Dit debuutalbum uit 1970 wordt vaak als beginpunt van de heavy metal gekenschetst. Toch is deze muziek, waar nog zeker bluesrocksporen in te ontwaren vallen, niet te vergelijken met de ultra-snelle heavy muziek die zich in de jaren '80 ontwikkelde. Wel is er een duidelijk verschil met tijdgenoten als Led Zeppelin en Deep Purple. Hier geen sporen van klassieke muziek of folk, maar in aanleg simpele muziek die zo zwaar en traag mogelijk gespeeld werd, met maximaal effect. Wat dat betreft is het openingsnummer "Black Sabbath" dé blauwdruk. Niet alleen voor de groep, maar ook voor het stonerrockgenre uit de jaren '90. Eén song past hier duidelijk niet tussen: de cover "Evil Woman (Don't Play Your Games With Me)" was een moetje van de platenmaatschappij en werd op de latere Amerikaanse editie vervangen door het veel betere, eigen "Wicked World", hier een van de extra tracks op schijf 2, die voor de rest is gevuld met outtake-versies van albumnummers.
Na "Born Again" leek Black Sabbath geschiedenis. Na een rustpauze zette gitarist Tony Iommi zich tot het opnemen van zijn eerste solo-album. Hij ging daarvoor een samenwerking aan met, na Ian Gillan, opnieuw een ex-Deep Purple-kracht: Glenn Hughes. Hoewel van huis uit een bassist, werden alleen zijn zangkwaliteiten hier aangewend. Hughes heeft een zeer soepele stem, waarmee hij met speels gemak meanderende, soulvolle melodielijnen zingt. Verder weg van de logge oude Black Sabbath-stijl kun je niet geraken. De muziek is veelal ook sneller en vergt meer virtuositeit van de muzikanten dan de jaren '70-Sabbath-songs. Het draagt, mede door de keyboards van Geoff Nicholls, de nodige kenmerken van 'typische midden-jaren '80-metal'. En dan meer het Amerikaanse dan het Britse soort. Waarschijnlijk onder druk van de platenmaatschappij werd tóch de naam Black Sabbath aan het project gekoppeld. De (qua geluidskwaliteit matige) live-opnamen op disc 2 laten dan ook de bekende klassiekers horen, maar nu met Hughes' zang.
"Met de komst van Ronnie James Dio (ex-Rainbow) beleefde Sabbath begin jaren '80 een heuse renaissance. De band klinkt weer gefocust en compact - meer metal ten koste van blues. "Mob Rules" is iets minder dan voorganger "Heaven And Hell" en gaat in deze 2010-deluxe-uitgave vergezeld van een complete live-CD, opgenomen in de Hammersmith Odeon in Londen. Goeie kwaliteit, vooral ook als je nagaat dat kort hierop Dio zou opstappen en de spanning toen om te snijden was. Daarmee is de heruitgave van liveplaat "Live Evil" eigenlijk een beetje overbodig. Verder is de geluidskwaliteit van het originele album verbeterd en is er een zeer informatief boekje." (Philippus Zandstra, Oor)
Black Sabbath's zware en trage hardrockvariant stond model voor de stonerrock van de jaren '90. Niet voor niets is de band van stonerrock-goeroe Chris Goss genoemd naar dit derde BS-album. Coming off the worldwide breakthrough of the band's 1971's landmark, "Paranoid", "Master Of Reality"(released the same year) proved to be Sabbath's third classic in a row. Not a second of filler is present; even the lesser-known material is superb. The album's opening track, "Sweet Leaf", a salute to one of the band's favourite smokeable substances, contains one of metal's heaviest guitar riffs, courtesy of Tony Iommi. Another eternal band favourite is the grim, post-nuclear war tale "Children of the Grave". Vocalist Ozzy Osbourne is in fine voice on "After Forever" and "Lord of this World", while the more tranquil "Solitude" and the instrumental Iommi compositions "Embryo" and "Orchid" offer a bit of variety. Though not quite as influential as "Paranoid", this remains one of heavy metal's founding gems.
"Het originele album uitgebreid tot 3 schijven: 2 CDs en een DVD. Op de eerste CD is de plaat te vinden die flink opgepoetst is. Het titelnummer, "War Pigs", "Iron Man"... zo goed als elk nummer is een klassieker. Zonder deze plaat kan geen rockliefhebber, dat is duidelijk! De DVD bevat de in 1974 uitgebrachte quadrafonische mix. Er zitten ook beelden bij: diverse plaatjes van singlehoesjes etc. Leuk dat hij er bij zit, maar dat ga je niet vaak bekijken. De laatste schijf is zeer interessant. Daar horen we onder andere de originele versie van "Paranoid", op dat moment nog een liefdesliedje! In het zeer informatieve boekje wordt uitgelegd dat dat nummer pas op het allerlaatste moment is toegevoegd, om uit te groeien tot een klassieker. Overigens zou de plaat "War Pigs" heten maar dat was voor de Amerikaanse markt niet zo handig, vandaar de naamwisseling. Het verklaart echter wel de hoes. Er is veel werk van gemaakt om tot een goede re-issue te komen, die eer doet aan de plaat." (Hermen Dijkstra, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
