Plaat uit 1969. Naast natuurlijk bluesrock bevat deze cd ook de nodige psychedelische elementen die af en toe doen denken aan werk van Pink Floyd uit diezelfde tijd.
Het achtste album van de Britse bluesrockgroep rond Alvin Lee. "Ten Years After bestond uit verschrikkelijk goede muzikanten en bandleider Alvin Lee beschikte naast een buitensporig groot gitaartalent ook nog eens over een zeer herkenbare zangstem. Bovendien schreef hij geweldige songs. De kwaliteit van alle albums uit de vroege jaren zeventig is hoog. Alvin Lee speelt lyrische solo's, maar verandert net zo makkelijk zijn gitaargeluid van zoemend naar snerpend als de song erom vraagt, en ook op de akoestische gitaar is hij een meester. Op dit album staan schitterende klassiekers als "Choo Choo Mama"". (Tjerk Lammers, Lust For Life)
2002-remaster van album uit 1970, het vijfde en meest consistente studioalbum van de Britse bluesrockband en de eerste voor nieuwe platenmaatschappij EMI. Een mengeling van blues- en psychedelische rock, met korte uitstapjes naar akoestische hippiefolk en country. Alvin Lee's vingervlugge gitaarwerk krijgt alle ruimte.
"This album was Ten Years After's new release at the time of their incendiary performance at the Woodstock Festival in August, 1969. As a result, it was their first hit album in the U.S., peaking at number 20 in September of that year. This recording is a primer of British blues-rock of the era, showcasing Alvin Lee's guitar pyrotechnics and the band's propulsive rhythm section. As with most of TYA's work, the lyrics were throwaways, but the music was hot. Featured is a lengthy cover of Sonny Boy Williamson's "Good Morning Little Schoolgirl," with reworked lyrics leaving little doubt as to what the singer had in mind for the title character. Also included was a 12-bar blues song with the ultimate generic blues title "I Woke Up This Morning." Ssssh marked the beginning of the band's two-year run of popularity on the U.S. album charts and in the underground FM-radio scene." (Jim Newsom, Allmusic)
Live-dubbelaar uit 1973 van invloedrijk gebleken bluesrockband rond de rap spelende gitarist Alvin Lee. Hoewel een prima registratie is duidelijk dat de band zich sinds de doorbraak op Woodstock niet echt verder meer heeft ontwikkeld.
Het zesde album van de Britse bluesrockgroep rond Alvin Lee. "Ten Years After bestond uit verschrikkelijk goede muzikanten en bandleider Alvin Lee beschikte naast een buitensporig groot gitaartalent ook nog eens over een zeer herkenbare zangstem. Bovendien schreef hij geweldige songs. De kwaliteit van alle albums uit de vroege jaren zeventig is hoog. Alvin Lee speelt lyrische solo's, maar verandert net zo makkelijk zijn gitaargeluid van zoemend naar snerpend als de song erom vraagt, en ook op de akoestische gitaar is hij een meester." (Tjerk Lammers, Lust For Life)
Tweede album, uit 1968, live opgenomen in de Klooks Kleek Railway Hotel. Het is de eerste keer dat de groep de 'signature track' van de groep, "I'm Goin' Home", uitbracht. In een live-omgeving als hier komt de stevig rockende stijl van de groep met het even vingervlug als scherp en hoekig klinkende gitaarspel van Alvin Lee het best uit de verf. Zeker op deze remaster met 4 extra tracks (die niet aan het eind zijn geplakt maar op hun oorspronkelijke plek op de set zijn gezet, want hét slotnummer is natuurlijk "I'm Going Home").
"Er waait een nieuwe wind door Ten Years After! De heren Chick Churchill (keyboard), Leo Lyons (bas) en Rick Lee (drum) draaien al mee sinds Woodstock, waar ze met zanger/gitarist Alvin Lee de wei in vuur en vlam zetten met Im Going Home. De groep splitte toen Lee solo ging. Er waren nog wel een paar reünieconcerten, maar de band kreeg pas een echte nieuwe start door een nieuw, jong talent: zanger-gitarist Joe Gooch. Dit gitaarfenomeen hoorde dat Ten Years After een nieuwe zanger/gitarist zocht en stuurde een demo in en binnen de kortste keren was de zaak beklonken. Het concept van het album is even klassiek als vernieuwend. Hoewel het voortborduurt in het bekende genre, levert de wisselwerking tussen jong talent en ervaren rotten tien aan elkaar gewaagde, sterke nummers op. Gooch gaat regelmatig solerend in de clinch met toetsenist Churchill, wat unieke solomomenten oplevert en aanstekelijk, gelijkoplopende rifjes. De fans zullen versteld staan van dit schijfje: simpelweg meesterlijk." (Rootstime.be)
Dit album was in 1972 bedoeld als stoplap tussen twee platendeals in. Het bestaat derhalve uit restmateriaal van eerdere albums, aangevuld met enkele single-edits. Allmusic brandt het album daarom tot de grond toe af, maar da's een beetje flauw, want het is gewoon wat het is en dient op die merites beoordeeld te worden. Het is dus geen album voor instappers, maar voor mensen die de voorgaande albums al kennen e gewoon méér willen. De eerste zes tracks bieden een aantal stilistisch zeer uiteenlopende songs, van psychedelisch aandoend experiment tot pure blues tot rock en bluesrock. De laatste drie tracks kent de TYA-fan natuurlijk en met wat anders dan met (de single-versie van) "I'm Going Home" (live opgenomen en met enorm fel klinkend gitaarspel) kan deze CD eindigen?
Debuut uit 1967 van Britse bluesrockgroep, bestaande uit organist Chick Churchill, bassist Leo Lyons, drummer Ric Lee en natuurlijk de vingervlugge gitarist en expressieve zanger Alvin Lee. Het album was toendertijd geen succes (eigenlijk kwam dé grote doorbraak pas op Woodstock, 2 jaar later), maar achteraf niet te versmaden, zeker niet voor liefhebbers van bijv. Cuby & The Blizzards. Het lange "Help Me" heeft eenzelfde, eeh, desolate sfeer als Cuby t.t.v. pak 'm beet "Desolation". Als Alvin het gepijnigd uitschreeuw klinkt hij net zo als een getergde jonge Muskee. Daarbij komt dan nog z'n haast neurotisch aandoende gitaarspel. De productie werd gedaan door Mike Vernon en Gus Dudgeon, die beiden zouden uitgroeien tot iconen der Britse muziekregistratie. Deze remaster klinkt niet alleen mooi helder, maar heeft ook 6 bonustracks: vaak singletracks die voor het eerst op CD verschijnen. Daarnaast is het rijk geïllustreerde boekje voorzien van uitvoerige liner notes van Ric Lee.
