"De songs op dit album staan voor kamers in een fictief sanatorium. Het openingsnummer, dat over het sanatorium zelf gaat, is de zwaarste en bruutste Lacuna Coil-track ooit. Daar blijft het niet bij, want de achtste full-length is nog steviger dan zijn voorganger "Broken Crown Halo" (2014). Heavy riffs gaan gepaard met groovy ritmes. Het is voor de fans even wennen hoe gewelddadig het nummer binnenkomt met de grunts van Andrea Ferro. Datzelfde geldt voor "Broken Things" en "Blood, Tears, Dust". "Delirium" is het meest dynamische album uit het oeuvre van de Italianen. Met name het contrast tussen heavy riffs en grunts enerzijds en de hoge zanglijnen anderzijds, maar tevens de verschillen tussen de vibes van de nummers, variërend van agressief tot atmosferisch. En dan zijn er ook nog het kinderkoor in het swingende "Take Me Home" en de vele solos door 5 gastgitaristen (waaronder Myles Kennedy van Alter Bridge) die de leemte vullen die ex-lid Marco Biazzi achterliet." (Jeffrey, Metalfan.nl; score: 80/100)
"De eerste helft staat vol met tracks die erop los grooven. De ritmesectie, bestaande uit de bassende songwriter Marco Coti Zelati en de nieuwe drummer Richard Meiz, is dan ook flink aan het rammen. (...) De tweede helft van het album bevat wat meer experimentele songs en knipogen naar het verleden. Zo is Apocalypse atmosferisch en bevat deze een moderne who-ho-melodie (denk aan het recentste materiaal van Within Temptation), die je al snel kunt meeneuriën. Ook The End Is All I Can See is sfeervol en melodieus. (...) Black Anima is een album dat je vaker moet beluisteren om het goed in te laten zinken. Niet vanwege de complexiteit van de composities, maar ze pakken de luisteraar niet direct. Het is een solide release die zeker voor de fans van de laatste twee albums voldoende te bieden heeft." (Metalfan)
"Laat een verdere ontwikkeling horen die met voorganger "Dark Adrenaline" is ingezet. Dat betekent dat het nieuwe werk vooral donker, melancholisch, agressief, melodieus en modern klinkt. Met Jay Baumgardner (o.a. Evanescence) achter de knoppen, is er in positieve zin wat aan de productie veranderd. De ritmesectie staat bombastischer in de mix en de gitaren rauwer en zwaarder. Zangeres Cristina krijgt veel ruimte op de plaat en benut deze optimaal (ze past ook tijdens een paar nummers verdienstelijk Oosterse elementen toe). Verder valt op dat Andrea vaak zijn hese vocalen gebruikt. "Broken Crown Halo" is een energiek, melodieus en donker album soms als een soundtrack aanvoelt en lekker in het gehoor ligt. Een modern, melancholisch en cinematisch album voor een breed publiek met veel herkenbare Lacuna Coil-elementen, waarbij er ook vernieuwing wordt toegepast (zoals elementen uit horrorfilms)." (Jeffrey, Metalfan.nl; cijfer: 80/100)
"Dit album biedt ons meer van de typische Lacuna Coil-sound, maar is dat erg? Absoluut niet! Voor wie nog niet bekend is met de band: men brengt ons toegankelijke gothic metal, met de nadruk op toegankelijk. Met Christina Scabbias krachtige zang, en het veelvuldig gebruik van keyboards en dergelijke hoef je geen echte metalhead te zijn om deze muziek te kunnen waarderen, en Lacuna Coil bereikt dan ook een breed publiek. Qua kwaliteit van het songmateriaal zit het wel goed. De structuur van catchy refreinen en wat zwaardere coupletten, met afwisseling tussen mannelijke en vrouwelijke vocalen werkt al jaren voor deze band, en daar komt ook nu geen verandering in. Wel moet opgemerkt worden dat er weinig variatie in de nummers zit, en maar een paar songs blijven echt hangen. Een track die dit wel bereikt is het mooie "I Dont Believe In Tomorrow", vooral door het knappe refrein. Echte 'metal' is nu wel helemaal uit het groepsgeluid verdwenen." (Rob Coenen, Zware Metalen; cijfer: 78/100)
"Het lag voor de hand dat Lacuna Coil na het succes van "Karmacode" (2006) definitief zou overstappen van female fronted metal naar female fronted rock. We horen op dit vijfde album opvallend meer herkenbare refreintjes, pakkende zanglijnen en gepolijste popinvloeden dan op de voorgangers. Die koerswijziging zou best wel eens kunnen samenhangen met de rol die producer Don Gilmore vervulde tijdens de opnames. Hij deed eerder werk voor acts als Good Charlotte en Avril Lavigne en werkte mee aan de eerste twee platen van Linkin Park. Niet geheel toevallig lijkt "Im Not Afraid" zo weggelopen van een Linkin Park-album en ontpopt albumhoogtepunt "Spellbound" zich als een Evanescence-achtige rocksong. De stem van zanger Andrea Ferro lijkt misschien nog steeds op die van Nick Holmes (Paradise Lost), zangeres Cristina Scabbia klinkt nu soms als Madonna. Van metal is nauwelijks nog sprake. Wel van twaalf sterke, Amerikaanse aandoende tracks met een donkere rand en veel commerciële potentie." (Wouter Dielesen, Oor)
"Verslag van de tour voor het album "Karmacode" (2006). Op DVD1 staan twee concertregistraties: eerst de gehele show op Wacken Open Air 2007; een vrij korte set, overdag in de volle zon. Maar wel een ruige show die een prima indruk geeft waarde band voor staat. Hoogtepunt is de fraaie cover van "Enjoy The Silence" van Depeche Mode. Het camerawerk heeft oog voor details. Het tweede deel bestaat uit 6 nummers die in Japan (nu wel in het donker) op het Loudpark festival gespeeld zijn. Er is wat overlap met Wacken maar hier wordt het geweldige "Daylight Dancer" van "Comalies" gespeeld." (Jan Didden, Festivalinfo) DVD2 bevat filmpjes over activiteiten van de individuele bandleden. Meligheid troef natuurlijk, behalve bij Scabbia, die een serieus filmpje over een Afrikaans waterproject aflevert. Voor de rest vinden we hier 'behind the scenes'-materiaal en een speciale fan-sectie. Dan bevat het pakket een audio-DVD met een 5.1-mix van het album "Karmacode" plus een CD met de audio van het Wacken-concert van DVD1.
Het Italiaanse zusje van the Gathering ttv 'Mandylion': zwaar, sferisch en verslavend, met loepzuiver zingende zangeres. (AO10) Topper is het Italiaans-talige nummer 'Senzafine', het meest eigen nummer: dat moeten ze vaker zo doen.
Gothisch-symfonische metal in stijl van 'Mandylion' & 'Nighttime Birds' van the Gathering. Naast heldere vrouwenzang hier echter ook krachtige James Hetfield-achtige zang. Niet vernieuwend, maar wel aardig en ook puik geproduceerd. (naar Oor)
Italiaanse gotische metal volgens Paradise Lost/Gathering-concept met zowel mannelijke (soms tegen grunten aan) als vrouwelijke (zoals 't hoort kristalheldere) zang. Dit is een mini met o.a. een cover van Dubstar. Op 14 april in Metropool!
Debuut uit '97 van deze Italiaanse op onze eigen Gathering lijkende band. Visitekaartje is de kristalheldere zang van Christina Scabbia, die de microfoon deelt met de wat monotoon (maar niet gruntend) zingende Andrea Ferro (een man dus).
"Lacuna Coil's third full-length disc will not disappoint fans of the group's stately goth pop; led by the excellent tag-team vocals of Cristina Scabbia and (male vocalist) Andrea Ferro, the Italian sextet continues to produce top-notch atmospheric rock that defies easy categorization. Although there are occasional lapses into conservative craftsmanship ("Self Deception") and trite lyrics, there are also some nice experimental touches, like the attention-grabbing start/stop digital editing in "Aeon."" (Andy Hinds, Allmusic). Deze eiditie is uitgebreid met 9 extra audiotracks en twee videoclips als CD-ROM-track. De audiotracks behelzen andere mixen en akoestische uitvoeringen.
