Kama Sutra is het achtste album van dit zeskoppige Italiaanse gezelschap, dat sinds 1989 opereert. Een band zonder gitarist is weliswaar niet uniek, maar maakt toch altijd nieuwsgierig. Uiteraard spelen toetsen een grote rol in het geluid van de band, dat hier en daar sterk denken aan de grote progressieve bands uit de jaren 70 (ik denk aan bv. Renaissance maar Emerson Lake and Palmer). Het Budapest Scoring Symphonic Orchestra zorgt voor fraaie orkestrale invullingen. De muziek laat een grote diversiteit horen. Ook de meerstemmige vocalen zijn spannend en goed verzorgd. Verwacht geen lange instrumentale uitspattingen want de nummers zijn over het algemeen vrij compact gehouden (langste track is net over de 7 minuten). Syndone geeft je spannende progrock met veel variatie. Het verveelt geen seconde. (GT, Muziekbank)
"De muziek van de Italianen is gebaseerd op toetsen georiënteerde symfonische rock uit de jaren zeventig. Door de jaren heen werden moderne invloeden aan het bandgeluid toegevoegd. Opvallend daarin is het karakteristieke gitaarspel wat de band een eigen en herkenbaar geluid geeft. Syndone mag je dan ook geen klassieke RPI-band noemen. Eerder een groep die met zijn tijd is meegegaan. Waarbij traditionele invloeden nog steeds aanwezig zijn. Vrijwel ieder nummer herbergt minder en meer opvallend spel op Hammond orgel. Daar doorheen horen we met regelmaat lekkere solos op Moog synthesizer. Ook komen klassieke invloeden aan bod, zoals in de instrumentale opener Medea. Maar ook No Sin (met onder meer heerlijk spel op vibrafoon) en afsluiter Amalia hebben klassieke stukken. Op Mysoginia wordt zowel in het Engels als in het Italiaans gezongen. Het Engels kent een heel licht accent. Maar dat vind ik niet storend. Zoals het een goede Italiaanse progband betaamd is de zang zo nu en dan theatraal". (Rockportaal.nl)
Tip in iO Pages: "Zesde album van al ruim 25 jaar actieve Turijnse band. Het concept over liefde (Eros) en dood (Thanatos) zorgt ook muzikaal voor tegenpolen, vol theatrale elementen. Zanger Riccardo Ruggeri smijt zich hierbij als een leeuw in de strijd. Soms met vocoder zoals in de korte The Enid-getinte a capella-opener "Frammento". Het Puntorec String Orchestra wordt ingezet om de The Enid-ahctige dramatiek van "Terra Che Brucia" te accentueren. "Gli Spiriti Dei Campi" gooit stukjes jazz en experiment in de ring, tot een ritmische tsunami ontstaat inclusief vibrafoon, waarna het orkest weer rust brengt. Het onconventionele, Hebreeuws gezongen "Farha" had van Lazuli kunnen zijn. Ray Thomas (Moody Blues) speelt fluit op "L'Urlo Nella Ossa", maar de mooiste gastinbreng is van Steve Hackett tijdens "Sotto un Cielo Di Fuoco", met weemoedige cellobegeleiding. Dit album brengt je van de ene sfeer in de andere zonder ook maar een moment voorspelbaar te zijn. En zo hoort het bij kwaliteitsprog." (John Bollenberg)
Met "Eros & Thanatos" ontdekten we de Italiaanse progressieve rockband Syndone. Deze band bestaat echter al sinds de vroege jaren negentig. Hoewel: in die beginjaren was het meer een project rond toetsenist-componist Nik Comoglio. Na twee albums legde hij dat stil en duurde het tot 2010 eer er weer enig teken van leven kwam. En hoe! Comoglio formeerde toen een vaste band, die in korte tijd maar liefst vier albums afleverde. En die blijken allemaal van hoge kwaliteit. Comoglio uit zich op uiteenlopende prachtige synthesizertypen en verzorgde bovendien de nodige rijke orkestraties. Ook opvallend is de geladen, theatrale, maar niet over-the-top-zang van Riccardo Ruggeri. De muziek draagt vele sporen van de klassieke Rock Progressivo Italiano-sound, maar kent ook invloeden uit jazz en pure klassieke muziek. Drummer op dit album is niemand minder dan Marco Minnemann, die we ook kennen van o.a. de band van Steven Wilson en het progjazzrocktrio The Aristocrats.
Met "Eros & Thanatos" ontdekten we de Italiaanse progressieve rockband Syndone. Deze band bestaat echter al sinds de vroege jaren negentig. Hoewel: in die beginjaren was het meer een project rond toetsenist-componist Nik Comoglio. Na twee albums legde hij dat stil en duurde het tot 2010 eer er weer enig teken van leven kwam. Dit "Spleen" is het debuut uit 1992. Ondanks een basisbezetting van keyboards en een rimtesectie blijkt het gebodene muzikaal weinig onder te doen voor het latere met breder instrumentarium gearrangeerde werk. Comoglio zong in die tijd zelf en hoewel hij niet de veelzijdige klasse heeft van de latere zanger Riccardo Ruggeri heeft hij zeker vocale capaciteiten. Op speelse verwijzingen naar Stravinsky's "Le Sacre du Printemps" in de opening en het slot na, zijn alle composities van Comoglio zelf. Ook in 1992 levert hij een verfrissende variant op Rock Progressivo Italiano (RPI), die progressieve rockliefhebbers zichzelf niet moeten onthouden.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
