"Het intro van "Highway Star" herinnert ons er meteen aan waar "Made In Japan" zijn reputatie als een van de beste live-albums allertijden aan dankt: de speelse klanken van Jon Lords Hammond-orgel, het aanzwellende geroffel van Ian Paice en Ritchie Blackmore die zijn gitaar laat gillen, huilen en grommen. Het in augustus 1972 in Japan opgenomen album laat Purple op zijn absolute top horen. Interne spanningen zwepen de heren tot grote hoogten. Een dollemansrit, van het pakkende "Smoke On The Water" en het extatische "Child In Time" tot 't onstuimige "Space Truckin'". De interactie tussen vooral Gillan en Blackmore (die elkaar haatten) is wonderlijk telepatisch. Ook de duels tussen Lords toetsen en Blackmores gitaar zijn ongeëvenaard." (Robert Haagsma, Lust For Life; 5 uit 5 sterren) Hier hoort u de 3 concerten waaruit het album was samengesteld compleet. De DVD bevat de documentaire The Rise of Deep Purple MK II, de videoclip van "Smoke On The Water" en in Duitsland en de VS in 172/3 gemaakte concertopnamen.
Turning To Crime is een album, dat laat horen dat een band op hoge leeftijd nog steeds een ongekend speelgenot kan uitstralen. Zo, die zit. Wel vaker hoorde ik CD's van muzikanten op leeftijd, die hun jeugdherinneringen verzamelden met covers, maar zelden hoorde ik dat met een lol en plezier als hier. Het begint al met de titel, waarin de band zichzelf als crimineel bestempelt door het stelen van muziek (en dat concept wordt vrolijk uitgewerkt in het booklet). Maar van stelen kan geen sprake zijn als je de originelen zo weet te 'purplelizen" ofwel weet te voorzien van een geheel eigen arrangement (zoals de band al deed op hun eerste drie albums uit 1968 en 1969). Er komen nummers voorbij uit de jaren 50, 60 en 70. Zeker niet allemaal voorspelbare keuzes, maar doorgaans wel verrassend en gedreven uitgevoerd (hoewel The Cream's White Room tamelijk dicht bij het origineel blijft). Het album werd opgenomen volgens de coronaregels, ieder in zijn eigen studio. Zie de links voor meer info. (GT, Muziekbank)
De vorige album titel Infinite en de tournaam The Long Goodbye Tour deden vermoeden dat er een eind aan het 50-jarige Deep Purple feest zou kunnen komen. Maar zie, eind 2019 kwamen de mannen weer bij elkaar en vonden onder begeleiding van producer Bob Ezrin inspiratie voor een nieuw album. Whooosh is een zeer gevarieerd album met uitstapjes naar de bekende classic rock, maar er is ook de boogie in What The What of het experimentele Man Alive. Het album bevat ook een remake van "And The Address" van het het debuut album "Shades Of" uit 1968 (is de cirkel nu echt rond?). Er is opvallend veel aandacht besteed aan de vocalen en ook het toetsenwerk van Don Airey staat meer op de voorgrond. Op de DVD staat een lang interview met Roger Glover en Bob Ezrin en het optreden op Hellfest 2017. "Whooosh" kan makkelijk worden beschouwd als het beste album sinds Bananas. De geplande worldtour is een jaar verschoven om corona redenen. Dat geeft misschien ruimte voor nog een album." (GT, Muziekbank)
Bombay Calling was recorded in early 1995 and is one of the first shows Deep Purple played with Steve Morse showcasing his virtuosic guitar skills, and some of the new material would later make it onto the widely celebrated studio album Purpendicular. Astonishingly, the long-thought-lost master tapes for this unforgettable show in Mumbai were found lying around in an old cardboard box in November 1999. A true gem for any fan, they offer rare insight into the extraordinary talents of this phenomenal rock band. The Indian press gave the concert rave reviews, with many claiming it to be the best rock show ever staged in India. (Elusive Disc, 2022)|
"Wat revitaliseerde Deep Purple? Het naderende einde? Of was het producer Bob Ezrin? Hoe het ook zij, na een reeks niet meer dan verdienstelijke albums verraste Deep Purple in 2013 met het geïnspireerde en ambitieuze "So What?!". Het werd het meest succesvolle Purple-album in tijden, waardoor het dus niet verbazend is dat de band andermaal de studio indook met de legendarische producer, die ook magie bedreef met o.a. Lou Reed, Alice Cooper en Pink Floyd. En opnieuw leverde het een geweldig album op. Het eerste dat opvalt, is hoe boos de muziek klinkt. In songs als "Time For Bedlam" en "All I Got Is You" spuugt Ian Gillan zijn teksten er zo'n beetje uit. Die woede slaat over naar de muziek, waar geen zweem van gezapigheid in terug te vinden is. Gillan klinkt bevlogen, de solo's van gitarist Steve Morse en toetsenist Don Airey zijn 'to the point', terwijl het duo Roger Glover en Ian Paice alles van een swingende basis voorziet. Geen moment zakt de boel in." (Robert Haagsma, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)\n\nDe documentaire is vooral interessant om te zien hoe de band in de studio te werk ging en hoe belangrijk de rol van Ezrin in dat geheel is. Hij produceerde niet alleen maar kanaliseerde het hele schrijfproces.
In 2013 verscheen het verrassend sterke studio-album "Now What?!", waarna de groep, met drie leden van tegen de zeventig jaar oud, gewoon weer op tournee ging. Die de band o.a. naar het grote Wacken Open Air metalfestival bracht, in Duitsland. De band had wat ons betreft het recente album helemaal mogen spelen, wegens de hoge kwaliteit én wegens het feit dat het de eerste verse Purple-muziek in 10 jaar tijd bevatte. En DVD's met de grote Purpole-klassiekers in uitstekende live-uitvoeringen zijn er legio. Er prijken inderdaad wat nieuwe stukken op de setlist, waaronder het fraaie "Above And Beyond". Jammer genoeg ontbreekt het aan wijlen Jon Lord opgedragen "Uncommon Man", maar dat is wel te vinden op "Celebrating Jon Lord". "Perfect Strangers", het titelnummer van de comeback-plaat van de MKII-bezetting in 1984, verveelt nooit. Zeker niet met het vette orgel-intro van Don Airey. In "Smoke On The Water" is de Duitse gitaarvirtuoos Uli Jon Roth te gast. Bizar op de setlist is Booker T & The MG's "Green Onions".
Na Live In Newcastle 2001 is het tijd voor deel twee uit de The Soundboard Series van Deep Purple. Een serie die in een gelimiteerde en genummerde oplage van 20.000 wereldwijd wordt uitgebracht. Live In Rome 2013 is op 22 juli opgenomen in het Ippodromo Delle Capannelle tijdens de Now What?! Tour die volgde op de release van het eerste album na het overlijden van Jon Lord. Tijdens dit energieke en emotionele optreden nemen Ian Gillan, Ian Paice, Roger Glover, Steve Morse en Don Airey je mee langs de muzikale hoogtepunten uit de vijftig jaar Deep Purple en natuurlijk veel nummers van Now What?!
Deep Purple. Ouwemannengroep toch? Hoewel: op tournee zijn de heren nog immer vrijwel non-stop. Nieuwe platen verschenen echter mondjesmaat. Die waren nooit slecht: ambachtelijk, maar niet wereldschokkend. En dat vonden de heren zelf ook. Daarom werd producer Bob Ezrin ingeschakeld. Die heeft bewezen vaak bands (o.a. Pink Floyd, Alice Cooper, Kiss) tot topprestaties aan te zetten. En wat ons betreft is het plan vrij goed geslaagd! Het aloude hardrock-element heeft vaker dan ooit plaatsgemaakt voor een veel symfonischer geluid. Toetsenist Don Airey blijkt zich een behoorlijk Keith Emerson-achtige stijl te hebben aangemeten, die de band goed staat. Ook compositorisch klinkt het gros van het materiaal doorwrocht. Het zou kunnen dat het overlijden, in 2012, van mede-oprichter Jon Lord, de groep nog eens op de eindigheid van het aardse bestaan heeft gewezen. Ofwel: Als je iets goed wilt doen, doe het dan meteen. Now! Waarvan acte. Het album is opgedragen aan Lord. \nOp 19 oktober 2013 gaf de band een overtuigend concert in de IJsselhallen in Zwolle.
Album uit 1974. Ian Gillan en Roger Glover hadden de band verlaten en werden vervangen door de piepjonge adonissen David Coverdale en Glenn Hughes, die beiden over een wendbare en soulvolle stem beschikten. Coverdale had daarbij ook de beschikking over een grommend en gruizig laag register, Hughes over een jongensachtig hoog. En dielaatste is daarnaast vooral ook de bassist. Hoor hoe David in een klassieker als "Mistreated" de longen uit z'n lijf zingt en je weet dat fans indertijd deze bezettingswisseling zondermeer accepteerden. Sommigen hadden wel moeite met de funk- en soulinvloeden die hier en daar opduiken. Die zijn hier nog minimaal, maar op de beide opvolgers worden die aspecten meer uitgebouwd. Onder de bonustracks één b-kantje ("Coronoarias Redig", met funky groove) plus anders gemixte versies van 4 van de 8 albumtracks. Deze speciale editie bevat verder een uitputtend informatief en met fraai fotomateriaal opgetuigd boekje.
"This remains the "ultimate" DP album; home to one of the greatest riffs in rock history, the majestic "Smoke on the Water." For this edition, bassist Roger Glover completely remastered the original tapes. Glover did not simply restore the music's inherent contrasts, he elaborated on them to create one of the best sounding CDs of the entire digital age. This edition was expanded across two discs. While one features the original album plus 3 bonus cuts -- the B-side "When a Blind Man Cries," and quadraphonic remixes of "Maybe I'm a Leo" and "Lazy" (both of which are more-or-less dispensable) - the second rounds up an album's worth of remixes that Glover undertook during the remastering stage. It's intriguing to hear how the album might have sounded, had Glover been in charge of production at the time. Fascinating, too, are the alternate guitar solos that he drops into "Maybe I'm a Leo" and "Smoke on the Water," both of which re-stage all-too-familiar numbers in a different light." (Dave Thompson, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
