"Medusa is voor dit 15de album van Paradise Lost de muze geweest. De figuur uit de Griekse mythologie en de interpretatie van het verhaal door de Amerikaanse schrijver Jack London intrigeerde Nick Holmes. Het leven op zich en de onvermijdelijke dood en een eventueel hiernamaals of het ontbreken hiervan staan daarbij centraal. De band, met nieuwe drummer, is flink op dreef op dit meest zware Paradise Lost-album ooit. Het album staat qua geluid dicht bij de beginjaren van de band, maar is ook een mooi vervolg op voorganger "The Plague Within". Ook op "Medusa" ligt de basis in het zware doommetalgenre waar Paradise Lost één van de vaandeldragers is. Kenmerkend is enerzijds het diepzwarte karakter van de muziek en de teksten, met daaroverheen het sublieme gitaargeluid dat voor de prachtige en enerverende accenten zorgt in de composities. En hoewel "Medusa" misschien donker van aard is, is het [voor de oude Paradise Lost-fans - HB] een album om blij en tevreden mee te zijn." (Maurice van der Zalm, Rockportaal)
"Paradise Lost is als mede-grondlegger van doom/death een stijlicoon als het gaat om het zware, melancholische geluid. Gaat de band nu terug naar de doom/death-roots? Ja en nee. Hoewel de grunts terug zijn en ook deathmetal-invloeden duidelijk meer aanwezig zijn, wordt ook de lijn van de voorgaande albums het zwaardere geluid vanaf "In Requiem" (2007) doorgezet. Eigenlijk is op dit album alles wat de band de afgelopen 27 jaar heeft gedaan, met uitzondering van de uitstapjes richting pop, samengevoegd tot een sound waarmee de heren ook de komende jaren een voorbeeld zullen zijn. Paradise Lost heeft een meer dan geweldige plaat afgeleverd. Het is geweldig dat Nick Holmes weer grunts laat horen. Hoe bozer de man klinkt, hoe blijer we worden. Maar dit album maakt vooral duidelijk dat deze band ongelooflijk goed in staat is de essentie van doom neer te zetten. En beter dan ooit, juist door een aantal sterke punten uit de beginjaren opnieuw te gebruiken. Doom to the next level." (Marc, Metalfan.nl; score: 90/100)
Sfeerrijke live-opnamen uit 2014. De eerste helft van dit concert zien we de band live met orkest en koor. Dan vervolgt de band zonder die toevoegingen, met een wat ruigere uitwerking. De DVD bevat vervolgens ook no gene documentaire van een klein halfuur. Op de CD's staan de concertgedeelten mét (CD1) en zónder orkest en koor (CD2). "Ze hebben de perfecte entourage uitgezocht. Nergens zou hun gothic metal beter tot zijn recht komen dan in een antieke Romeinse arena, namelijk die van Phillipopolis in Plovdiv in Bulgarije. Paradise Lost besloot een compleet orkest toe te voegen en een klassiek koor. In deze ongelooflijke opzet komen alle klassiekers voorbij, en ze vergeten er een paar. Ze kunnen kiezen van twintig albums en het publiek geniet. De Britse band, die sinds 1988 bestaat, is een topper in het genre. Daarom is dit een feest en dan wordt de DVD ook gecompleteerd met een boek en 2 CD's." (Erik Mundt, Platomania)
Speciale editie van misschien wel de toegankelijkste PL-CD. Het gothische van vroeger is helemaal weg. De vrij korte songs doen denken aan de zwarte Metallica-CD. Bonus-CD bevat live-opnamen, gemaakt voor MTV in 1994, demo's en b-kantjes.
"Paradise Lost is terug met een ouderwets sterke gotische doemschijf. Na grote artistieke successen in de eerste helft van de jaren negentig met "Icon" en "Draconian Times MMXI", werd de groep bevangen door een Depeche Mode-manie die de eigen unieke identiteit welhaast volledig opslokte. Met "Tragic Idol" keert de band gelukkig terug naar het geluid uit zijn hoogtijdagen, zonder als een ongeïnspireerde kopie van zichzelf te klinken. Kent openingsstuk "Solitary One" nog wat elektronische klanken, deze zijn duidelijk dienend aan het lied, waarin een stuwende ritmesectie en typerend gitaar- en vocaal werk centraal staan. In een nummer als "Theories From Another World" komt de groep zelfs ongewoon hard uit de hoek en hoewel het album over het geheel genomen geen grote verrassingen kent, is het materiaal uniform van hoge kwaliteit. Een ware verademing voor de oude liefhebber." (Wouter de Waal, Nu.nl; 4 uit 5 sterren)
