"Its a blues album, and while it does feature some superb guitar playing, theres never a feeling that its written around the guitar as you get with albums from some guitarists. Sometimes the guitar is fairly prominent but at other times its a lot less so, all depending on what works best for the song. Theres a great variety of music here all fairly bluesy but with plenty of variation in pace and style. Its all lovely and melodic and Im a big fan of the vocals smooth and with a laid back feel." (planetmosh.com)
Anno 2017 laat de Britse gitarist Snowy White, na o.a. platen met zijn Blues Project en veel werk met Roger Waters, zich weer eens begeleiden door The White Flames - en dan ook nog door de verschillende bezettingen die de band heeft gehad. Zowel oudgedienden uit de tijd van "Bird Of Paradise" (bassist Kuma Harada, drummer Richard Bailey) als de deels Nederlandse bezetting (met naast toetsenist Max Middelton drummer Juan van Emmerloot en basgitarist Walter Latuperissa) zijn te horen. Ook op voorganger "Released" waren oudgedienden te horen, maar gezien de sterk wisselende geluidskwaliteit van de tracks op die plaat leken dat ons oudere archiefopnamen. Voor "Reunited" is men echt recent de studio ingegaan. Resultaat is het vertrouwde sophisticated rockgeluid dat we van albums als "White Flame" kennen. Soms instrumentaal, vaak met bedaarde zang van White zelf. Ook in de zangstukken is het wachten natuurlijk tot het moment dat White's gitaar op de voorgrond treedt, waarbij het bijna 12 minuten durende "Time To Start Living" een hoogtepunt vormt. Maar ook de sfeervolle slowblues "Where Will You Belong" zal zijn oude fans zeer welgevallen.
De Britse gitarist is erg actief de laatste tijd. Niet alleen is hij regelmatig op tournee met Roger Waters (zoals in 2010 en 2011 met "The Wall"), ook heeft hij maar liefst twéé actieve bands: zijn bluesband met Enschedese inbreng van Ruud Weber (ex ENorm) en zijn oude vertrouwde White Flames, nog immer met de Nederlandse ritmesectie Walter Latupeirissa (bas) en Juan van Emmerloot (drums). Herfst 2010 verscheen er nog een album van die bluesgroep, maart 2011 alweer eentje van The White Flames. Eerlijkgezegd hadden we de vorige helemaal over het hoofd gezien. Deze dus, die verscheen in 2006. Misschien vond het label de plaat te a-commercieel en is er derhalve weinig promotie gedaan? Het album bevat namelijk relatief veel lange stukken, met dito gitaarsoli. Wat natuurlijk bij White bepaald geen bezwaar is... Vooral niet als ze zo doorleefd klinken als hier. Ook Latupeirissa en Van Emmerloot laten fraai spel horen in songs die aanvankelijk vrij standaard lijken, maar steeds een bijzondere wending krijgen.
De Britse gitarist is erg actief in de nieuwe eeuw. Niet alleen is hij regelmatig op tournee met Roger Waters (zoals in 2011 met "The Wall"), ook heeft hij maar liefst twéé actieve bands: zijn bluesband met Enschedese inbreng van Ruud Weber (ex ENorm) en zijn oude vertrouwde White Flames, nog immer met de Nederlandse ritmesectie Walter Latupeirissa (bas) en Juan van Emmerloot (drums), sinds 2005 aangevuld met toetsenist Max Middleton (ex-Jeff Beck Group). Herfst 2010 verscheen er nog een album van die bluesgroep, een half jaartje later alweer eentje van The White Flames. En White klinkt begeesterd op een album dat ook echt als 'album' voelt, omdat tracks vaak in elkaar over (lijken te) vloeken. In "Towards Higher Ground" zit vlijmscherp gitaarwerk met extreem hoge noten, vergelijkbaar met Pink Floyds "Marooned". De percussieve, latin-getinte drums refereren aan Santana. De twee delen "Long Way Out" bevatten spetterend licht jazzrock-getint instrumentaal werk zoals eerder in "The Journey" op "White Flames".
Z'n Nederlandse begeleidingsband (Walter Latupeirissa (b) en Juan van Emmerloot (d)) krijgt gezelschap van organist John Bundrick en 2 percussionisten, wat vaak tot Santana-achtige latinrock leidt, met hemeltergend mooie, warme gitaarsoli.
Dit is de verzorgd geproduceerde plaat die Snowy verdient! Z'n prachtige bluesy gitaarspel is in meerdere lagen transparant hoorbaar. De bluesy songs en de zachte zang refereren aan leermeester Peter Green, maar ook aan oude Dire Straits.
"De voormalige Thin Lizzy- en Pink Floyd-gitarist heeft meer in huis dan 'Bird Of Paradise': symfo, fusion, rock, blues, atmosferisch klinkende stukken (a la Floyd, Dire Straits) waarin z'n lyrische snarentechniek de toon aangeeft." (MH, Oor)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
