Het Zweedse Katatonia is een van die vele metalbands die in de loop van hun carrière steeds meer invloeden uit progressieve rock toelaten in hun muziek. Misschien nog wel het meest op het eind vorig jaar verschenen "Dead End Kings". Critici roemden het melancholieke en atmosferische karakter van de muziek die toch nog wel in de eerste plaats als metal te omschrijven viel. Nu was Katatonia vast bekend met het album "Hindsight" van Anathema, waarop stukken uit het metalverleden van die Britse band een ingetogen symfonische jas kregen. Katatonia doet op "Dethroned & Uncrowned" iets soortgelijks. De elektrische gitaren en harde drums zijn weg: akoestische gitaren en atmosferische (synthetische) strijkers begeleiden de emotievolle, melancholieke vocalen van Jonas Renske. Zijn zangmelodieën moeten nu de kar trekken en dat werkt wonderwel. Het album verschijnt dan ook niet op het Peaceville-label, maar op het postprog-zusje Kscope.
Vette Krent in iO Pages 136: "Katatonia bezit al jaren patent op vernuftige, progressieve, aangename doommetal. Hoewel de uitgesproken ruwe insteek uit het verleden is getemperd, staan de zware gitaarmuren en zeer smakelijke riffs nog als een huis. Rockend, doch ook dromerig; melancholie is nooit ver te zoeken. In het balladige "Decima" horen we naast akoestische gitaar zelfs Mellotron; de aangename titeltrack drijft op Fender Rhodes-piano. Waar op vorige albums de melodieën soms lastig beklijven, is de toegankelijkheid nu toegenomen. Knap hoe de hartenkreten en de fabelachtig mooie stem van Jonas Renske na elke luisterbeurt harder binnenkomen. Rustpuntjes wisselen pompende rock soms af, zoals in "Last Song Before The Fade". Recalcitrant klinken het Opeth-achtige "Serac" en de Devin Townsend-bombast in het pompende "Last Song Before The Fade". Voor harde rockers zullen de heerlijke ballads "Shifts" en "Pale Flag" iets te zoet smaken, maar het heavy slot "Passer" brengt alles weer in balans." (Freek Wolff)
In 2013 komt de Zweedse band Katatonia met het album Dethroned & Uncrowned, ofwel voorganger Dead End Kings uit 2012 in een nieuw jasje. De al melancholieke progmetal bleek omgetoverd in een nog melancholieker soort muziek, akoestisch van benadering, met strijkers en percussie. Het is eigenlijk een legitimering voor een meer progressieve koers. Dit Sanctitude, een DVD+CD-set, bevat de registratie van een ongeveer 80 minuten durend concert dat gehouden werd in de prachtige Union Chapel te Londen, in het kader van de toer n.a.v. Dethroned & Uncrowned. Een sfeervolle aangelegenheid, zowel om naar te luisteren als om naar te kijken. Het 17 nummers tellende concert wordt getoond in overwegend grauwe bruin- en blauwtinten. Als contra-effect zijn er melkwitte lichten die vaak vanachter de bandleden schijnen maar ook vanuit de zaal. De achtergrond van het podium wordt gevormd door de fraai belichte arcaden van de kapel en als dát niet overweldigend is, weet ik het ook niet meer." (Dick vd Heijde, Progwereld)
Tip in iO Pages 109/2012: "Op dit 9de album van de Zweedse band is de eigen stijl enorm verfijnd. Katatonia dreef in het verleden op doomy metal. Wel was toen reeds de potentie duidelijk qua pakkende melodieën en sterke composities, met aan het roer Jonas Renske - wat een schitterende stem! - en gitarist Anders Nyström. De songs zijn meestal vrij compact, rond de 4 à 5 minuten. Geen probleem, want de impact is groot, mede door de dynamiek, de bombast en de geweldige vette productie, waarin zeker de drums van Daniël Liljekvist prachtig uit de verf komen. Zijn drumwerk is een genot in de eerste drie nummers, waarin hij uitblinkt in tegenritmes. Dat maakt de zaak boeiend en proggy. Ook de structurele toevoeging van toetsen, zij het bescheiden, versterkt de progrockinvloed. Een associatie die ook regelmatig te leggen valt is die met Tool, vooral in "Dead Letters". Bovendien heeft Katatonia patent op zeer 'eigen' zanglijnen, waaraan meestal een melancholieke tweede stem vastgeketend zit. Schitterend."
"In artistiek opzicht was er helemaal niets mis met "Viva Emptiness" (2003), het zesde album van het Zweedse Katatonia. het liet opnieuw horen hoe het gezelschap in beweging was. De doom metal van voorheen werd nog nadrukkelijker op smaak gebracht met elementen uit progressieve rock. het was wat betreft sfeer en teksten opnieuw een bezoek aan de duistere krochten van de menselijke geest. Voor veel fans is het nog altijd de beste plaat van Katatonia tot nu toe. Zelf was de groep er minder tevreden over. Het was het eerste album dat Katatonia zelf produceerde. Achteraf moesten de mannen toegeven dat ze zichzelf te vroeg aan zo'n klus hadden gewaagd. het album had met een ervaren producer aan de schuiven beter geklonken. Vandaar dat er ter gelegenheid van het tienjarig jubileum een grondig gereviseerde versie uitkomt, die ook ondersteund wordt met een tournee. Nieuw artwork, een remix en deels nieuwe partijen geven het meesterwerk een welverdiende tweede jeugd." (Robert Haagsma, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"De Zweden maken geen extreme metal meer, hun sound gaat richting de popmetal van Anathema op 'Alternative' en Paradise Lost op 'One Second'. Meeslepende nummers op stevige (gitaar)ondergrond met harmonieuze, wave-achtige zang." (AvdB, AS)
"Melancholie en Katatonia zijn onafscheidelijk. Is er één band op aarde die zo de belichaming is van kwellende wanhoop? Geen sprankje hoop is te ontdekken in deze voortstuwende diepzinnigheid. Drie jaar na het onvolprezen "Viva Emptiness" is dit opnieuw een album vol donkere overpeinzingen. De verrassing mag er dan een beetje af zijn, de kwaliteit van de nummers en de benauwende sfeer die gecreëerd wordt is zodanig uniek dat Katatonia rustig beschouwd mag worden als een genre op zich. Zanger Jonas Renske vecht duidelijk nog elke dag met zijn demonen. Of liever, hij berust in de totale verheerlijking van de depressie. Dit wordt zo uitvergroot dat het bijna pijnlijk wordt om er naar te luisteren. Net als op voorgaande albums weet Renske zich als een gelaten, stoïcijnse dichter te bewegen tussen de vervormde gitaarstoten van Fred Norrman en Anders Nyström. Deze gitaarmuren met sierlijke leads nemen gas terug wanneer de stem van Renske zijn schemerige beschouwingen oppert." (Vera, Lords Of Metal; cijfer: 93/100)
"Geeft definitieve draai aan met "Tonight's Decision" (1999) ingezette ingetogen stijl. Meeslepend, dromerig, melodieus, pakkend, maar (en dat is knap) nergens slap of cliché-matig. Voor fans van Opeth, Anathema, My Dying Bride." (AV, AS)
