"Dat naar Hope Downs werd uitgekeken, komt door de twee prachtige mini-albums Talk Tight (2016) en The French Press (2017): melodieuze gitaarpop, geknipt voor iedereen die houdt van The Go-Betweens, Real Estate, de jonge Nederlandse bands Apneu en Naive Set of de oude Nieuw-Zeelandse bands van het Flying Nun-label, zoals The Chills. De janglepop uit die hoek kan soms wat te lief en dromerig uitpakken, maar de kracht van RBCF is nou juist dat ze daar verre van blijven: hun liedjes bevatten net die schep Parquet Courts die de boel pittig houdt. In An Air Conditioned Man is zelfs het gitaargeweld van Dinosaur Jr niet ver weg. Op Hope Downs geven ze hun vinnigheid nog net iets meer de ruimte dan op de twee mini-albums. Een uitstekend besluit. Zomers en venijnig tegelijk klinken; Rolling Blackouts C.F. flikt het op dit prachtige debuut". (Menno Pot, Volkskrant)
" Met Hope Downs (2018) en Sideways To New Italy (2020) veroverde Rolling Blackouts C.F. snel de harten van liefhebbers van indiegitaarbands.Twee jaar nauwelijks kunnen optreden lijkt ervoor gezorgd te hebben dat de band het gemiddelde tempo van de songs wat omlaag heeft geschroefd. Er wordt op Endless Rooms nog weleens een jachtig ritme ingegooid, maar bijna alle songs klinken bedachtzamer en zijn introspectiever van insteek dan voorheen. Daarnaast is er een mespuntje synthesizer aan het geluid toegevoegd en hebben Fran Keaney, Tom Russo en Joe White werk gemaakt van mooi vervlochten gitaarpartijen. Aan de andere kant van het spectrum vinden we het traag doorgroovende Dive Deep, met gierend gitaarwerk in de tweede helft. Het schort een beetje aan indiehits op Endless Rooms. Tegelijk klinkt Rolling Blackouts C.F. interessanter – en dus wat ingetogener – dan voorheen op een plaat die lekker wegluistert." (Oor)|
