"Boston Irish folk punk is convenient media shorthand for the Murphys music. Perhaps mindful of the pigeonhole, the band venture away from their own back yard for the first time, recording this album in El Paso. It results in a pleasingly broader palette, from the redneck power pop of "Sandlot", to the melodic and bouncy Madness-like closer "Well Meet Again". Not that theyre ignoring their roots, mind; both "Paying My Way" and "Rebels With A Cause" find them directing their blue collar Celtic rage at a stagnant political system that continues to fail kids and addicts in Massachusetts, their home state. Few songs in their canon are as affecting or as perfectly realised as "4 15 13", written in response to the Boston Marathon bombing in 2013. The track owes a clear debt to the social commentary country hues of their early champion Steve Earle, the sound of a band learning to roar just as loud without the need to crank the amps up to 11." (Terry Staunton, Classic Rock Magazine; 3,5 uit 5 sterren)
"Dit achtste album van de uit Boston afkomstige band bevat geen verrassingen voor eenieder die bekend is met het werk van de Iers-Amerikaanse punkers. Voor mensen die de band niet kennen overigens ook niet. Ierse folkpunk met traditionele instrumenten en een paar scheurende gitaren, punt. Inhaken en de kroeg slopen. Hier en daar springt de banjo erg naar de voorgrond in het geluid, maar ook dat is niet geheel verrassend daar Winston Marshall (van Mumford and Sons) voor een paar nummers op bezoek is geweest in de studio. Met name in "Prisoner's Song", een van de uitschieters, is zijn aanwezigheid dan ook duidelijk te merken. Maar al met al klinkt Dropkick Murphys als Dropkick Murphys, zij het soms met iets minder peper in de reet dan op de voorganger "Going Out In Style". Een album dat het vast en zeker goed gaat doen bij de fans en de band een reden geeft om weer de eeuwige weg langs alle podia en drankgelagen op te gaan." (Tjeerd van Erve, Nu.nl; 3 uit 5 sterren)
"De band zelf lanceert het album met de opmerkingen dat het een viering van het simpele genot van muziek is en eigenlijk al je zorgen moet wegblazen. Iets wat het meer dan waar maakt. Turn up the Dial is een echt Dropkick Murphys album. Meer of minder kan je er gewoon niet van maken. Het is gewoon goed, simpel en dat wat we kennen van deze Ierse folk rockband. Geen poespas, geen nieuwe vreemde geluiden, maar inderdaad gewoon een feestje zoals we die kennen van de heren. En het is fijn. Het album begint fantastisch met het titelnummer Turn up the Dial, een lekker uptempo nummer dat je direct meevoert naar een traditioneel Saint Patricks Day-Murphys feestje. Hiermee maken de heren hun beloften dat het een album moet zijn die je even alle ellende van nu laat vergeten. Na een paar keer het album geluisterd te hebben, kom ik tot de conclusie dat een als vanouds voelend, Dropkick Murphys-album, echt is wat we nu wel kunnen gebruiken. Gewoon simpel een genot van heerlijke muziek." (Brothers In Raw)
Vrolijke, best wel melodieuze punk op Epitaph. Naast een rij rechtdoor-pure punknummers prijken enkele Keltische folkdeunen met een Pogues-feel. De band treedt aan op Dynamo '98.
"Pakkende mix van punk en folk. Het folk-element is op deze 3de veel meer present: schitterende mix van the Pogues (Shane McGowan is op 2 songs te gast!) en the Clash. Je gaat uit je dak met zowel punk-krakers en folk-singalongs." (OC-M, AS)
4de volledige studioalbum van Amerikaanse folkpunkers. Songs met luid meebrulbare inhaakrefreinen op keltische melodieen. Daarnaast zijn ouderwetse rock 'n' roll-invloeden op lekker vuige manier verwerkt. Met zowaar 'n cover van Woody Guthrie.
"Met covers van elkaar en nieuw werk. 'Dirty Glass' behoort tot 't beste DM-werk; mmv de zangeres van Letters To Cleo benadert men 't Pogues-folkgevoel. Ook de stomende CCR-cover 'Fortunate Son' is OK. FtF levert behoorlijk weerwerk." (HB,Oor)
"Een van de grootste namen op punk/hardcoregebied van nu (2000) en Britse oerpunkers The Business in spontane, pretentieloze, leuke covers van zichzelf en elkaar, van the Who en The Faces. Als McBusiness nam men samen 2 songs op." (HB, Oor)
Folky punk, met o.a. 'Amazing Grace' met doedelzak en gitaren. "Deze 'Pogues on punk' hebben niets aan zeggingskracht ingeboet en zijn ietsmeer richting hardcore opgeschoven." (HB, Oor)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
