"The Pretty Things' second album has not only been remastered, so the group sounds like their amps are practically right in your lap, it's also expanded with the addition of EP tracks from the same sessions. That's enough to recommend it even to casual fans; it's now a record that's just a few notches short of Rolling Stones level in the charisma department, and pretty tough any way you want to look at it. On "Rainin' in My Heart," they sound exactly like the Stones from the same era, missing only the little harmonica flourish that might have been added on the break. The liner notes go into the history of the group during this period in delightful detail, and the histories of various songs, most particularly "L.S.D.," which, amazingly, was cut as a demo and never redone for release, but just put out the way it was. In their good moments here, the Pretty Things approach Rolling Stones' territory, and even in their off moments, they're flying at the same level as the Kinks' album tracks." (Bruce Eder, Allmusic)
Debuut uit 1965 van 'British Invasion'-band. Zoals vaak in die tijd verschilde de LP-trackselectie per land nogal. Een CD heeft natuurlijk meer ruimte en deze CD-editie bevat alle tracks van alle verschillende LP-edities. Elementaire R&B-songs (zelf geschreven en gecoverd van blues- en R&R-helden), rauwer dan the Stones.
"This jam-packed two-disc set offers up the lion's share of their "Beeb" material. Like most BBC collections, these performances sound drier and more stripped-down than the studio versions, but since 'stripped-down' was a thing the Pretty Things did quite well, this isn't much of a drawback. There's enough swaggering attitude to face an army (best reflected in Phil May's gloriously insolent vocals and Dick Taylor's switchblade guitar). The band's psychedelic period kicks off midway through disc one, and while the studio gingerbread of "S.F. Sorrow" and "Parachute" doesn't quite make it onto tape here, these simpler arrangements make a fine case for the strength of the material. Disc two is where this set gets to be rough sledding for many fans: the boogie-centric rock of their '70s period commands far fewer partisans, and that's what dominates the second half of this program. Nevertheless, it makes for a complete and well-detailed portrait of the band's long career." (Mark Deming, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
"Het geluid van voorheen de nog viezere neefjes van The Stones had voor de pioniersrockopera "SF Sorrow" (1968) een ingrijpende verandering ondergaan. Op het met Beatles-technicus Norman Smith gemaakte "SF Sorrow" klonk men meer als een alternatieve Fab Four, inclusief trippy psychedelica en dik aangezette harmonievocalen. Op opvolger "Parachute" was die Beatles-invloed nog groter. Luister naar de Lennon-imitatie van bassist Wally Allen in "Sickle Clowns". Verder veel akoestische gitaren en nog prominentere folkinjecties dan op de voorganger. Waren de Pretties soft geworden? "In The Square" had zelfs van Marvin, Welch & Farrar kunnen zijn. Als grafschrift voor de collectieve droom (trip?) die de sixties vertegenwoordigden, is "Parachute" nochtans een bescheiden meesterwerk. Er is ook een fijne tweede CD aan toegevoegd, vol non-album-single-tracks en rarities, waaronder de prachtige doch geflopte single "October 26". (Chris van Oostrom, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren)
De 1ste rockopera, uit 1968. Pete Townsend heeft hier goed naar geluisterd, want 't verhaal van the Who's 'Tommy' vertoont duidelijke overeenkomsten. Mix van de beat zoals de band voorheen al maakte en kleurrijke 'summer of love'-psychedelica.
In 1972 had de 'lelijkste' der in de sixties ontstane Britse rockgroepen al vele bezettingswisselingen ondergaan. Het inspireerde Hipgnosis tot een hoes waarop dat verbeeld werd: in een enorm brede antieke Amerikaanse slee (geleend van David Gilmour) werd de 1972-line-up rechts gezet (de voorkant van de hoes dus) en alle ex-leden aan de linkerzijde (de achterkant). Onder die ex-leden bevond zich de toen nét uitgetreden Wally Waller, die zich op productiewerk wou toeleggen. Hij werd prompt gevraagd voor de productie van dit album, maar om contractuele redenen wordt hij opgevoerd onder het pseudoniem Asa Jones. Het muzikaal gebodene is al even gespleten als de hoes: enerzijds is de groep aangestoken door het Amerikaanse harmonieuze Westcoast-virus: in diverse songs zijn prachtig gearrangeerde meerstemmige zangpartijen te horen in de beste Crosby, Stills & Nash-traditie. Daartegenover staan smerige rockertjes met rauw-hese solozang van Phil May. Al met al levert dat een prima en zeer afwisselend album op.
Verslag van via Internet live uitgezonden concert uit '98 van deze in originele samenstelling gereuneerde rocklegende. Integrale versie van de oudste rockopera 'SF Sorrow' met Arthur Brown als narrator en David Gilmour als extra gitarist.
Na het reunie-project 'SF Sorrow: Live' maakte men in 1999 deze 1ste plaat met nieuw werk sinds 'Cross Talk' (1980). Op z'n leukst als men teruggrijpt op de rauwe R&B-sound van hun begintijd, maar dan wel met volwassen, verhalende teksten.
Na afwezigheid van 5 jaar verrast de band in 1980 met dit album in hippe new wave-stijl. Frisse liedjes, aanstekelijk gezongen door Phil May en met tintelend gitaarwerk van Peter Tolson. The Police wordt met 'Nu Future' zelfs geparodieerd.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
