"Het is verbazingwekkend dat de pianowerken van de Engelse componiste Ethel Smyth tot 2003 ongepubliceerd zijn gebleven. Ze werden allemaal geschreven tijdens haar studiejaren in Leipzig na 1877, een periode die Ethel Smyth zelf beschreef als de gelukkigste tijd van haar leven. In Leipzig ontmoette zij muzikale grootheden als Brahms, Clara Schumann, Dvořák, Grieg en Tsjaikovski. Het hoeft niet te verbazen dat deze ontmoetingen stilistische sporen nalieten in het piano-oeuvre van Ethel Smyth. Smyth schreef de drie pianosonates in 1877, maar toch zijn ze stilistisch divers: Smyth doorliep een soort muziekhistorische evolutie. Haar vertrekpunt was Haydn en Mozart, die haar sonate in C-groot duidelijk inspireerden. Daarna volgde de hartstochtelijke sonate in cis mineur, geïnspireerd door de actrice Marie Geistinger. Het tweedelige fragment in D groot, dat Ethel Smyths bewondering voor Brahms weerspiegelt, besluit de sonates." (Broekmans.com)
Opname: 2009
Voor wie zich wil verdiepen in het werk van Luciano Berio, is dit album met zijn pianomuziek een prima vertrekpunt. De piano is namelijk een constante factor in zijn oeuvre. In elk van zijn creatieve fases kom je het instrument tegen, variërend van de neoklassieke Petite Suite (1947) tot zijn abstracte Pianosonate (2001), een van Berio’s laatst voltooide stukken. Daartussenin ligt een scala aan composities dat uitwaaiert in verschillende manieren van componeren. (...) Berio’s Pianosonate is zijn langste pianocompositie en kun je zien als een soort culminatiepunt van zijn piano oeuvre. Overigens doet de cd-titel dit album volkomen recht. Anders dan eerdere opnames van David Arden (1996)en Francesco Tristano (2009) bevat de cd naast werk voor solopiano ook twee stukken voor piano quatre mains: Canzonetta en Touch. (JWvR, muziekweb.nl)
