerden The Specials met een unieke mix van punk en ska en het duurde maar even of iedereen liep met die zwart/witte Two Tone mannetjes op hun buttons en t-shirts. Dikke hits werden er gescoord, maar na twee albums liep het spaak. Opperhoofd Jerry Dammers maakte met The Special AKA nog een derde plaat en scoorde een hit met "Free Nelson Mandela", daarna was de koek op. De band is zonder Dammers (en inmiddels ook zonder toaster Neville Staples) heropgericht, maar teert daarbij louter op de successen van weleer - hoe goed ze die ook uitvoeren. De in 2015 verschenen Deluxe Edities maken de historie compleet. Dit tweede album, uit 1980, gaat nu vergezeld van een tweede schijf, met outtakes, Peel sessies en b-kantjes." (Bert Dijkman, Platomania; cijfer: 9)
Voor velen zal deze hitsverzamelaar een feest der herkenning zijn. Vrolijke Brite ska met hierdaar lekkere felle punkrock.
"Zelfs de meest optimistische Specials-fan had nooit durven hopen op een heuse reünie. En toch is het er 28 jaar na de split van gekomen. Weliswaar zonder de belangrijkste songschrijver (en toetsenist) Jerry Dammers, maar wél met Terry Hall, de zanger die er toch vooral alles aan deed om aan zn verleden te ontsnappen. Het zijn het vuur en de passie waarmee de songs van weleer worden vertolkt, die respect genereren. De heren zijn allerminst versleten: ze springen over het podium alsof vlooien hen stevig te pakken hebben. De enige die niet springt is zanger Terry Hall, op wiens gezicht de tijd enige grip heeft gekregen. Het publiek gaat uit zijn dak bij toppers als "Do The Dog", "Monkey Man", "A Message To You Rudy" en "Too Much Too Young" allemaal liedjes die 30 jaar na dato nog steeds vitaal zijn." (Raymond Rotteveel / Tom Engelshoven, n.a.v. een festival-optreden van de band uit diezelfde 2009-tournee, in Oor) Extra: een mini-documentaire over de geschiedenis van The Specials en hun fans en de reünie.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
