"De Israëlische trompettist Avishai Cohen was regelmatig in de Nederlandse met steeds een andere band. Met zijn akoestische trio Triveni, maar ook duellerend met saxofonist Mark Turner. Deze laatste heeft hem mogelijk gekoppeld aan ECM, waarop Cohen nu zelf ook een album uitbrengt. Opgenomen met weer andere muzikanten (alleen drummer Nasheet Waits was te horen op voorganger "Dark Nights") is dit de eerste belangwekkende jazzplaat van 2016. Je wordt meteen gegrepen door het samenspel van Cohen, met gedempte trompet, en pianist Yonathan Avishai, waarmee het album opent. Miles Davis' kwintet van pakweg 1956 is de referentie. Maar Cohen loopt met zijn eigen akoestische band snel van zijn grote voorbeeld vandaan. De lange, open composities ademen rust en contemplatie. Een enkele keer duikt saxofonist Bill McHenry op om Cohen een beetje uit te dagen, of roffelt Waits de nummers even los. Maar het spel op dit zeer fraaie album blijft ingehouden en de sfeer stemmig." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Avishai Cohen is uitgegroeid tot één van de grootste jazztrompettisten ter wereld, boordevol talent én soul. Hij reisde aanvankelijk met zus Anat (klarinet) en broer Yuval (saxofoon) de wereld rond als The 3 Cohens. Avishai wordt wel vergeleken met Miles Davis: ook Cohen gebruikt de trompet als een instrument om de meest aangrijpende menselijke klanken ten gehore te brengen. Voor de opvolger van zijn impressionistische ECM-debuut "Into The Silence" schreef de Israëliër een aantal nieuwe stukken waarin de nadruk ligt op het ensemble, op teamwork. De trompettist heeft dan ook een uitgelezen groep om zich heen verzameld: pianist Yanathan Avishai, bassist Barak Mori en drummer Nasheet Waits. Cohen beschouwt dit als zijn 'dream team' en het moet gezegd worden: het samenspel van deze muzikanten klinkt werkelijk fantastisch, de groep balanceert op een fraaie wijze tussen improvisatie en structuur. Wil je deze band live zien, kom dan op vrijdag 7 juli 2017 naar North Sea Jazz." (Jos van den Berg, Platomania)
"Zeer toegankelijk album van de bassist, niet te verwarren met de gelijknamige trompettist. Cohen wilde nu eens geen jazzalbum maken, maar een popplaat. Naar eigen zeggen houdt hij daar net zoveel van en zo kan hij eindelijk eens een plaat maken als zanger. Een goede keuze, want Cohen ontpopt zich als een gepassioneerd zanger met heel fijne stem. Maar dit album is in meerdere opzichten een schot in de roos. Stuk voor stuk zijn het namelijk pakkende nummers, of het nu om de Engelstalige liedjes gaat, zoals het geïnspireerde "Song Of Hope", gemotiveerd door de toestand in de wereld, of de grondige bewerkingen van traditionele Midden-Oosterse liedjes; deze plaat doet wat met je. Een van de meest bijzondere nummers is misschien wel z'n volstrekt originele bewerking van de gospel-klassieker "Motherless Child". "1970", waarvan de titel niet alleen naar Avishais geboortejaar verwijst, maar vooral naar de muzikale invloeden die zijn stijl bepalen, is in alle opzichten een wereldplaat." (Jos van den Berg, Platomania)
"Playing The Room is het resultaat van een jarenlange muzikale vriendschap tussen trompettist Avishai Cohen (niet verwarren met de gelijknamige zanger/bassist!) en pianist Yonathan Avishai. Die gaat terug tot hun jeugd in Tel Aviv en leverde op eerdere ECM-albums van Cohen reeds prachtige bijdragen van Yonathan op. Die bijzondere muzikale band is dan ook zeer goed hoorbaar op hun eerste echte duo-album, waarop de heren zowel eigen werk spelen als nummers van Coltrane, Ellington en Stevie Wonder. En zoals de titel al impliceert, speelt ook de opnameruimte, de Auditorio Stelio Molo RSI in Lugano, een voorname rol op dit album, waarbij de muzikanten volledig gebruik maken van de resonerende akoestische eigenschappen in uitvoeringen met de intimiteit en focus van kamermuziek. De twee vrienden sluiten dit magistrale album af met Shir Eres, een prachtig intiem Israelisch wiegenliedje." (Platomania)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
