"Bloom Innocent is overduidelijk secuur en met veel liefde gemaakt. Fin Greenall wilde vooral iets compleet nieuws maken dat wil in dit geval zeggen: niet met laptops werken en zich niet laten beïnvloeden door zijn eerdere platen. Dat is hem gelukt; Bloom Innocent klinkt anders dan we gewend zijn van Fink. Emotioneler, rustiger, en iedere noot wordt weloverwogen gespeeld. De band kreeg hulp van sterproducer Mark Ellis oftewel Flood (o.a. U2, Nirvana en Smashing Pumpkins), die volgens Greenall een volwaardig bandlid was in plaats van alleen een knoppendraaier. Zijn invloed is vooral hoorbaar in het etherische gevoel dat van de muziek afstraalt. De muziek van Fink was al niet heel hard, maar de nummers op Bloom Innocent zijn zowaar nog rustiger met her en der, zoals op Out Loud, een langzame opbouw die weliswaar niet eindigt in bombast, maar je wel achterlaat met een uiterst voldaan gevoel." (Lust For Life)
"Op It Isnt Until It Is (afgekort IIUII) brengt de Britse singer-songwriter Fink live-versies van nummers die te vinden zijn op zijn albums Biscuits For Breakfast (2006), Distance And Time (2007), Sort Of Revolution (2009), Perfect Darkness (2011) en Hard Believer (2014). Vaak gaat het om totaal andere versies van de originelen, maar wel met de kenmerkende stijlen die Fink door de jaren heen in zijn muziek heeft verwerkt. Zo hoor je triphop, downtempo elektronica, akoestische gitaarmuziek en folk terug. De sfeervolle herinterpretaties van zijn nummers worden vaak langzaam opgebouwd en hebben een weemoedige ondertoon. De nummers werden in bandvorm opgenomen, naast Fink speelden bassist Guy Whittaker en Drummer Tim Thornton mee op IIUII." (Muziekweb)
"In 2012 stond Fink samen met één van de beste symfonische orkesten op de bühne van het Concertgebouw in Amsterdam. De muziek van Fink was voor deze gelegenheid aangepast door componist en arrangeur Jules Buckley, één van de meest gevraagde arrangeurs van Europa. Hij is music director bij het Heritage Orkest en werkte samen met onder andere The Cinematic Orchestra, Basement Jaxx en Arctic Monkeys. We horen Finks rauwe en tegelijkertijd gevoelige nummers, met een grote diepgaande kracht dankzij de toevoeging van het orkest. De muziek zou je moeten meenemen, met daar middenin het wervelende geluid van Finks vocalen die samen met de gitaar, bas en drums klinken als een geoliede machine. Dit resulteert naar verluidt in één nieuw geheel, eerder dan in twee kunstvormen die los van elkaar staan. Bij het album zit onder meer een boekje met fotos van het hele proces rondom het optreden, samen met liner notes van Thornton en Fink." (Platomania)
"Een vervolg op het begin 2017 verschenen "neerslachtige "Fink's Sunday Night Blues Club Volume 1" laat op zich wachten; Fin Greenall, gitarist/drummer Tim Thornton en bassist Guy Whittaker komen eerst met een regulier album. Deze negende Fink-plaat heeft een Latijnse titel, die 'ik zal weer herrijzen' betekent. Op Finks dag des oordeels is er geen sprake van klaroengeschal. Verre van. Wederom is de in Berlijn wonende Brit geen vrolijke Frits. Zijn muziek is nog het best te omschrijven als winterse indieblues. Robert Smith van The Cure zou goede sier kunnen maken met een nummer als "Covering Your Tracks". En het fascinerende titelnummer leidt tot een wens: wat zou het te gek zijn als Talk Talks Mark Hollis weer eens de moeite neemt om een plaat te maken. Superieure melancholie biedt het van een weemoedige piano profiterende "Word To The Wise". "Resurgam" is grotendeels een sombere aangelegenheid. Andere relevante adjectieven: bezwerend, serieus en donker. En: waardevol en uitstekend." (René Megens, Oor)
"Terwijl de wereld vol verwachting uitkijkt naar de opvolger van "Hard Believer" (2014), heeft Fin Greenall besloten een omweggetje te maken via een oude liefde: de blues. Alle nummers zijn live opgenomen met een 'vintage' microfoon en versterker, bijna allemaal in één take. Het resultaat is donker, rauw en oprecht en zou niet misstaan in een oude bruine kroeg bij de bayou. Op zich niet gek; drummer David Shirley is geboren en getogen in New Orleans. Ook kreeg Greenall muzikale hulp van saxofonist Colin Stetson, die eerder al werkte met o.a. Arcade fire, Bon Iver, Tom Waits, David Gilmour, LCD Soundsystem en The National. Vooral op het mooie "She Was Right" laat Stetson zijn talenten weer eens goed horen. De naam van dit album suggereert dat er meer zullen volgen in deze serie en dat kan alleen maar goed nieuws zijn voor bluesliefhebbers." (Esmee de Gooyer, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)\n"Ook de Nederlandse pianist Ruben Hein maakt zijn opwachting op dit sfeervolle en geslaagde album." (René Megens, Oor)
Following the success of 2014s "Hard Believer" album which saw the trio known as Fink melding Fin Greenalls ruggedly lush vocals with string plucker Guy Whittaker and cymbal smasher Tim Thornton they ring in 2015 with "Horizontalism". Presented as a collection of dubs from "Hard Believer", the re-worked material takes on a decidedly more mysterious turn: vocals dangle and loop precariously over raw edges of murky sound, lasers oscillate and waves crash, percussion click-clacks somewhere far away, and the listener somehow draws nearer to the core from which Fink draws the sonic intimacy for which theyre so well-known. Inspired by Greenalls new home in Berlin and his resurgent interest in electronic production, his series of mixes may stand in stark contrast to the bands musical output of the past years but the listener finds themselves at the same intersection of impassioned storytelling, manifest emotion and darkly beautiful ambience that Fink fans have come to expect. (bron: Ninja Tune)
"Het Britse triphop/breakbeatlabel Ninja Tune, thuisbasis van acts als Coldcut, Amon Tobin en Cinematic Orchestra bracht in 2000 al van Fink het triphopalbum "Fresh Produce" uit. Die kreeg genoeg uiteindelijk van z'n DJ-werk en ging terug naar de basis, de gitaar. Zonder direct zijn helden, zoals Joni Mitchell, te imiteren, weet hij met ingetogen, akoestische gitaarpopsongs respect af te dwingen. Warp mag dan Gravenhurst in hebben, Ninja Tune heeft Fink. En daar mogen ze verdomd blij mee zijn." (JvV, Oor)
"De knoppendraaier-turned-folkie maakte in 2006 behoorlijk wat indruk met zijn album "Biscuits For Breakfast", waarop hij liet horen naast een verdienstelijk producer ook een prima singer/songwriter te zijn. Op de achtergrond van die kampvuurliedjes klonk trippy elektronica door, die het geheel wat vervreemdends gaf. Ondanks enkele lovende recensies en artikelen werd het album alleen door een selecte groep liefhebbers opgepikt. Fin Greenall heeft de smaak te pakken, want amper een jaar later ligt "Distance And Time" er al. De elektronica is deze keer helemaal achterwege gebleven, wat een spaarzaam geluid vol zeggingskracht tot gevolg heeft. Opvallend, want niemand minder dan Andy Barlow (Lamb) zat achter de knoppen en die is bekend om zijn liefde voor een haast Wagneriaanse sound. Gelukkig wist hij zich in te houden. Finks muziek klinkt nog steeds alsof de klok even stil wordt gezet. Onthaasting op muziek, zonder in gezapige klanktapijten te verzanden." (Jasper van Vugt, Oor)
vijfsterrentip uit de iDJ. Instrumentale, relaxte triphop op (hoe kan 't ook anders...) Ninja Tune. Ondanks de verschillende invalshoeken en de karrevracht aan samples en breakbeats immer een relaxte eenheid.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
