"The Cello Concerto in C minor, Op. 43, dating from 1948, is parallel to Weinberg's mentor Shostakovich's works of enforced conservatism from that period, but is somehow more joyful and genuinely melodic. More interesting is the premiere recording of Symphony No. 20, Op. 150 (1988). It's a roughly symmetrical five-movement work, on a large orchestral canvas, with slow movements with continuous melody on the outside, scherzo-like pieces of contrasting character second and fourth, and an extremely unusual centerpiece that seems to lose its integrity as it goes along. Weinberg in his later years seems to have tried to pursue avenues suggested by Shostakovich's very personal late works, and this piece, down to the Mahlerian feel, is in that vein. It's not Shostakovich, but quite absorbing, and the performances by the Gothenburg Symphony Orchestra are clean and on top of Weinberg's long lines in the outer movements of the symphony. A strong entry in the catalog of a composer on the rise." (James Manheim, Allmusic)
Luister-10, dec./jan. 2014/15: "Weinberg stierf verarmd in 1996 in een armetierig flatje in Moskou. Even leek het erop dat hij na zijn dood op het kerkhof van vergeten componisten zou blijven sluimeren. Maar nu de kleine labels de markt overnemen is er ineens weer weer belangstelling voor iemand als Weinberg, met een oeuvre van 22 symfonieën, 7 opera's en 17 strijkkwartetten. Dit is de allereerste opname van Weinbergs laatste voltooide symfonie. Een symfonie die doordrenkt is van het leed dat Weinberg en zijn Joodse familie ondergingen: hij droeg haar op aan de slachtoffers van het getto van Warschau. Dit Kaddish - een gebed voor de doden - is een stuk om stil van te worden. De Eerste ballade van Chopin, prominent in Polanski's film 'The Pianist', wordt een paar maal hartbrekend geciteerd. In het Scherzo horen we een dolgedraaide klezmer op een joodse bruiloft. De waarde van dit werk is niet te schatten. Ware het van Sjostakovitsj, dan had het op het repertoire van ieder orkest gestaan." (Siebe Reidstra)
Het Valerius Ensemble speelt op 20-11-2016 de Vijfde sonate voor viool en piano, Op. 53 in het Muziekcentrum, Enschede. "Vainbergs violin sonatas are not the most known and digested of his large corpus of pieces. It appears however that the Fifth Violin sonata has never previously been recorded so this makes the appearance of Stefan and Andreas Kirpals recording something of a coup. Its coupled with the Fourth sonata and the very early Three Pieces, written when the composer was in his mid teens. The Fourth Sonata dates from 1947. The Fifth Sonata was written in 1953 and dedicated to Shostakovich. In comparison with its predecessor, the four movements are much more conventionally laid out. The opening has a Miaskovskian, earnest, lyric beauty, whilst the second has moments of easy folkloric influence. The Three Pieces were written in 1934. Weinberg certainly knew how to do crepuscular and the scherzo elements of Perpetuum Mobile Gothic, even at the age of fifteen." (Jonathan Woolf, Musicweb International)
""The delicate purity of the music points to an indestructible human substance", schreef een ander magazine over Weinbergs muziek. En die delicate puurheid treft ook hier weer. Het is ook in het geval van Weinberg bijna niet voor te stellen wat een mens soms aan lijden moet meemaken en dragen. Zijn composities zijn dan ook op te vatten als persoonlijke beschrijvingen van gebeurtenissen van ondraaglijk lijden en kwelling. Dat is zeker te horen in het pianotrio uit 1945 - uit dezelfde tijd als de grandioze klarinetsonate - waar ons inziens duidelijk het zwaartepunt van deze CD ligt. De zesdelige contrabas-solosonate vormt een behoorlijke uitdaging voor de luisteraar. De contrabas heeft een enorme substantie en staat manshoog in het stereobeeld. Deze solisten geloven hoorbaar in deze muziek. Onbegrijpelijk dat deze muziek pas sinds kort wordt opgenomen." (Emile Stoffels, Luister; 4 uit 5 sterren)
