"'Hip hip hooray. Ladadi Ladadada. Twee koortjes op het vierde album van De Staat, de Nijmeegse rockband die per plaat een meer eigen geluid krijgt. Torre Florim & co grossieren inmiddels in lekker ongecompliceerde rocksongs met huppelritmes in marstempo. De band verwerkt wederom op geheel eigen wijze invloeden uit zowel Amerikaanse rootsmuziek, Europese dance als elektronica, om die vervolgens naar een rockbandbezetting (met een steeds grotere rol voor toetsen) te vertalen. Teksten worden een soort slogans die dienst doen als peptalk. De refreinen zijn hard mee te brullen, de gitaarsolos zijn puntig en zowel de muzikanten als hun publiek krijgen steeds meer de neiging om vrolijk paraderend die dansvloer over te steken. De songs gaan ongetwijfeld vanaf het podium hun aanstekelijkheid extra bewijzen. Soms gejaagd, soms weergaloos lekker groovend. Een nummer als "Make The Call, Leave It All" laat horen dat de band ook productietechnisch rock en dance perfect weet te combineren." (Willem Jongeneelen, Oor)
Op Eurosonic 2015: "Na zijn verhuizing van San Francisco naar IJsland, begon Ryan Karazija zijn muzikale project Low Roar. Zijn twaalf nummers tellende debuutalbum vertelt over de uitdagingen waar je in een nieuw land mee te maken krijgt en is een eerlijke beschrijving van acclimatiseren, werk vinden en je gezin onderhouden in een koude IJslandse winter. De muziek van de band, die wordt beschreven als 'uitgebreid en dromerig,' is epische indie rock met net zo veel gevoel voor melancholie als voor hoop." Low Roar wordt veel vergeleken met de latere Radiohead, maar in tegenstelling tot Radiohead, integreert Low Roar ook folk-invloeden. "Vraag in de IJslandse platenzaken welke IJslandse band het de komende tijd helemaal gaat maken en het antwoord is eensluidend: Low Roar. Verplicht nummer dus, op Eurosonic." (De Volkskrant)
Ierse singer/songwriter die met deze ingetogen eigen beheer-productie in Ierland platina-verkoop wist te behalen. Fraaie strijkersarrangementen, sterke teksten en zang die daar nog wat extra eigens aangeven doen hem boven het maaiveld steken.
"Mistroostend, druilerig en duister als Neurosis, met daarbij voortduwende repeterende gitaarrifs, sluimerende keyboards en een lichte metalcore-invloed. Het songmateriaal fluctueert van sfeervol ruimtelijk naar meedogenloos zwaar." (RW,Oor)
Hypnotiserende, broeiierige synthese van flarden gitaarnoise en melodie. Natuurlijk klinkende toetsen geeft een extra gelaagdheid. Ergens tussen dEUS en Placebo. "Veel puntiger dan 'Understanding Music'; de songs zijn sterker dan ooit." (Oor)
