"De vader aller Britse postpunkbands mag dan met tussenstops al 40 jaar aan de gang zijn, de creatieve bron weigert op te drogen. Vóóruit moet 't en vóóruit zal 't. Het bevlogen "Wire" (2015), bevatte met "In Manchester" het beste Wire-popliedje (let wel: das iets anders dan een gewoon popliedje) van de 21ste eeuw. Op "Silver/Lead" staat trouwens ook zon fraai exemplaar: "Short Elevated Period". Minstens zo catchy. De rest van de plaat is, het zat eraan te komen, Wire-volgens-het-boekje. Sierlijk kruisende gitaren, hard klappend drumwerk, zoetig-melodieuze (Colin Newman) dan wel zakelijk-brommende zang (Graham Lewis) en een gevoel voor sfeer en structuur die je nergens anders in de popmuziek hoort. Waarbij de tekstuele aanpak nog precies zo ongrijpbaar is als in de prille Wire-jaren: horen we hier fijne ironie, omfloerste maatschappijkritiek of gewoon abstracte woordkunst? Van alles een beetje, vermoeden we, plus wat gedecideerde oudemannenwijsheden. Intrigerende plaat. Alweer." (Erik van den Berg, Oor)
En van de beste platen van 2015, volgens De Volkskrant. "Ruim 35 jaar na "Pink Flag", "Chairs Missing" en "154", die het Londense Wire tot een van de belangrijkste en avontuurlijkste postpunkgroepen maakten, zingt de 60-jarige Colin Newman op dit 14de studioalbum over bloggen en eBay. Het broeierige "Blogging" kruipt onder je huid, niet kort en puntig als vroeger, eerder ingehouden onrustig; 'quietly mad', zoals Newman ergens zingt. Rustig gek worden, dát doet Wire op deze begeesterde gitaarplaat die bedachtzaam opent, met veel verwijzingen naar sixties-psychedelica, maar gaandeweg agressiever en grimmiger wordt, om in het lange slotstuk "Harpooned" kolkend de vernieling in te draaien. De tijd krijgt geen vat op Wire, dat de laatste jaren sterke, urgente platen maakt. Deze elf stukken kwamen veelal jammend tot stand en ontlenen hun kracht aan een cadans van repeterende gitaarpatronen, zoals Sonic Youth het ook kon. Maar ja, die haalden de mosterd deels bij Wire." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
