"Eigenlijk was de immer in het zwart geklede Deen Anders Trentemøller veel liever muzikant geweest in de grimmige jaren tachtig. Alle grammofoonplaten van The Cure, Siouxsie & The Banshees en Joy Division heeft hij in zijn grenenhouten kast. Iedere avond poetst hij zijn puntschoenen voor het slapen gaan. Zonder ooglijntje gaat de Deen de deur niet uit. Op zijn vierde album "Fixion" heeft hij de transitie van bejubelde Scandinavische technoprins tot koning van de neo-new wave voltooid. Lome plukbassen, slepende gortdroge tomdrums, mistige mineurakkoorden uit analoge machines, alle ingrediënten kloppen. Want Trentemøller weet verdraaid goed wat hij doet. Dat maakt "Fixion" ondanks de retro-fixatie tot een intrigerend en heel genietbaar album. Zeker voor de generatie die de sombermansmuziekperiode bewust heeft meegemaakt. De liedjes (met een leuke gastrol voor Jehnny Beth van Savages) zijn goed, de verhouding elektronica-gitaren voelt niet geforceerd en de productie is werkelijk fenomenaal." (René Passet, Oor)
"Ooit begonnen als pure danceproducer en dj is Trentemøller sinds de lastige tweede Into The Great Wide Yonder (2010) op een muzikale bedevaart naar de vorige eeuw. Toen muzikanten vooral zwarte kleding en puntschoenen droegen. De tijd van Joy Division, The Cure en Siouxsie & The Banshees. Het resultaat pakte soms wat onevenwichtig uit en was vaak wel erg schatplichtig aan de donkere jaren tachtig. Maar op Memoria lijkt de Deen de ideale balans gevonden te hebben tussen de melancholie van destijds en de technische mogelijkheden van nu. Niet alleen is de productie werkelijk fenomenaal, de songs steken ook beter in elkaar dan op de voorgangers. Zo bevat single All Too Soon een mooi contrast tussen een venijnig Joy Division-achtig drumloopje en de dromerige vocalen van Lisbet Fritze, wier stem wel wat weg heeft van Julee Cruise (Twin Peaks). Zon liedje smeekt erom om vanaf een podiumrand jouw kant op te rollen. Niemand kan zo goed met grijstinten je leven kleur geven als Trentemøller." (OOR)
"Danish electronic producer, Anders Trentemøller, sets aside his studio equipment used to make some of the finest raw and tight minimal house grooves, to put together a compilation of some of his favorite downtempo tracks from Copenhagen. Harbour Boat Trips is a commissioned selection of folksy, ambient and electronic tracks, sprinkled with beautiful vocals, beats, and live instrumentation. This is the music youd expect Trentemøller to listen to on early lazy Sunday mornings as hes waking up to a cup of coffee." (Headphone commute)
"Gooi uw platenkast om en ik vertel u wie u bent... Het levert bij tijd en wijle spannende uren op. Zeker als het de kast van Anders Trentemøller betreft, want de Deense DJ/producer heeft een eigenwijze muzieksmaak. We gaan terug tot de sixties, tot de stekelige bubbelgumpop van The Shangri-Las en de chansons van de Frans/Tunesische zangeres Jacqueline Taïeb en het iconische "Venus In Furs" van The Velvet Underground. Hij mag dan zelf te boek staan als elektronische muzikant, de rode draad is niet de beat maar de sfeer. Net als bij zijn eigen muziek draait het om melancholie. Om muzikale mistflarden, opgewekt door tremolo, slepende bassen en zang-met-een-snik. Conclusie van de muziekpsycholoog: Trentemøller blijkt te beschikken over een groot muziekhart, dat sneller klopt bij treurige liedjes." (René Passet, DJ Broadcast; 4 uit 5 sterren) Speciaal voor deze CD coverde Trentemøller "Blue Hotel" op loungy wijze. Interessant zijn z'n persoonlijke toelichtingen bij alle tracks, die in het boekje staan afgedrukt.
DE verrassing op 5 Days Off 2007, die ook weer te zien was op Lowlands 2007. "Eindelijk! Daar is ie dan, de overgangsplaat die de nieuwe kosmische discotrend koppelt aan minimal. Het sleutelwoord? Verlangen. De Deen Anders Trentemøller strekt benen en armen en probeert de sterren te raken. Of hij daarin slaagt? Gevoelsmatig komt hij heel ver. Dat maakt "The Last Resort" niet alleen tot een introverte, dromerige plaat. Stijlvast is Trentemøller niet. Techno, house, dub, jaren zeventig ambient (hallo Tangerine Dream) en dromerige popmuziek wisselen elkaar constant af en gooien t op een akkoordje. En altijd is er geknisper, uitwaaierende melodieën en een zacht (soms zelfs bijna niet hoorbaar) dwingend ritme. Het resultaat is zonder uitzondering prachtig. En geschikt voor de dansvloer. Voor wie daar moeite mee heeft staat op de extra CD werk dat Trentemøller eerder uitbracht op de dance-labels Automatique en Pokerflat. Wie daar niet op kan dansen is een houten Klaas." (Theo Ploeg, Oor)
Vier live opgenomen tracks plus drie studio tracks.
Het is na een paar tonen al duidelijk dat de Deen niet heeft willen voortgaan op het welluidende dromerige pad van de succesvolle voorganger "The Last Resort". "Into The Great Wide Yonder" klinkt harder, drukker, confronterender. Het gestapelde geluidsbeeld refereert aan "Third" van Portishead en de platen die voormalig Depeche Mode-lid Alan Wilder onder de naam Recoil maakt. Trouwens: ook een invloed van late Depeche Mode valt hier en daar waar te nemen. Duidelijk is, dat Trentemøller ambities koestert en dat sommigen dit op het eerste gehoor wat fragmentarisch aandoende album als 'pretentieus' zullen afdoen. Opvallend is het flinke zanggehalte; een overeenkomst met bijv. Pole of Luke Slater: doorbreken met baanbrekend instrumentaal werk, maar blijkbaar tóch graag liever vocaal te werk gaan.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
