Uitleg met oefeningen van bekende en minder bekende bridgeregels op het gebied van spelen en uitkomen.
Met behulp van een psychedelische drug gaan Bridge en haar non-binaire vriend Dom in parallele werelden op zoek naar de moeder van Bridge.
De Britse symfonische rockgroep The Enid heeft altijd iets dichter bij klassieke muziek gestaan dan directe collega's. Oprichter Robert John Godfrey wendde zijn klassieke opleiding volop aan in zijn componeer- en arrangeerkunst en wist al vroeg met vele lagen synthesizers een symfonisch orkest voor te wenden. Nu bracht Godfrey in 2013 een klassiek instrumentaal album uit ("The Art Of Melody"); dit "The Bridge" is bedoeld als brug tussen dát en het reguliere The Enid-werk. Geen drums of percussie, maar vooral veel statige orkestraties, opgebouwd uit muzikale thema's die links en rechts uit het The Enid-repertoire zijn geplukt. Dat alleen al maakt dit album een fijne nieuwe muzikale puzzel. Daarover heeft Joe Payne nieuwe teksten en zanglijnen gelegd, die hij met zijn uiterst wendbare stem vertolkt. Soms klinkt hij bijna als Rufus Wainwright, dan weer meer musical-achtig, soms zelfs als ware hij een klassieke tenor. Opener "Earthborn" is overigens een heropname van het slotstuk van "The Seed And The Sower"; slotstuk "Autumn" is een vocale bewerking van de gelijktitelige compositie van "The Spell".
"Twee jaar lang wist niemand waar de tenorgigant uithing. Criticus Ralph Berton vond 'm op de Williamsburg Bridge, New York, waar hij iedere dag oefende, hoog boven de East River. Dit is de desolate plaat die hij daarna met Jim Hall maakte." (Koen Schouten, Volkskrant)
Duitse bombast-symforock. Hoewel er af en toe een akoestische gitaar te horen is, is de sound meestal moddervet (door de volle keyboardsounds en het brede gitaarwerk), waarbij de sterke melodielijnen zich langzaam ontvouwen.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
