2CD Deluxe Edition (remastered, disc twee bevat demos, opnamen van repetities en B-sides). De 5CD Super Deluxe Edition (remastered album, demos, repetitieopnamen, B-sides en het album mixed in Blu-ray Audio 5.1 Surround Sound). De Super Deluxe Edition is verpakt in een hardcover boek met liner notes, nieuw albumartwork en niet eerder uitgebrachte fotos van de band. (bron: Sony Music)
"Wat zou er gebeurd zijn als Soundgarden het album "Badmotorfinger" twee jaar eeder had utigebracht en niet in het grunge-jubeljaar 1991? De band kwam immers in een gespreid bedje terecht: Nirvana en Pearl Jam hadden eerder dat jaar hun succesplaten "Nevermind" en "Ten" uitgebracht en heel de wereld stond te trappelen om de volgende band uit Seattle. Desalniettemin mag je het album scharen onder de echte nineties-klassiekers en zijn "Rusty Cage", "Jesus Christ Pose" en "Outshined" geweldige songs. Chris Cornell en de zijnen zijn al een paar jaar de kasten aan het uitruimen en komen op gezette tijden met materiaal dat nog op de plank lag. Deze jubileumeditie bevat een selectie outtakes en 7 songs die in 1992 in Paramount Theatre zijn opgenomen. Op het podium is Soundgarden altijd op zijn best geweest en dat hor je ook bij dit concert terug, al is het geluid wel wat dun. En de outtakes? Geinig, maar nergens beter of maar in de buurt komend van het origineel dus louter voor de fans." (Paul Gersen, Lust for Life)
"Met liefde door gitarist Kim Thayil samengestelde raritiesverzamelaar. De CDs zijn opgedeeld in 'Originals' (moeilijk verkrijgbaar werk), 'Oddities' (nooit uitgebracht werk) en 'Covers'. Wat opvalt bij de originelen (zoals "Show Me" van de No Alternative-compilatie, "Birth Ritual" van de Singles-soundtrack en B-kantje "Bleed Together") is dat de band ook dan echt kwaliteit levert, de hilarische eighties thrash-parodie "Exit Stonehenge" daargelaten. Mooi aan de 'oddities' is dat je niet wordt afgescheept met demoversies van bedenkelijke kwaliteit, maar dat het origineel werk is dat lang op de plank is blijven liggen. De dubversie van "Fopp" is wat vreemd en niet alle remixen zijn even spannend, maar de psychedelische instrumentals en vingeroefeningen laten goed zien waar Soundgarden de mosterd haalde. De coverplaat laat dan gewoon veel spelvreugde horen, met covers van The Beatles, Rolling Stones, Fear, Black Sabbath, Cheech & Chong en bluesklassiekers. Een hele mooie verzamelaar." (Tijs Heesterbeek, Oor)
Er is (nog) geen officiële live-DVD van Soundgarden beschikbaar, dus we zullen het moeten doen met wat er in het bootleg- en grijze circuit circuleert. Deze DVD is uitgegeven door het Argentijnse SBP. Gezien het feit dat hij via legale groothandels geleverd wordt, zal het net zo'n bedrijf zijn als Immortal, dat weliswaar zonder toestemming van band en officiële platenmaatschappij handelt, maar wel netjes de rechten afdraagt aan copyright-organisaties. Zoals zo vaak in dergelijke gevallen betreft dit een destijds live op TV uitgezonden concert. De geluidsmixer had de grootst mogelijke moeite een en ander uit te balanceren, dus vooral openingssong "Spoonman" klinkt nog nergens naar, maar in de loop van het concert wordt de mix steeds beter. Dan valt overigens wel op dat Chris Cornell wel érg moet knijpen om de hoge noten te halen in "The Day Tried To Live". Verder is het vooral een concert tijdens welke Soundgarden zich van z'n meest meedogenloos harde kant laat zien.
Nieuw is 'Bleed Together', een nummer uit de 'Down On The Upside'-sessies. Hier is moi de ontwikkeling te horen van behoorlijk noisy vroeg materiaal tot het melodieuzere latere werk met de fantastische hardrock-zang van Chris Cornell.
"Als er één band is die aan het begin van het succes van grungelabel Sub Pop stond, is het Soundgarden wel. Het was namelijk deze groep die oprichters Bruce Pavitt en Jonathan Poneman bij elkaar bracht. Poneman hoorde de band live aan het werk en wilde graag een EP financieren. Gitarist Kim Thayill zei dat hij maar eens met Pavitt moest gaan praten en voor ze het wisten hadden de mannen een platenmaatschappij en zat Soundgarden in de studio om de EP "Screaming Life" op te nemen. Die werd amper een jaar later opgevolgd door "Fopp", een EP'tje met één eigen nummer, twee covers en een remix. Deze twee werden in 1990 samengevoegd. De EP's geven een mooie blauwdruk voor het latere werk van Soundgarden: de zware, in 'drop D' gespeelde gitaarpartijen, de uithalen van Chris Cornell en die kenmerkende invloeden van postpunk en metal. Bij elkaar geeft dit een prima beeld waarom Soundgarden later een van de grootste grungebands zou worden." (Paul Gersen, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
