"Gelijk vooropgesteld: dit is een groeiplaatje. Gelijk aanvullend: dat zijn vaak de beste! Op het eerste gehoor klinkt de zevende plaat van deze Amerikaanse band – met nog immer als kern het trio Paul Banks (zanger), Daniel Kessler (gitarist) en Sam Fogarino (drums) – nogal ingetogen en zelfs een beetje somber, echt een product van de coronaperiode. Natuurlijk nog steeds flink geworteld in het indierockgenre met veel overeenkomsten met een band als Editors (vooral door de zang maar ook door de opbouw van de songs), hebben de mannen hun horizon wel degelijk verbreed op dit album. Soms filmisch, soms postrockachtig, dan weer pure indierock danwel postpunk, welk label je er ook op plakt, The Other Side of Make-Believe verkent in elf tracks op indrukkende wijze de sinistere onderstromen van het hedendaagse leven. Maar daar moet je dus wel even de tijd voor nemen, om dit alles echt tot je te laten doordringen. Een echt groeiplaatje, dus." (Platomania)|
"Heerlijk desolaat mengsel van Briste wave (Joy Division, Bauhaus, shoegazers als Slowdive) en venijnige gitaarsongs (met Sonic Youth-tic) wat frisse combinaties oplevert. Soms wel op het randje van pathetisch en aanstellerig." (RR, Oor)
"Joy Division-invloeden zijn nog hoorbaar, nieuw zijn flarden Television en Comsat Angels in een vooral eigen sound." (HH,Plato) "Net iets cooler, stijlbewuster, scherper, subtieler, smarter dan de rest. (Faint, Rapture, Killers)." (Erik van den Berg, Oor) Deze speciale dubbel-CD-editie bevat twee additionele nummers, drie remixen en een CD-ROM-video-gedeelte met drie videoclips.
"Met "Turn On The Bright Lights" leverde het New Yorkse Interpol in 2002 één van de beste postpunk-revival platen van de afgelopen vijf jaar af. Een plaat die zwaar leunde op de muzikale erfenis van Joy Division, maar ook een duidelijk eigen geluid liet horen. Het 2 jaar later verschenen "Antics" was zeker niet slecht, maar maakte toch niet zoveel indruk als zijn voorganger. De verrassing was er misschien wat af, maar bovendien mistte de band scherpte. Met "Our Love To Admire" neemt Interpol wraak voor de net iets mindere tweede plaat. Ook op haar derde maakt Interpol geen geheim van haar bewondering voor Joy Division en zeker ook The Chameleons, maar storend is dit nergens. Net als op haar debuut grossiert Interpol hier in melancholieke postpunk-songs. Songs die zijn geworteld in de jaren '80, maar die ook zeker eigentijds klinken. Een knappe derde plaat van een band die nog altijd moet worden gerekend tot de uitblinkers binnen de zo uitgedijde postpunk-revival-scene." (Erwin Zijleman, Velvet Music)
Graad 2-3
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
