"This is not just another Madama Butterfly, as those who know the work of Robert Wilson already will have deduced. In fact, the only hints that we are in Asia are the Zen-like surroundings--there are no sets and almost no props--and the Noh-ish ritualized movements for hand and bodies that Wilson is so fond of. But then again, his Lohengrin uses similar movements and spare surroundings, and that is set in Brabant. Wilson, as ever, is going for something deeper, right? Does it work?Wilson is so sure of himself that despite the fact that with sound and subtitles off you could be watching almost anything set almost anywhere, if you've stuck with the show, you'll be both mesmerized and moved. And if you haven't been able to tolerate it, you will have run away after the first half hour. One man's mannerism is another man's deep interpretation." (ClassicsToday; klik voor deze en de OpusKlassiek-recensie op de links)
Libretto van en bijdragen over de opera van de Italiaanse componist (1858-1924).
Filmbewerking van Madama Butterfly, opgenomen in november en december 1974 in Union Film te Berlijn (film) en in januari en september 1974 in de Sofiensaal te Wenen (geluid). \n"Madama Butterfly is wellicht Puccini's meest hartverscheurende opera. Een verhaal over een gebroken hart, waarin hoop het langzamerhand moet afleggen tegen de harde werkelijkheid. "Juist op het moment dat iedereen zegt: huil en wanhoop, overwint mijn liefde, overwint mijn trouw. Hij keert terug en houdt van mij!", zingt Butterfly op een van de emotionele hoogtepunten. Deze gevierde film uit 1974 van Jean-Pierre Ponnelle legt de nadruk op de gevoelens van Butterfly (Mirella Freni). De regisseur gaat niet zozeer uit van de muziek als wel van de emotie. Zo wordt tijdens het Bloemenduet het beeld kort stilgezet en in slowmotion vervolgd, zoals je een moment van opluchting en geluk even wil vasthouden en bewuster wil voelen. Het alternatieve einde van de film is wellicht geloofwaardiger dan die van de oorspronkelijke opera: Butterfly pleegt zelfmoord voor de ogen van Pinkerton (Plácido Domingo) en haar vastberaden blik lijkt hem te vertellen dat ze weet dat ze moreel ver boven hem staat. Boeiend." (CP, Muziekweb)
