Al ruim voordat dit 20ste Yes-album verscheen gonsde het al van de (negatieve) kritiek. Maar ach: sommigen hebben hun oordeel al klaar bij één blik op de tracklisting. Oude Yes-fans blieven epics! En "Heaven & Earth" bevat veel compactere songs. Vroege voorluisteraars hadden het al over het 'allerslechtste Yes-album'. Nou, dat valt mee: naar ons eerste oordeel zijn "Big Generator" (1987) en "Open Your Eyes" (1997) sowieso overtroffen. Maar da's een makkie. Het mooie is: dit is echt geen album dat zich meteen helemaal laat doorgronden: bij iedere luisterbeurt ontdekken we toch weer wat nieuws. En da's een goed teken. Opvallend is dat nieuwe zanger Jon Davison veel schrijfcredits krijgt: zijn naam staat bij vrijwel alle songs. Sommige klinken wat weinig vol en doorwrocht voor Yes-begrippen. Composities als het alleen door Davison geschreven "Light Of Ages" en vooral het slot-stuk "Subway Walls" hebben wel meer dat epische en symfonische waar Yes groot mee werd, met ook ruimte voor gitaar- en toetsensoli.
"Het in december 1973 verschenen "Tales From Topographic Oceans" zorgt anno 2016 nog altijd voor discussies onder Yes-fans. De één vindt het dubbelalbum (met op elke plaatkant één nummer van minimaal achttien minuten) veel te lang en ontoegankelijk, de ander rekent het ambitieuze werkstuk tot de meesterstukken van de band. Toetsenist Rick Wakeman hoorde zelf bij die eerste categorie en stapte niet lang na de release uit de groep. Fans die het werkstuk wél waarderen, kunnen zich verheugen op deze luxe heruitgave als 2CD+DVD-set. De onder meer van Porcupine Tree bekende Steven Wilson maakte nieuwe mixen van de vier epische tracks en voegde vijf single-edits en een complete opname van "Dance Of The Dawn" toe." (Classic Rock Mag) Op de DVD's zijn als klap op de vuurpeil een hoge resolutie stereo-mix en een 5.1 surround-mix te vinden.
"Yessongs is niet minder dan de opgepoetste versie van de gelijknamige live-film die de groep in 1975 uitbracht. Het gaat om opnames uit december 1972 in het Londense Rainbow Theatre, drie maanden na de release van hun opus magnum Close To The Edge. Hier zien we de jonge en gretige Yes met repertoire van de drie succesalbums die zij in minder dan twee jaar hadden uitgebracht: Yes Album, Fragile en Close To The Edge. Vooral gitarist Steve Howe steelt de show met zijn halsbrekende gitaarspel, naast de klassiek geschoolde toetsenist Rick Wakeman (in zijn malle glittercape). Maar vooral is het prachtig om de jonge Yes op een relatief klein podium te zien spelen, voordat het groeiende succes hen naar de stadions bracht. Deze special edition voegt er een uitgebreide documentaire aan toe. Deze gaat over de totstandkoming van de film, waarbij onder andere Howe, bassist Chris Squire en art-director Roger Dean aan het woord komen. (MR)" (muziekweb.bl)
Er zit voor Yes-begrippen in die dagen een ongebruikelijk lang gat tussen "Relayer" (1974) en deze studio-opvolger. En hoewel juist dit album in Zwitserland werd opgenomen, werd de Zwitserse toetsenist Patrick Moraz toch, na slechts één album, uit de band gezet. Dat bood ruimte aan de terugkeer van Rick Wakeman. Eén en ander leidde tot een bijzonder positieve sfeer in de band (de groepsnaam werd weer 's eer aangedaan!) en leidt tot een bijzonder hemels klinkend album. Dat hemelse aspect wordt versterkt doordat Wakeman meerdere keren plaats neemt achter een heus kerkorgel. En dit heeft een majestueus resultaat, vooral ook omdat de composities ook van hoog niveau zijn. Vooral de meer dan een kwartier lange afsluiter "Awaken", met z'n afwisseling tussen zalvende meditatieve passages en overweldigende crescendo-climaxen is puur symfonisch genot. "Awaken" is één van de klassieke Yes-'epics' geworden en dit album behoort tot Yes' beste. Het extra materiaal bestaat voornamelijk uit demo's en probeersels.
Concert opgenomen op 14 juli 2003 tijdens het Montreux Festival
Concertopname, gemaakt op 11 mei 2014 (11 dagen voor het concert in 013 Tilburg). We zien hier dus de bezetting van het ook in 2014 verschenen album "Heaven & Earth" aan het werk: Chris Squire, Steve Howe, Alan White, Geoff Downes en Jon Davison. Tijdens het concert werden drie albums in hun geheel gespeeld. Twee ervan zijn er op deze Blu-Ray gezet: "Going For The One" en "The Yes Album". Of men niet tevreden was over de opname van "Close To The Edge"? We weten het niet. Het is zeker zo dat er momenten zijn dat de groep een beetje roestig klinkt, maar de 'presence' van de band vergoedt veel. Bovendien worden er stukken gespeeld die lang niet ("Parallels") of nog nooit eerder ("A Venture") live gespeeld werden. En "Awaken" blijft altijd hemels - "Perpetual Change" en "Starship Trooper" overdonderend. Geoff Downes mist hier en daar een Wakeman-loopje in "Awaken", maar dan kun je je vergapen aan Chris Squire met z'n driehalzige bas/gitaarmonster. Jon Davison kwijt zich aldoor uitstekend van zijn engelenzangtaak.
'De symfonieën van Yes': 4 LP-zijden, op 2 CD's. Zorgde voor tweespalt onder fans: meesterwerk of pretentieuze draak? Het eerste (met bezwerend mantra en prachtige thema's) en vierde stuk (met opwindende percussie-break) werden het vaakst live gespeeld en zijn zonder meer fabuleus. En invloedrijk bleek het ook. Een voorbeeld: De Nederlandse componist Joep Franssens liet zich ooit ontvallen een groot liefhebber van het album te zijn. De 'verzadigde orkestrale sound' in het middenstuk van deel drie paste hij toe in zijn eigen werk. Stertoetsenist Rick Wakeman werkte wel mee aan het album maar had er zo'n slecht gevoel over dat hij direct na de al geplande tournee afhaakte. Hij kon zich als christen niet vinden in de uit andere religies puttende teksten van Jon Anderson. Z'n voornaamste bezwaren waren echter muzikaal: te weinig muzikale content voor vier plaatzijden. De bonus bestaat uit twee vroege 'studio run-throughs': geen écht aanvullend materiaal dus. Wel is deze versie geluidstechnisch opgelapt.
In mei 2004 opgenomen concert in de gloriebezetting Anderson/Squire/Howe/Wakeman/White, in schitterend door Roger Dean vormgegeven decor. Opvallendste nummer in de set is het lange 'Minddrive', afkomstig van het studiogedeelte van 'Keys To Ascension 2' (1997), niet eerder live gespeeld. Ook opmerkelijk: de Beatles-cover 'Every Little Thing' van het debuut, voor dit 35-jarig jubileum opgepoetst. "Een van Yes' meest indrukwekkende en verzorgde live-opnamen." (Paul Rijkens, IO Pages)
Live-opnamen van de 'Ladder'-tournee, november 1999 in de bezetting Anderson/Squire/Howe/White/Sherwood/Khoroshev. Voor het eerst op een live-CD een prima 'Owner Of A Lonely Heart' naast classics als 'Awaken' en 'n nieuwe topper: 'Homeworld'.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
