As a child prodigy, Menuhin immediately captured the imagination, and at his peak, he achieved a spiritual dimension in his playing that radiated warmth and humanity. Musically speaking, Menuhin did not live in the past but championed contemporary music. From the very beginning, Yehudi Menuhin was attracted to the works of Béla Bartók. He once wrote that Bartók suited his temperament. He first met the composer prior to a performance of Bartók’s First Violin Sonata at Carnegie Hall. Menuhin remembers: “He had already drawn up an armchair, music on his lap, pencil in his hand, the real Hungarian strict professor. No warmth, no how are you today. So, I unpacked the violin and started playing. After the run-through of the first movement, Bartók said, “I did not think works could be played that beautifully until long after the composer was dead.” (...)(interlude.hk)
"With original music collaboratively-composed and tested out in the spontaneity of moments during a run at the Blue Note Jazz Club in Greenwich Village, New York City, in September of 2024, Béla Fleck, Edmar Castaneda and Antonio Sanchez then captured their unity in the recording studio. That they succeeded with such panache on cuts like "Archipelago," is a testament not only to their individual technical skills but the combination of humility and daring that inspired them to take chances in the short term and long term. Secure in the close-knit relationship they have formed during the performances, the threesome fine-tuned an uncanny shared method of injecting tunes such as "Hooligan Harbor" with as much rhythm as melody. If not for its fairly conventional structure as a bluegrass reel of sorts, the name of this final track by BEATrio may be somewhat cryptic, but it is nevertheless an accurate summary of all that unfolds during this consummate collective effort." (AllAboutJazz; 4,5 uit 5 sterren)
"Hoewel deze echtelieden hetzelfde instrument bespelen de vijfsnarige banjo , slaan ze een verrassende brug tussen hoge en lage cultuur. Washburn beroert de snaren in de zogeheten clawhammer style van dorpsmuzikanten uit de Apalachen, terwijl Flecks geraffineerde drievingertechniek en achtergrond in funk, jazz en klassiek hem in staat stellen tot de meest vrijpostige capriolen. Zijn complexe ritmische interventies in opener "Railroad" doen de oren spitsen. Elk nummer brengt nieuwe verrassingen. Zo neemt Washburn voor "Little Birdie" een fretloze banjo ter hand, voor een spannend intro vol diep gonzende glissandi. Verderop is zelfs even de speciaal voor deze sessie ontwikkelde baritonbanjo te horen, alsmede basbanjo. In het instrumentale "New South Africa", een akoestische herinterpretatie van het Flecktonesnummer, moet Washburn flink aanpoten om haar vingervlugge eega bij te benen. Een prachtplaat, waar het plezier en de liefde voor elkaar én de muziek van af spatten." (Ton Maas, MixedWorldMusic)
"Wie afgelopen zondag (febr '24) naar de Grammy’s keek, zag daar As We Speak van Béla Fleck samen met Zakir Hussain, Edgar Meyer en Rakesh Chaurasia de prijs voor ‘Best Contemporary Instrumental Album’ winnen. Voor Fleck was het al zijn zeventiende, nadat hij in 2022 met My Bluegrass Heart de Grammy voor beste bluegrassalbum won. Het is naar aanleiding van dat album dat de Amerikaanse banjospeler voor het eerst in 24 jaar weer volwaardig op tour gaat, met een begeleidingsband die toepasselijk genoeg genoemd werd naar het gevierde album. Dat Fleck een legende is binnen het genre is, behoeft dus ook geen verdere uitleg." (Dansende Beren)
Vijf sterren in Luister 671/2010: "Een van de beste CD's van 2010, met een van de beste uitvoeringen van 3 ongenaakbare meesterwerken van de 20ste eeuw. Jean-Efflam Bavouzet verenigt een lichte aanslag, à la de pianist Bartók, met grote precisie in het ritme, een ijzeren greep op de structuur, een zeer gevarieerd klankpalet en een swingende aanpak, zelfs in de langzame delen. Hij maakt duidelijk dat Bartók, zeker in zijn Tweede pianoconcert, bovenal geen representant is van zijn tijd maar vooral intrigeert om de kracht van zijn persoonlijkheid, veel meer dan Poulenc, Prokofjev, Hindemith en Sjostakovitsj, die als tijdgebonden figuren bijna verbleken naast zoveel vertoon van superieure tijdloze kwaliteit. Bavouzet maakt geen onderscheid tussen het meer expressionistische Eerste en Tweede en het bijna lieve Derde concert. De gehele Bartók is bij hem geen moderne Beethoven en geen hyperexpressieve Schönberg met geabstraheerde folkloristische tinten, maar een van levenslust bruisende vulkaan." (Emanuel Overbeeke)
Opname: 2009
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
