"Sinds eind 2015 moet Mogwai het weliswaar zonder oudgediende John Cummings doen, de Schotse band werkt wel voor het eerst sinds de succesalbums "Come On Die Young" (1999) en "Rock Action" (2001) opnieuw met producer Dave Fridmann (Mercury Rev). Die begrijpt perfect hoe je de vaak lang uitgesponnen, minutieus opgebouwde, intense pracht en kracht van deze heren van het juiste geluid moet voorzien. Weg zijn de schrikmomenten waarbij je de gordijnen in zou kunnen vliegen, dynamisch blijven hun soundscapes nog wel degelijk. Het is vaak bijzonder sfeervol en licht psychedelisch (Flaming Lips meets Jean Michel Jarre, soms), al bevat dit album met "Party In The Dark" ook een compleet afwijkende, uptempo meezinger (Flaming Lips meets New Order). De synths winnen het hier duidelijk van de gitaren en ook naar andere fraaie zangpartijen is het vaak lang zoeken. Maar als die er zijn, zoals in "1000 Foot Face", dan zijn die ook wonderlijk fraai (Mercury Rev meets Sigur Rós). Prachtig weederom." (Willem Jongeneelen, Oor)
"Na de Brusselse aanslagen werd "Take Me Somewhere Nice" van Mogwai getipt via sociale media, met de bedoeling om verdriet en angst te smoren. Ook "Atomic" biedt antwoord op een gruwelijk drama. Al draagt deze docu-soundtrack het escapisme minder hoog in 't vaandel. Regisseur Mark Cousins vroeg de Schotse groep namelijk om de nucleaire gruwel van Hiroshima te verklanken bij zijn BBC-documentaire "Atomic: Living in Dread and Promise". Die vraag is niet zo vreemd: alleen al de Franse TV-serie Les Revenants zou niet half zo beklemmend zijn zonder Mogwai's duistere klankschilderijtjes. Ook "Atomic" leent zich perfect tot droombeelden, angstvisioenen en cineastische sfeerschepping. Zeventig jaar na de atoombom legt de groep indrukwekkende klanklandschappen aan, die nu eens majestueus en dan weer onheilspellend ogen. Daarnaast slaat ze je met net zoveel gemak brutaal tegen de vlakte door dwingende beats en synths in te lassen." (Gunter Van Assche, De Morgen; 4 uit 5 sterren)
A stunning set of Mogwai career highlights and rarities. Tracks on the collection span the band's 20 year career taking in highlights from their debut long-player "Mogwai Young Team" (1997) all the way through to "Rave Tapes" (2014), the band's first ever top 10 album. The announcement comes midway through a run of special live events marking 20 years to the week that the band gathered together in the Glasgow living room of Stuart Braithwaite's parents to rehearse for the first time. Following two acclaimed sell-out nights at Glasgow Barrowlands, Mogwai open a season of curated shows at London's iconic Roundhouse. For this ATP Season at the Roundhouse, the band celebrate their 20 year anniversary by playing 2 sold out shows and hand-picking a line-up of seminal artists that have challenged, intrigued and inspired over the past 2 decades, including Public Enemy, GZA, Godspeed You! Black Emperor & The Jesus & Mary Chain. (bron: Rock Action)
"Dit achtste reguliere studioalbum van de Schotse postrockband is het beste sinds oeuvrehoogtepunt "Come On Die Young" (1999). Heel onnadrukkelijk verhaalt "Rave Tapes" van de stilistische ontwikkeling die Mogwai heeft doorgemaakt. Ooit zat de meeslependheid 'm vooral in het contrast tussen fluisterzacht en keihard gitaarwerk, maar het geluid is gaandeweg ingetogener, weidser en meer elektronisch geworden. Dit is een even avontuurlijk als vertrouwd klinkende Mogwai-plaat, waarop de gitaar vaker de hoofdrol laat aan synthesizers. Slechts één stuk heeft een echte zangpartij, de vervormde stem in het slotstuk en de gesproken sample in "Repelish" daargelaten. Dat is goed nieuws, want composities met zang zijn doorgaans niet Mogwais sterkste kant, ook in "Blues Hour" weer niet. In stukken als "Hexon Bogon" en "Master Card" is de groep op zijn best: veel dynamiek, prachtig ruimtelijk gitaarspel, beheerst maar met scherpe rand en veel gevoel voor instrumentale melodie." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Postrock-act die handelt in goeddeels instrumentale sfeerstukken waarin muzikale thema's wijdlopig, vaak met aanzwellende en weer verdwijnende geluidsstormen, worden uitgeplozen. Meestentijds gratieus en boeiend, soms saai." (EvdB, Oor)
"De Schotse post-rock band Mogwai heeft de soundtrack voor de misdaadfilm KIN voor zijn rekening genomen. Het album heeft ook de gelijknamige titel, KIN, meegekregen. Daarmee kan ook direct gezegd worden dat het album een hoog filmisch karakter heeft. Toch moet ook wel gezegd worden dat de band dicht bij zichzelf is gebleven, wat ook direct terug te horen is op de opener Elis Theme". (Rockzine)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
