Derde album van de glamrock-getinte band rond zanger Harley. Met de grote hit "Make Me Smile (Come Up And See Me...)". Harley's quasi-nonchalante voordracht beweegt zich ergens in de driehoek Bob Dylan, Steve Hunter en David Bowie. Het geeft mooie contrasten met de muziek, waarbinnen rockgitaren hand in hand gaan met rijkgeschakeerd toetsenspel van Duncan Mackay: nu eens fijnzinnig op piano, dan weer flink uitpakkend op diverse synthesizervarianten. Bij deze 'definitieve' versie bevat de eerste CD naast het album 4 bonustracks, waaronder 3 alternatieve versies en een non-albumtrack die op een single-B-kant belandde. CD2 en 3 bevatten het complete optreden dat de band op 14 april 1975 in de Hammersmith Odeon gaf. Naast materiaal van dit album komen ook oudere fanfavorieten voorbij, waaronder een 10 minuten lange versie van het prachtige, meeslepende "Sebastian". Van dit optreden staan ook beelden op de DVD, maar helaas maar van 6 nummers (28 minuten). Het geheel gaat vergezeld van een informatief boekwerkje.
Het in 1976 verschenen "Timeless Flight" werd opgenomen terwijl de band genoot van het succes van de single "Sebastian" in diverse Europese landen (in het eigen Groot-Brittannië had het niets gedaan) en vooral ook van het feit dat met "(Come Up And See Me) Make Me Smile" eindelijk een hit werd gescoord in eigen land. De dramatische gedragenheid van dat eerste nummer en het luchtige karakter van het tweede geven ook mooi de uitersten aan waartussen Cockney Rebel-muziek zich begeeft. Zoals dat bij David Bowie en Roxy Music ook het geval kan zijn: twee art pop acts die tot de belangrijkste invloeden van Harley gerekend kunnen worden. Naar eigen zeggen is de hittegolf die Londen beheerste tijdens de opnamen terug te horen in het broeierige karakter van het materiaal. Opvallend is de ruimte die toetsenist Duncan Mackay enkele keren krijgt, meest prominent in "White, White Dove". Deze heruitgave kent 2 bonustracks, o.a. een fraaie live-versie van "Mad Mad Moonlight", van voorganger "The Best Years Of Our Lives".
Debuut uit 1973 van Britse groep. Met de hit "Sebastian". Dit nummer én 't oorspronkelijke slotstuk "Death Trip" hebben pompeus orkest-arrangementen, die op het juiste moment het dramatisch effect flink uitvergroten. Het zijn ook meteen de meest slepende, gedragen songs. De andere songs zijn luchtiger en hebben teksten met eenzelfde beschouwende ironie als liedjes van the Kinks. Muzikaal past de band het best in de glam-getinte artrockhoek van Bowie's Ziggy Stardust-periode en Roxy Musics begindagen.
Tweede album, uit 1975. Harley's voordracht heeft wat van de theatrale glamrock-maniertjes die David Bowie en Brian Ferry in die tijd hadden, de muzikale begeleiding daarbij is soms opvallend gedragen en sfeerrijk (met o.a. electrische viool).
Live-album uit 1977 (2LP op 1CD). Hoewel soms wat rommelig klinkend, komt de sfeer van het optreden goed over. Bij de altijd wat theatraal aandoende muziek zou je eigenlijk de beelden erbij moeten zien. Met oa 'Make Me Smile' en 'Sebastian'
De Britse zanger/songschrijver vertolkt hier met zijn vaste begeleidingsband Cockney Rebel, aangevuld met orkest en koor, speciale arrangementen van de twee meest geroemde albums uit de Cockney Rebel-discografie: "The Human Menagerie" (met de hit "Sebastian") en "Psychomodo". De goedgeluimde zanger werkt zich nog met verve door dit materiaal, waaronder zich songs bevinden die de band nooit live vertolkt heeft. 'Ik was 22 toen ik dit schreef', vertelt hij ergens halverwege de uitvoering van "The Human Menagerie". 'Ik heb nu een zoon van 30. Ik bedoel maar...'. Orkest en subtiel ingezet koor geven vooral de gedragen songs, zoals "Sebastian", de grandeur waar die songs om vragen. De up-tempo en luchtiger songs zijn voorzien van goed gevonden orkest- en koor-accenten, die nooit 'over-done' zijn.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
