"Wat gebeurt er als een IJslandse toetsenist en een van de Faeröer afkomstige muzikant tien jaar de tijd nemen om, onder de naam Kiasmos, een tweede album op te nemen? Interessant project, zeker als er gebruikgemaakt wordt van een 6-koppig strijkkwartet én van Sinfonia Nord, een 18-persoons orkest met violen en cello’s. Voeg interessante beats en zwevende vocalen toe, kijk uit over de IJslandse landschapspracht en je komt in de buurt van "Kiasmos II". Het album is, mede door de invloeden van Berlijns klinkende electropop, uiterst dansbaar. Ólafur Arnalds verwoordt het als volgt. “The record sounds fuller. The sound design gives you a sense of place and space.” Janus Rasmussen: “"Kiasmos II" is livelier, but it still retains the signature Kiasmos style of transitioning from a whisper-quiet ambience to an explosive dance beat that can blow your socks off.” Boven deze tekst staat ‘Luistertrip’. Klopt, maar dan wel een trip om niet op de sofa, maar steeds door-dansend te ondergaan." (Platomania)
"Dat Ty Segall niet vies is van een flinke dosis fuzz, weten we ook zonder dit project. De hier drummende Californiër rockt evenwel nergens zo loodzwaar als in deze razende formatie. Lowlands maakte zomer 2015 nog kennis met het heavy psych-trio, dat 2 jaar eerder het Amsterdamse Bitterzoet al uit de voegen deed barsten. Toen had de band nog maar één album uit, met heerlijk zompige tracks in de traditie van Blue Cheer (bekend van "Summertime Blues" uit 1968). Op "II" zijn de liedjes iets bondiger en de baslijnen bij vlagen subtieler. Dat komt misschien door het feit dat niet Roland Cosio maar Chad Ubovich (Meatbodies) nu bassist in dit explosieve groepje is. Gelukkig ronkt het geheel er niet minder goor door en zijn de gitaarsolo's van de langharige geweldenaar Charlie Moothart nog altijd als een bloederige kwaliteitsbiefstuk voor de oren. Dit is rauw, dit is Sabbath, dit is pure energie, dit is meesterschap. En godsallejezus, wat klinkt die snaredrum lekker." (Sven Bersee, Lust For Life; 5 uit 5 sterren!!)
"Veelbelovende samenwerking van het Deense Efterklang en de Finse percussionist Tatu Rönkkö. Op CD goed en strak, live naar alle waarschijnlijk nog veel beter. Het optreden tijdens Eurosonic 2016 was naar verluidt namelijk zeer noemenswaardig. Liima is als een soort mengeling van Bowie en Apparat, waarbij de originele percussie- en drumstijl van Rönkkö wordt gemengd met de solide brug die Efterklang alsmaar weet te slaan tussen pop, elektro en hedendaags klassiek. Album "II" is een experiment met en in nieuwe contexten. Organisch, geïmproviseerd, af en toe easy listening, vaker ongrijpbaar, vol geestdrift en denkelijk bewust afwijkend van geveinsde composities en melodieën. Bij vlagen schiet de plaat velerlei kanten uit en is de materie bijkans moeilijk behapbaar. Na enkele luisterbeurten wordt dat gevoel weggenomen en vragen met name "Your Heart", "Amerika" en "Black Beach" nadrukkelijk om herhaling." (Jelle Teitsma, Platomania) Met ook de single "Roger Waters" (met baslijn-citaat uit Pink Floyds "Money")
Ceedee van de maand in Aardschok 11/2006. "Doomplaat van het jaar. Krux = the new doom of the 21st century." (Lordsofmetal.nl) "Als je een liefhebber bent van doommuziek kun je niet om deze plaat heen." (Rock Tribune) De all-star doommetalband is terug om je vermorzelen met de kracht van De Riff! Mastermind Leif Edling heeft weer loodzware epische songs uit de vingers getoverd zoals alleen hij dat kan. Luister, huiver en val op de knieën in aanbidding voor deze overdonderende schijf met monsterlijke sound!
Dit tweede album van dit multi-nationale, Fins-geïnitieerde progressieve rockproject staat hoog genoteerd in de Progarchives 2014-lijst, gebaseerd op stemmen van lezers van die site. Stilistisch waaiert het album alle kanten op, maar dat is ook de bedoeling: de groep waarschuwt de potentiële luisteraar er zelfs voor in een inleidende tekst. Zo is er stevige progressieve hardrock te horen in Deep Purple/Uriah Heep-stijl, maar ook progressieve folkrock met Finse zang. De groep klinkt dan misschien nog het meest als een Finse versie van The Strawbs. Een van de langste nummers is het door ex-Big Big Train-zanger Sean Filkins mede-geschreven en gezongen verhalende nummer "Moaning Lisa". Een song waarin het trouwens wat lang duurt eer de muzikale spanning wordt opgevoerd. Op zijn eigen werk komt Filkins wat dat betreft sneller ter zake. Hij is wel een van de betere vocalisten in het project, want dat is bij sommige deelnemers wel een puntje van aandacht. Zeker gezien de hoeveelheid werk die in de rest is gestoken.
"Het gezelschap rond Greg Weeks en Meg Baird trekt de kaart van de pastorale folk, omzoomd met ragfijne psychedelica. Dat dit prima werkt, maakt Espers al duidelijk met het eerste nummer, "Dead Queen", dat de luisteraar met warmte omringt en stilaan opslokt. Het is heerlijk om op deze wonderlijke tonen weg te dromen in de zomerzon terwijl de wereld voorbijglijdt. Ook "Widow's Weed", "Dead King" en "Moon Occults The Son" (sic) toveren nog meer dan Espers' titelloze debuut een gelukzalige glimlach op je gezicht. Er zijn momenten waarop de magie net iets minder is en die bevinden zich met "Cruel Storm" en "Children of Stone" misschien wel niet toevallig in het midden van "II". De balans tussen folk en psychedelica slaat hier te sterk naar het eerste. Gelukkig is zelfs dit mooi, maar het had toch wel net een tikkeltje spannender gemogen. Dit is hoe dan ook Espers' meest representatieve album en een nieuw vertrekpunt voor hun exploraties in hybride folkpsychedelica." (Hans van der Linden, Kindamuzik)
