"Met het album Under Stars komt er een einde aan de Robot trilogie die John Michell (Arena, It Bites, Kino) in 2015 het leven blies. Volgens Mitchell betekent dat niet dat dit ook het einde van Lonely Robot is, maar wel van deze verhaallijn. John Mitchell, een groot filmfanaat, wilde ook op deze plaat weer een filmisch geheel creëren, zodat het verhaal echt aan je voorbijtrekt. Daarbij liet hij zich voor deze derde schijf inspireren door de 80s. (...) Je mag een kleine vijftig minuten aan sterke progpop verwachten met nummers met een duidelijke kop en staart. Het valt op dat John Mitchell steeds beter gaat zingen. Hij heeft echt een van de meest interessante stemmen binnen ons genre. Zijn zang, met dat prachtige rauwe randje, is op deze plaat ronduit geweldig. De 80s-invloeden hoor ik sporadisch." (Progwereld)
Tip in iO Pages 127: "Arena, It Bites, Kino en Frost*: in deze bands laat John Mitchell horen dat hij een geweldige gitarist is. Bovendien bezit de Brit een charmant gruizige stem. Deze befaamse progmusicus kreeg de ruimte om de kar te trekken van het project Lonely Robot met dit conceptalbum, dat draait om oude culturen, zoals die van de Maya's. Tegelijkertijd komt aan de orde hoe lastig het vandaag de dag is om los te komen van sleur en een afgebakend leventje. Mitchell levert zowel de teksten, de muziek en de productie; kwaliteit gegarandeerd dus. Associaties met genoemde bands zijn onvermijdelijk, Kino en It Bites voorop. De gitarist bespeelt de meeste instrumenten zelf. Voor het drumwerk vroeg hij doelbewust Craig Blundell (Frost*, Pendragon): een geweldenaar met een heerlijk rollende groove in bijv. het poprockduet met Kim Seviour (Touchstone). Heather Findlay en Go West-zanger Peter Cox leveren de overige vocale gastbijdragen. Steve Hogarth speelt erg fraai piano in "The Red Balloon"." (Freek Wolff)
"Met het album Under Stars rondde John Mitchell (zang, gitaar, keyboards en bas), de man achter Lonely Robot, in 2019 zijn Astronaut Trilogy af en het was toen niet helemaal zeker of er nog een vervolg zou komen. Aan die onzekerheid is een eind gekomen met het nieuwe album Feelings Are Good. Feelings Are Good is een album vol emotionele lading. The Silent Life is daar een voorbeeld van. Met piano, zang en cello wordt de toon gezet. Wederom dat poëtische karakter dat centraal staat en dat muzikaal perfect opgebouwd is. Daarbij is hier ook het gitaarspel om door een ringetje te halen. Een solo die geheel in dienst staat van de ambiance van The Silent Life. Was ik al zeer gecharmeerd door deze versie, blijkt dat er als bonus ook nog een orkestrale versie is die me zelfs nog meer kippenvel bezorgt. Ook Crystalline is orkestraal bewerkt en daarmee eindigt het album met een paar pareltjes aan het eind. Feelings Are Good is een heerlijk album in de traditie van Lonely Robot." (Rockportaal)
"Als er één iemand is in ons geliefde genre die garant staat voor degelijke en kwalitatief goede muziek is dat John Mitchell wel.Om direct maar met de deur in huis te vallen: ik vind “A Model Life” verreweg de beste Lonely Robot plaat tot nu toe. Hij heeft het goede behouden: ook op deze cd maakt hij krachtige en songgerichte prog. Bovendien strooit hij gul met fijne gitaarsolo’s. Het geheel klinkt weer lekker fris. En dat komt met name omdat Mitchell wat te zeggen heeft. Die urgentie ligt bovenop deze uitermate sterke plaat. Met “A Model Life” heeft Mitchell het over het echte leven. Zijn relatie die naar zestien jaar op de klippen liep, mensen die hem ontvielen, de pandemie. “Het gaat over wat de fantasieën van mensen over wat ze zouden willen dat hun leven is, in plaats van wat ze werkelijk zijn”, aldus Mitchell in de biografie. Juist dit persoonlijke verhaal tilt “A Model Life” boven zijn eerdere platen met Lonely Robot uit." (door Jacco Stijkel op www.progwereld.org)|
Tip in iO Pages 142: "De namen Frost*, Arena, Kino en It Bites klinken onmiskenbaar door in de muziek van Lonely Robot. Alle vier hebben ze dan ook gitarist/zanger John Mitchell gemeenschappelijk. Het drukke baasje met fijne gruizige stem produceerde het vervolg op "Please Come Home", het debuut van zijn eigen project Lonely Robot. De fantastische drumpartijen zijn van Craig Blundell (Steven Wilson, Frost*), Mitchell speelt ook de bas en toetsen. De man blijft zich ontwikkelen in het creëren van sterke, toegankelijke composities. De songs bevatten meer dan eens zeer meezingbare refreintjes en melodieën die blijven hangen, zoals het daverende "Sigma" en het schitterende "Awakenings". Blundell heeft patent op een stevige groove die hij etaleert in het drukke, proggy en sterke "Everglow". De sound van Mitchells aanpak is onmiskenbaar, ook al varieert hij sterk, van poprock tot een instrumentaal symfonische huzarenstuk (de titeltrack), twee pianoballads en een melancholiek folky instrumentaaltje." (Freek Wolff)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
