Het is inmiddels een beproefd concept: men neme een aantal originele mastertapes van een artiest, laat hier en daar wat sporen weg en laat het Royal Philharmonic een nieuwe partij toevoegen. Puristen walgen van deze aanpak, maar soms ontstaan er ook hele mooie combinaties. Dit project met songs van Johnny Cash stond onder leiding van diens zoon John Carter. De 12 gekozen songs zijn een mooie dwarsdoorsnede uit de carrière van Cash en het zijn zeker niet alleen de greatest hits. Er staan absoluut briljantjes op deze CD. Zo is het duet met Bob Dylan in diens Girl From The North Country heel erg treffend. En dat geldt voor vrijwel alle ballads. In de meer uptempo nummers als Ring Of Fire en I Walk The Line vind ik de orkestbewerking minder overtuigend. Highwaymen (met Willie Nelson, Waylon Jennings en Kris Kristofferson) is een mooie afsluiting van dit project, dat ik wel tot één van de meest geslaagde van het Royal Philharmonic reken. (GT, Muziekbank)
Bevat ook: Danse russe (uit: Swan lake) / Tchaikovsky. Nocturne (uit: Masquerade suite) / Khachaturian
Het Royal Philharmonic Orchestra heeft een reputatie op het gebied van het maken van prima symfonische tributes aan artiesten als Phil Collins en Queen. Ook heeft het orkest met Deep Purple het Concerto for Group and Orchestra opgenomen. Als er één genre is, dat zich leent voor symfonische uitvoeringen, dan is het wel het genre dat het adjectief al in de genrenaam draagt: symfonische rock. En dus werpt het orkest zich hier op symfo- en progrockklassiekers van o.a. Genesis, Emerson, Lake & Palmer en ja, ook onze trots Focus. In "Focus II" speelt zelfs Thijs van Leer mee! Er zijn meer gastsolisten: huidig King Crimson-drummer Gavin Harrison is te horen in de vroege prog-klassieker "In The Court Of The Crimson King", samen met gitaarvirtuoos Guthrie Gowan (Steven Wilson, Aristocrats, ex-Asia). Ian Bairnson (ex-Alan Parsons Project) speelt de epische soli van Pink Floyds "Comfortably Numb". Opvallend is dat heavy metalgitarist Adrian Smith van Iron Maiden is gevraagd voor Rush' "Red Barchetta".
"Unchained Melodies: Roy Orbison met het Royal Philharmonic Orchestra wordt uitgebracht door Legacy Recordings in samenwerking met Roy's Boys, het in Nashville gevestigde label, opgericht door de zonen van Roy Orbison met het doel hun vaders catalogus en nalatenschap te beheren. Dit gloednieuwe album is doordrenkt van Orbisons allerbeste originele vocale opnamen in combinatie met de emotie en muzikale wereldklasse van de Royal Philharmonic, Londens meest opmerkelijke orkest. Met het productieteam van Don Reedman en Nick Patrick aan het roer, is Unchained Melodies een passende opvolger van de sensationele A Love So Beautiful van vorig jaar. Roy's zonen Wesley (gitaar), Roy Jr. (gitaar) en Alex (drums), dragen bij tot de extra instrumentatie op het album en ze worden af en toe vergezeld door de achtergrondzang van de "Orbison-vrouwen": Wesley's dochter Emily Orbison, Wesley's verloofde Jennifer Hicks, de echtgenote van Roy Jr., Åsa Orbison, en Alex's vrouw Erika Wolf Orbison." (www.proximus.be)
"Er zijn al heel wat puike live-registraties van Heart, maar deze hengelt naar de toppositie in het klassement. De sfeer in het mooiste theater van Engeland speelt daarbij ook een belangrijke rol. Relatief veel recent of zelden gespeeld werk die juni-avond van 2016, waaronder het buitengemeen felle, aan gehavende 'meisjes' als Courtney Love en Marianne Faithfull opgedragen titelnummer van "Beautiful Broken". De elegante maar nimmer gladde orkestarrangementen van veteraan Paul Buckmaster doen de vertrouwde klassiekers weer als nieuw klinken, maar verlenen ook een bijna cinematografische allure aan "Heaven", dat je het Heart-equivalent van Led Zeppelins "Kashmir" zou kunnen noemen. Over Zep gesproken: die cover van "No Quarter" laat zich ook niet uitvlakken. Craig Bartock toont zich al jaren de ideale opvolger van Howard Leese (die zit nu bij Bad Company). Zijn samenspel met Nancy Wilson in "Barracuda" toont een fraaie paradox: harmonieuze dissonantie." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
De grote hits van Abba gespeeld door het Royal Philharmonic Orchestra. De originele composities zijn in deze uitvoering verrijkt met extra harmoniën waardoor de zo bekende hits toch weer wat nieuws, iets verfrissends te bieden hebben. (GR Muziekbank).
Koud na het 50-jarig bestaan van The Who verschijnt deze bijzondere "Quadrophenia"-bewerking. Rachel Fuller is de vrouw van The Who-componist/gitarist Pete Townshend. Zij heeft het werk gearrangeerd voor symfonie-orkest en vocale solisten. Het orkest van dienst is The Royal Philhamonic Orchestra. De Britse tenor Alfie Boe, bekend van musicalrollen, zingt de stukken die op het origineel door Roger Daltrey worden vertolkt. In feite zet hij zodoende het karakter van de mod Jimmy Cooper neer, die in de filmversie uit 1979 vertolkt werd door Phil Daniels. Het leuke is dat Daniels ook aan deze symfonische versie meewerkt, maar nu in de rol van de vader van Jimmy. Billy Idol vertolkt Ace Face (in de film gespeeld door Sting). Het geheel is dik 10 minuten ingekort t.o.v. het 1973-album; het past nu op één CD van iets meer dan 80 (!) minuten. De van zichzelf al statige songs ("Love Reign O'er Me" bijvoorbeeld) werken beter in dit jasje dan de steviger rockers. De wat operateske stem van Boe mist wat van de aardse power van Daltrey.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
