In een rusthuis voor gepensioneerde musici wordt het jaarlijkse concert voorbereid ter ere van componist Guiseppe Verdi's geboortedag. Een nieuwe bewoonster, operazangeres en de ex van een van de bewoners, zorgt voor opschudding.
Opnieuw sublieme CD van topgitarist. Lyle Mays en Metheny lijken inmiddels onafscheidelijk. Hij laat zich hier van 'n meer ingetogen kant horen: meer jazz, minder jazzrock. Boeiende composities, soms zeer romantisch, met verrassende partijen.
Vrij ongebruikelijke kwartetvorm: Frisell (gitaar), Ron Miles (trompet), Curtis Fowlkes (trombone) en Eyvind Kang (viool, tuba). Bijna uitsluitend eigen composities, veelal ingetogen en filmisch, maar wel met spannende soli van eenieder.
"KROKE - wat ,,Krakau'' betekent in het Pools - is geëvolueerd van een klezmertrio tot een volwaardige, eigenzinnige muziekgroep. Kroke heeft de jongste jaren zoveel concerttoernees afgewerkt in Europa dat optreden in eigen land erbij inschoot. Vorig jaar in de herfst organiseerden ze twee publieksavonden in de studio's van Radio Krakau. Uit die twee avonden is nu één cd gedistilleerd: Live at home . De groep is in grote doen, het thuispubliek reageert erg goed, de opnamekwaliteit is perfect. Kortom, je had erbij willen zijn. Het album opent met ,,Sun", een aangehouden melodische lijn waarin het trio een perfect evenwicht vindt tussen gevoeligheid en technische beheersing. Dat hoge niveau wordt de hele cd volgehouden. Voortdurend maakt het ensemble uitstapjes en zijsprongen die het al rijke palet nog eens extra bijkleuren. Zeer de moeite." (Standaard)
In 2009 bestond het trio BraamDeJoodeVatcher 20 jaar. Voor het jubileumprogramma besloot men verschillende gastmuzikanten uit te nodigen voor concerten op diverse plaatsen in de wereld. Voor het concert in Vancouver werden zelfs twee gasten aangezocht: baritonsaxofonist Mats Gustafsson en klarinettist François Houle. De solisten werd gevraagd stukken te kiezen uit Braams zogenaamde Q-Book. De stukken daarin zijn bepaald niet af, maar bedoeld als startpunt voor improvisaties. De gasten werd gevraagd ze kort te repeteren en er dan voor te gaan. Paul Dunmill (op sopraansax en notabene doedelzak!) trok zich er niks van aan en begon gewoon meteen zelf te improvisren. De resultaten zijn, met enkele triostukken, verzameld op een dubbel-CD die door deze opzet heel divers klinkt. Vooral de stukken met klarinettist/saxofonist Michael Moore zijn vaak heel sprankelend, lyrisch en warm, terwijl die met cornettist/'trompbonist' Taylor Ho Bynum juist meer schuren. Het afsluitende stuk met Dunmall is het meest vervreemdend.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
